Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

woensdag 25 september 2013

Kietelspelletje: leer te vertrouwen!

Een poosje terug zat ik met een stel vriendinnen gezellig op de bank. We deelden onze ervaringen met onze bijzondere kinderen .
Eén vriendin kwam met een spel, welke ik direct bij Stijn heb uitgeprobeerd.
Het gaat in dit spel om vertrouwen, iets wat Stijn niet zoveel heeft. Nee, ook niet in mij.

"Luister Stijn, ik ga jou kietelen".
"Neee!!!!"
"Ja, ik ga jou wel kietelen, het is een spelletje."
Angstig kijkt Stijn me aan. Hij heeft er zo'n hekel aan gekieteld te worden.
"Weet je Stijn, als je het kietelen niet meer leuk vindt, doe je je armen omhoog."
"Ja mooi niet!"
"Jawel! Armen omhoog is het stopteken. We spreken af dat als jij je armen omhoog doe, ik stop met kietelen."

Je begrijpt, armen omhoog is iets heel kwetsbaars, vooral als je gekieteld wordt.
En als je kietelen niet leuk vind, is onder de armen wel een heel vervelende plek!

Eigenlijk wil Stijn niet, maar ik zet door. Dit is namelijk niet alleen een spelletje, vooral een oefening!

Ik begin.
Direct ligt Stijn dubbel van de lach. En met een seconde of tien is hij er klaar mee.
"Stoppen!! Stoppen!!!"
Ik kietel door. Stop roepen is niet de afspraak!
Bij Stijn staat inmiddels het huilen nader dan het lachen.
Maar ik kietel door, ook al heb ik er ook geen plezier meer in.
"Kom op, doe je armen omhoog, dan stop ik!"

Eindelijk, na een minuut of twee gaan aarzelend de armen omhoog.
Ik stop direct.
Stijn is behoorlijk overstuur en wil me met alles wat voor het grijpen ligt aanvallen.
Maar ik beloon hem met veel complimentjes.
Wat knap van je dat jij je armen omhoog durfde te doen!

Elke avond doen we dit spelletje. En het gaat steeds beter!
Stijn doet het ook bij mij, als beloning.

Gisterenavond vroeg hij erom toen ik welterusten zei: "Ho! We moeten het kietelspelletje nog doen!"

Helemaal goed gaat het. Zonder huilen, direct gaan de armen omhoog als hij er klaar mee is.
Ik ben trots op hem, mijn kanjer. Nu generaliseren naar het dagelijks leven: mama is te vertrouwen.
Dat is het doel!



donderdag 12 september 2013

Huiswerk

Stijn zit nu in groep zes. En op een dag, ergens vorige week komt hij enthousiast thuis.
"Ik moet een map kopen, ma, met 23 ringetjes, voor mijn huiswerk."
O? Ik heb nog nooit iets hoeven kopen voor een basisschool...?
"Ja maar, ik vind de map van de juf niet mooi!"

Met Stijn ga ik naar een goedkope winkel en voor 1,19 hebben we een map.

Al heel snel komt hij weer thuis uit school, nu met volle map: huiswerk.
Ik sla de map geïnteresseerd open en zie een prachtig A4-tje . Heel overzichtelijk met huiswerk voor drie weken. Het is bijna niets: Elke week psalmversjes en woordjes, één keer Bijbelse geschiedenis, Aardrijkskunde en Geschiedenis.
Stijn zucht tevreden: huiswerk. Maar opeens zie ik zijn glimlach omslaan in angst. Met een pruillip begint hij: de juf heeft de papieren voor geschiedenis nog niet klaar. Hoe kán ik dat dan ooit leren??
"Ach, troost ik hem, dat hoeft ook pas over drie weken."

Stijn slaat helemaal door. Drie dagen loopt hij met de map onder zijn arm en is reuze trots op zijn huiswerk.
Maar op het moment dat ik over leren begin, schiet hij in de stress. Want mama weet het niet en doet het niet goed. De juf doet het anders en zo hoeft het niet. Nou ja, allerlei commentaar, maar leren ho maar.

Tot maandagmiddag.
"Ik ken de woordjes hoor, dus ik ga de tweede week leren.
Ik zeg dat dat mag, maar wel als ik hem eerst even overhoor.
Na al zes woordjes is Stijn er helemaal klaar mee. Hij zucht ongeduldig en is in staat de pen door de kamer te smijten. Tijd voor time-out. Eén minuut.
Daarna maken we de woordjes af. Ik kijk na. 20 fout. Da's vijf goed! En weer krijg ik de schuld.
Maar ja, eerlijk is eerlijk: de v is geen f, de s is geen z, de ij geen ei. En dat zonder dyslexie, geloof ik... :(
Stijn is in alle staten. Hij is woest en de schoolmap vliegt door de kamer, bijna op mijn hoofd.

"EN JIJ ZEI TREIN, MAAR HET IS TERREIN!!!! DE JUF DOET HET ANNNNDERSSSSS!!!!"

De rust is weg, het overzicht is weg, maar we hebben nu wel nieuwe doelen: Stijn leren plannen, leren leren. En vooral leren dat hij niet alles in één keer hoeft te kennen, dat leren er bij hoort.

"Weet je wat, zal ik voorlezen?"
"Nu?" Aarzelend kijkt hij me aan.
"Ja, nu. Dat huiswerk komt wel een keer.."
En zo is het, hij is pas negen! Leren kan altijd nog. Morgen of zo...

woensdag 4 september 2013

Vakantie voorbij en oproep tot petitie tekenen. Doe je mee??

De vakantie issss........ voorbij!
Jammer? Blij? Maakt niets uit, het is gewoon zo.

Het was hier redelijk goed te doen, mede dankzij het feit dat Jesse veel logeren was.
Daardoor hielden we het met elkaar vol. Ook Stijn was twee dagen in de week in het logeerhuis.
Zodoende zagen de jongens elkaar niet zo veel en hielden ze de weekenden met elkaar uit, al was zondags de pap vaak al weer op. Naar mate de vakantie vorderde, liep de spanning op en dat konden we merken. Vooral de laatste weekenden het was echt afzien.
Jesse wilde steeds meer rust, steeds meer met rust gelaten worden en kroop steeds verder in z'n eigen wereldje. Stijn werd steeds agressiever en vooral Jesse was daarvan de dupe.
Stijn wilde uiteraard ook steeds meer de dingen zien gebeuren zoals hij wilde. Op deze manier houdt hij zekerheid en controle over de gang van zaken, terwijl de stress over school wortel schoot. Maar ja, die school heeft hij niet in de hand, dus dan thuis maar...

Jesse kruipt weg als Stijn hem dwingt te spelen. Soms gebeurd dat als wij het niet horen/weten. Meestal merken we het wel en kappen we het meteen af.  De stress die dat voor Jesse opgeleverde was meer als voor het gaan naar een nieuwe school. Jesse is weer een heel eind terug bij af, wat betreft het opkomen voor zichzelf en het nee zeggen tegen zijn broertje.
En ja, nu de school begonnen is, is de stress heus niet direct weg. Eerst moeten ze zich allebei weer veilig weten op de school en in de klas, voor ze weer ontspannen zijn thuis. Stijn heeft daar altijd langere tijd voor nodig, dus het zal nog wel even kiezen op elkaar zijn.

Bovenstaande heeft tot gevolg dat wij als gezin niet zonder hulp kunnen. We zijn dan ook niet blij met de ontwikkelingen van de regering, al begrijp ik dat er bezuinigd moet worden. Jammer dat ze dat doen op de meest zwakken van de maatschappij. Het zal zo vervelend zijn als over een jaar of tien de instellingen bomvol zitten met overprikkelde kinderen en overbelaste ouders...
Daarom wil ik jullie vragen een petitie te tekenen tegen de beslissingen die de overheid wil nemen.
Je vindt de beslissingen en de mogelijkheid om te tekenen hier:

 Toelichting:

Per 1 jan 2015 komt er een nieuwe wet voor de jeugdzorg.
Alle zorg voor kinderen en jongeren wordt ondergebracht bij de gemeente, dus ook de zorg voor kinder- en jeugd psychiatrie.

-Waarom wordt er onderscheid gemaakt tussen lichamelijke en psychiatrische problemen?
Als een kind een been breekt, is zorg vanzelfsprekend en is er geen gemeenteambtenaar die daar over beslist.
-Er kunnen ook verschillen ontstaan tussen gemeenten. Hebben ‘rijke’ gemeenten meer geld (over) voor kinderen met psychiatrische problemen?
-Hoe groot is het risico op vertraging van zorg?
Lees meer op de site: www.petitiejeugdggz.nl
 
Alvast bedankt!!!!

vrijdag 19 juli 2013

Lang leve de PGB en blogpauze

De vakantie is begonnen. We wonen een beetje in het midden van het land, dus...
Direct mooi weer, wat willen we nog meer?
Nou-ou, ik weet wel wat: gezellige kinderen die genieten van de vrije tijd misschien?

Het is vooral voor Stijn weer erg wennen.
Na een tweetal intensieve weken waarin ze toeleefden naar een afscheid, zijn de lontjes heel erg kort.
Jesse nam afscheid van groep 8, Stijn van zijn juf. Dat klinkt natuurlijk logisch, maar het is absoluut niet makkelijk voor hem. Afscheid nemen is ontzettend pittig. De bewoording alleen al valt zo zwaar, en hij neemt het zo serieus: "ik zie haar nooit meer".

Momenteel kunnen de jongens elkaar niet zíen of ze beginnen al boos te worden. Erg intensief dus, vooral voor henzelf. Doodmoe zijn ze er van, samen met al die spanning. En ja, als dit zo doorgaat duren zes weken lang... Ook voor mama.
Gelukkig is er het logeerhuis. Ik zou niet weten wat ik zonder moet. Je zou me na die zes weken kunnen opbergen denk ik zomaar. Nu kunnen we uitkijken naar een rustige week volgende week, omdat Jesse dan in het logeerhuis is. De weken daarna zijn ze daar om de beurt zo'n beetje. Alleen in de weekenden zijn ze samen thuis. En daardoor houd ik het uit. lang leve de PGB!!! (???)
Voor thuis geldt sinds gisteren de radicale regel: niet meer bij elkaar in de buurt. Liefst niet meer bij elkaar in één ruimte. Negeer elkaar en laat elkaar met rust.
Eigenlijk heb ik alleen het eerste gezegd. Dat is de belangrijkste. Eerst maar eens uitrusten en dan maar zien of we het iets terug kunnen draaien naar hoe het was. Dat was: af en toe bij elkaar in de buurt, alleen als jullie dat samen willen. Maar voorlopig wil ik daar nog niet aan denken!

Zes weken blogpauze, dat hoort er een beetje bij hè, in de zomervakantie. Wie weet spiek ik af en toe of schrijf ik toch een berichtje, maar ga er maar niet van uit.
Allemaal fijne  vakantie!!!

PS Ze hadden hier alle vier een prachtig rapport. Dat is iets om dankbaar voor te zijn, vind je niet?

zaterdag 13 juli 2013

Da's pech, fiets weg!

Vrijdagmorgen tien voor acht. We staan er helemaal klaar voor. Stijn moet naar de tandarts (ik ga altijd om de beurt met de kinderen, nooit allemaal tegelijk...)
Ondanks dat onze tandarts een schat van een vrouw is, is Stijn gespannen. Ik zie het aan zijn gezicht, aan zijn schuifelende voeten en aan zijn korte lontje merk ik het ook.
Stijn bereidde zich goed voor: donderdagavond haalde hij zijn fietssleutel uit zijn broekzak en vroeg: "Wil je die op z'n plek leggen? Anders zijn we hem morgen kwijt". Dat heeft hij geleerd, want vorige week hebben we ons suf gezocht naar de sleutel. Zat in een broek, in de wasmand...

Met de fietssleutel in de hand lopen we naar de schuur. Ik draai de sloten om en duw de deur open. Voordat ik iets zie, of liever gezegd niet zie, ziet Stijn het: "Waar is mijn fiets????"
Hé, wat gek. De fiets staat er niet. Zeker weten dat hij gisterenavond ook niet buiten stond, toen wij de boel afsloten.
Ik pak mijn fiets en zet Stijn achterop.
"Kom, we gaan naar je vriend." Maar bij vriend staat ook de fiets niet. Samen denken ze hard na, maar komen er niet op waar de fiets kan zijn gebleven. Stijn weet gewoon zeker dat hij de fiets naast de schuur heeft neergezet...
Maar vooruit, nu geen tijd meer te verliezen. Op naar de tandarts. Met het zware vrachtje achterop fietsen we naar deze zo gevreesde plek.
Precies op tijd komen we aan en na tien minuten wachten komen we in de spreekkamer. Weer tien minuten later staan we weer buiten.
"Ga jij maar lopend naar school", zeg ik Stijn. Verbaasd kijkt hij me aan. Alsof ik moet opdraaien voor zijn slordigheid. Die vijf minuten lopen, daar krijgt hij niets van.
De assistent hoort het en Stijn ziet dat. Gedwee loopt hij weg :-)

Na een rondje buurt geef ik het zoeken op. Ik zie niets wat op de fiets van Stijn lijkt. Kennelijk had iemand hem heel hard nodig...
Maar zo tegen twaalf uur komt een overbuurmeisje er aan gehold. Stijns fiets is ontdekt. Wat ben ik blij. Hij had hem laten staan bij een vriendje, een paar straten (!) verderop!
Dat Stijn die fiets zelf op moet halen, nadat hij 'ook al' naar huis moest komen lopen, zint hem totaal niet. Maar ik houdt voet bij stuk. Misschien leert hij hier ook van en denkt hij de volgende keer na. Wie gaat er nu met de fiets weg en komt lopend thuis!!

donderdag 4 juli 2013

Lang geleden hè...

Is dat even lang geleden.
Het is hier ook zo druk, herkennen jullie dat: een feestje hier en een bbq-tje daar.
Afscheid voorbereiden voor Jesse, zenuwachtige kinderen die niets van elkaar kunnen hebben.
En ondertussen op de been blijven, goed aan mezelf denken en een lieve mama zijn voor de kinderen.
Nou-ou, dat is dus behoorlijk plannen en het enige doel voor ogen houden: manager van het gezin blijven en alles gestroomlijnd laten verlopen. Anders wordt het niet wat!
De meisjes zijn hun week aan het afsluiten, eh, hun schooljaar bedoel ik en dan zijn ze klaar. De jongens mogen nog even, want wij wonen in het midden des lands. Geeft niets, voor ons geldt dat we op de zomer wachten!

Monopoly is nog steeds in. Jesse heeft inmiddels een eigen spel gemaakt. Met provincies en plaatsen/steden, uit Nederland. Erg grappig. Zo heeft hij kanskaarten gemaakt met :
U heeft een judowedstrijd gewonnen. Daar heeft hij meer mee, als met een schoonheidswedstrijd!
Hij accepteert nu een 'nee'  van ons als hij vraagt of we een potje monopoly willen spelen, omdat het echt te gek werd. Elke keer weer aan dat megagrote spel beginnen...
Nu speelt hij het regelmatig met zijn knuffel. Kan hij het zelf in de hand houden ook, komt goed uit!

Stijn speelt veel buiten, met vrienden. Dat gaat goed, al is er wel eens wat. Maar ja, waar niet?
Op dit moment is er weinig op hem aan te merken, op zijn gedrag. Tuurlijk is hij moe en aan vakantie toe, dat merken we echt. Maar jullie vast ook wel.

De rol tussen de jongens is wel weer veranderd.
Was het eerst zo dat Stijn Jesse onder de duim had en zelfs pestte, nu lijkt Jesse steeds mondiger te worden. Hij bijt van zich af, met woorden en soms met handen en voeten, zelfs al voordat Stijn iets zeggen kan. Op dit moment is het te veel voor hem om aardig te kunnen zijn voor Stijn: hij zit zo in zijn afscheid op school, dat de rest er niet meer bij kan.
Dat is lastig, vooral omdat ze allebei een kort lontje hebben.

Pas had ik echt met Stijn te doen. Hij kwam uit school, hing jas op, zette schoenen neer en liep naar binnen, de kamer in.
Jesse stond daar, in de kamer als een op wacht staande soldaat.
"Ik mag jou niet! Ik mag jou niet! IK MAG JOU NIET!!!!"
Dat was wat hij zei. Zomaar, uit het niets kwam dat. Er was totaal geen aanleiding voor.
Arme Stijn, als je toch zo thuis komt.
Hij barstte in huilen uit en zou Jesse te lijf gaan, als ik het niet voorkwam. Ik leidde hem af en gebood Jesse zijn mond te houden. Jesse kan dat dan weer niet en ging maar door. Jesse weggebracht, klinkt heel simpel, en zo de rust gevonden voor Stijn.
Nu Jesse eenmaal weet dat hij Stijn én mij hiermee heeft, is het een leus geworden die hij regelmatig roept. Gelukkig is Stijn er nu op bedacht en ertegen geharnast. Maar het blijft prikken, diep van binnen.
En Jesse? Hij heeft helemaal niet door wat het doet met Stijn, hoe kapot hij het nu weer maakt, dat kleine beetje wat goed was. Daar ga ik nog eens met hem over hebben, maar dat kan echt pas als het afscheid op school voorbij is. Eerder is hij niet geopend voor andere, grote correcties. Landt het niet.
Nog twee weken...

zaterdag 15 juni 2013

Straatspeeldag 2013

Tot mijn verrassing kan ik vertellen dat het wat beter gaat tussen de jongens.
Jesse houdt voet bij stuk als het gaat om samen spelen. Als hij geen zin heeft, zegt hij dat duidelijk.
Stijn gaat wat meer zijn eigen gang en ik zie hem ook meer alleen spelen.
Hij timmert met hout of werkt druk aan zijn spreekbeurt. En buiten met andere kinderen natuurlijk.
Hij vraagt wel dagelijks een aantal keren om Jesse, maar kan zich daarna wat beter voegen naar de mening van broer en naar wat hij leerde op Boddaert, lijkt het.
Ik ben heel voorzichtig, want het kan zomaar opeens voorbij zijn, maar we proberen dit vast te houden.

Woensdag was het straatspeeldag. Volgens mij heeft dat nu een andere benaming, maar dat weet ik niet. In elk geval is de opzet hetzelfde. Niet dat Stijn zich daar wat van aantrok.
Samen met zijn buurjongen had hij dinsdag al een plan van aanpak gemaakt:
Wij gaan mensen tegenhouden die toch door de hekken komen...

Woensdagmiddag is de straat afgesloten voor al het verkeer. Stijn en buurjongen houden de hekken nauwlettend in de gaten.
Ze bemoeien zich niet met alle leuke spelletjes die zijn georganiseerd, ze nemen niet actief deel, maar zijn volop aanwezig. Ze scheuren rond op hun fietsen, van de ene naar de andere kant van de straat om de hekken in de gaten te houden. En o wee, als je daar door wil!
Ze houden mensen aan en controleren dan maar direct de fiets. Boete voor inrijden van afgesloten straten, boete voor een kapotte koplamp: betalen maar: 200 euro.
Als de boute is afgegeven, "u krijgt binnenkort een acceptgiro thuisgestuurd, meneer" scheurt Stijn weer naar het andere hek. Op zijn kapotte fiets, met los achterrekje en levensgevaarlijk, niet goed werkende standaard :-)

Dan komt daar een busje aan, een of andere pakketdienst.
Hij wil erdoor. Luistert niet naar onze jongens, maar schuift gewoon de hekken opzij. En terwijl er zo'n vijftig kinderen 'los' op straat lopen, rond al die spelletjes die zomaar op straat staan rijdt hij de straat in. Domoor!
Gelukkig zijn er nu mensen met meer gezag, want voor twee kindertjes in politiepak hoef je toch eigenlijk niet bang te zijn. Een stevige moeder met haar op de tanden, da's pas eng. (niet ik...)
De chauffeur weet werkelijk niet hoe snel hij weg moet wezen.
Lachend doen onze jongens de hekken dicht. Gaan weer staan. Op wacht. Want je weet nooit!

woensdag 5 juni 2013

En we doen.... Monopoly!

Dat ik lang weg was geweest wist ik wel. Het goede nieuws stond dus lekker een poos vooraan! Maar het is langer dan ik dacht: van 17 mei tot nu...

Hoe het komt? Druk...veel rusten ook en ja, rust nemen kost tijd :-(.
En wat denk je van de nieuwe hobby van de jongens: monopoly.
Alsjeblieft. Ga er maar aan staan.
Elke dag: "Mam, zullen we een spelletje doen?"
De eerste keer zei ik nog, een beetje laconiek: "Ja hoor, is goed."
Komt Jesse aanlopen met dit megaspel!
Inmiddels, door schade en schande ervaring wijs geworden, zeg ik: "een kort spel".
Maar nee, zo flexibel is het niet.
Nieuwe regel dus hier in huis:
Maximaal 1 keer per dag 1 uur monopoly.
Want ja, eerlijk is eerlijk, minder dan een uur is de moeite niet.

Stijn neemt het over. Tuurlijk neemt Stijn het over!
Met hem besloot ik, eenmalig: we verdelen vast de straten en ieder heeft vast twee huisjes.
Haha, was ik met een kwartier blut!
Dus, mochten jullie nog een kort tijdverdrijf willen? Tada!!!!

Stijn is inmiddels aan het knutselen aan een eigen monopoly. Het is klaar, hoor ik nu.
"Kom je, ma?" Nou, ik ben benieuwd.
Het leven met onze kinderen staat steeds weer voor verrassingen. En ach, daar geniet ik maar van!

vrijdag 17 mei 2013

YESYESYESSSSS!!!!!

Vandaag bij de post:


Verlenging en uitbreiding PGB gekregen voor Stijn:
Begeleiding groep een klasse hoger én individuele begeleiding,
wat nieuw is.

Is dit niet een heeeeel groot wonder!!!


woensdag 15 mei 2013

Op de trampoline

Soms gaan dingen de verkeerde kant op. Zoals bij ons met Jesse en Stijn. Jesse begint ontzettend voor zichzelf op te komen, wat goed is, maar wel een beetje op een gemene manier.
Tuurlijk: hij heeft niet anders gezien de laatste tijd. Maar ja, om nou toe te laten?
Er is keihard aan hem gewerkt: op school, door de begeleider van nu, door de begeleider van Boddaert toen. En het begint te landen. Zij het op een rigoureuze, niet acceptabele manier.

"Wil je op de trampoline?"vraagt Stijn heel netjes aan Jesse.
"Ja hoor." Achter elkaar aan gaan ze de tuin in, in de richting van de trampo. Onderweg raapt Stijn een bal op en gooit hem op de trampoline.
Met dat dát gebeurd draait Jesse zich om en loopt terug, naar binnen.
Stomverbaasd kijkt Stijn achter om. Waar is Jesse nu?
Als ik zeg dat Jesse binnen is en niet komt, wordt hij woest. Terwijl de tranen over zijn wangen lopen schiet hij het tuinhuisje in en probeert daar van alles en nog wat door de plastic ramen te smijten. Denk aan bal, poppenwagen, slee..
Ondertussen geeft Jesse aan mij aan dat hij niet wil.
Stijn wil altijd volleyballen op de trampoline, zo is zijn interpretatie. Deze keer neem ik het dus echt op voor Stijn. Het was nog niet eens besloten. Een bal op de trampo betekent niet direct volleyballen!!
Maar toch, Jesse blijft bij zijn besluit. Altijd hetzelfde doen is saai! Tien minuten loopt Jesse te bakkelijen over Stijn. Allerlei negativiteit spuit eruit in niet al te aardige bewoordingen. Ik krijg het niet gestopt, het moet er uit. Gelukkig is Stijn buiten.

Na een kwartiertje is Stijn herstelt en komt rustig binnen. Knap van hem om zo lang als nodig buiten te blijven! Hij heeft echt zoveel geleerd het afgelopen jaar, al zagen we dat niet zo direct en al waren het niet de doelen, deze is behaald. Boos worden en dat niet afreageren op andere mensen. Al ging wel bijna ons tuinhuisje eraan...

Inmiddels is de begeleider gekomen. Ze neemt de jongens mee naar buiten op het moment dat ik telefoon heb. En wat zie ik even later: ze zijn aan het spelen: op de trampoline. Zonder bal, dat dan weer wel.

vrijdag 10 mei 2013

Gevaarlijke ringetjes: retour aub

De vakantie zorgde ervoor dat ik langer weg was dan gewoonlijk. We hadden een tamelijk relaxe vakantie: de jongens gingen om de beurt een dag naar het logeerhuis.
Zo zagen ze elkaar weinig, alleen de avonden, en hadden wij steeds een kindje minder. Ook lekker.Toen ook de zussen nog een paar dagen op kamp gingen was het helemaal rustig. En ik genoot ervan.

Ik zit momenteel niet erg lekker in mij vel. Alle spanning rond de jongens doen de das om. Het steeds alert zijn als ze samen zijn, elke keer opletten of het wel eerlijk gaat en de boze buien opvangen op momenten dat het net even niet handig is, breekt behoorlijk op. Ook dat is een reden van wat langer weg zijn geweest.

Twee dagen waren de jongens samen in het logeerhuis. Ik hoor jullie zuchten: heerlijk. En zo is het. Maar wees alstjeblieft niet jaloers! Ik had het graag anders gewild: een vakantie waarin we kunnen genieten van elkaar bijvoorbeeld. Gewoon eens een dagje ongepland op stap. Ontspannen met elkaar omgaan, noem maar op.

Maar goed, de jongens waren samen in het logeerhuis en ook daar merken ze nu eindelijk ook iets van Stijns gedrag: hij gaat de baas spelen. Nee, niet over de anderen, maar over Jesse natuurlijk. Dat is veiliger. "Dus, zo zei de eigenaar, "hebben we dat snel gestopt."  Hoe? Geen idee. Gelukkig, dat vreemde ogen  nog genoeg afdwingen voor Stijn om zich te gedragen.

Tot ik een mailtje krijg van de baas. Stijn heeft koperen ringetjes gemaakt. Samen met andere jongens had hij daar veel schik in. Vooral toen de gedachte kwam dat je hiermee wel heel makkelijk iemand kon pijnigen. De juiste bewoordingen gaf de baas niet door, ik wil ze niet weten ook! Hij had met Stijn afgesproken dat de ringetjes in het logeerhuis blijven. Maar Stijn had ze toch meegenomen. "Het zou dus maar zo kunnen dat hij iets gaat uitproberen op zus of jou," zo schreef de eigenaar. Of ik de ringetjes af wil pakken of eventueel wil verdonkeremanen en ze terug wil geven.
Ik koos voor het laatste.

Stijn had niet meer naar de ringetjes omgekeken, dus dat kwam mooi uit, ze lagen voor het grijpen. Pas als de ringetjes weer zijn op de plek waar ze horen, ga ik er over met hem in gesprek. Zwak? Misschien wel. Maar het scheelt een hoop energie en heissa, want teruggeven kan ik dan niet meer. Handig toch?

Ik herken het verhaal al wel. Stijn wilde als welkom thuis met me boksen. Vuist tegen vuist weet je wel. Ik zag dat er iets niet klopte. Hij keek zo ondeugend. En ja hoor, ring tussen de vingers, met uitstekels mijn kant op. Gelukkig deed ik niet al te enthousiast...



zaterdag 27 april 2013

Ik ben speciaal, de binnenkant

Inmiddels is het 'Ik ben speciaal-programma' voor Stijn afgesloten. Onlangs waren we voor de laatste keer bij de juf en evalueerden we het programma.
Stijn heeft er veel van geleerd. Ik schreef er al over, klik hier om dat te lezen.
Nadat de buitenkant besproken was, kwam de binnenkant aan de orde: waar ben je goed in, wat kun je niet zo goed. Wat vinden andere mensen van je karakter?
Moeilijk was het, om goede dingen van Stijn op te schrijven. Ik moest echt heel diep nadenken, weet je dat? Lastig hoor, we zijn soms zo gespitst op het negatieve dat we het positieve niet meer zien. Gelukkig lukte het uiteindelijk toch wat te bedenken, dingen waar Stijn ook heel gelukkig mee was.
Vervelende dingen opschrijven ging een stuk makkelijker :-( , dat vond Joost ook.
Stijn vond het ook heel erg lastig allemaal: doe ik wel wat fout? Enne...waar bén ik eigenlijk goed in?Ook dat was lastig te zien: dat je kind niet goed weet wat zijn kwaliteiten zijn. Maar gelukkig heeft hij dat nu gehoord en gelezen van ons en weet hij dat we van hem houden, ondanks zijn goede of foute dingen.





Klik voor grotere foto's


woensdag 17 april 2013

De Watwijzer werkt niet...

Het werkt niet echt, die watwijzer.
Stijn doet ontzettend zijn best om overal onderuit te komen.
Hij vult wel in, maar heeft er dan toch geen zin in.
Iets anders kiezen?
Ik geef toe, anders wordt het echt een klierbende.
En dan kan het opeens wel.
Dan gaat hij splen, alleen binnen, alleen buiten of heel soms samen.
Het werkt raar bij het kereltje.
Toch vind ik dat ik het fout doe.
Ik moet volhouden.
Hem laten merken dat ik de baas ben en vooral dat hij moet doen wat hij zegt.
Maar de energie is daar haast niet voor, er zijn momenteel heel veel andere dingen die me energie kosten, zoveel dat ik niets overhoudt voor dit.
En omdat hij dan toch lekker gaat spelen?

Tussen de jongens gaat het nu ook beter. Ze hebben weer een doel: lego is weer helemaal in. Lekker makkelijk en veilig, want het ligt beneden en daar ben ik ook bijna altijd.
En Jesse is momenteel een stuk ontspannender, dat komt dan wel door die wat-wijzer. Hij weet dat Stijn iets anders gaat doen. En dan kan het gebeuren dat ze zomaar opeens samen zitten te lego-en, ieder op z'n eigen plek. Dat we Stijn nu echt hard aanpakken helpt Jesse ook, denk ik. Wij weten dat hij samen spelen niet leuk vindt en we doen er alles aan om dát in goede banen te leiden.
Kijk, wat Stijn dan doet en hoe hij het bedenkt maakt me dan niet meer zoveel uit. Als ze zich allebei maar fijn voelen, veilig en gelukkig. Dan is het doel toch bereikt.

woensdag 10 april 2013

Watwijzer voor de vrije tijd

De begeleider komt aan met een grote blauwe doos.
'Watwijzer voor de vrije tijd' lees ik snel.
Ze opent de doos en tot mijn verbazing zie ik daar een mooi gaplastificeerd boekje. Het boekje is verdeeld in vieren:
alleen binnen, alleen buiten, samen binnen, samen buiten.
Elk vak kan apart open. Achter de eerste bladzijde zitten alleemaal lege pagina's met hoesjes.
De losse kaarten die bijgeleverd zijn passen precies in het hoesje en zo kun je samen met je kind een programma maken. De tijd vastleggen. Vrije tijd in de structuur zetten. Of hoe je het maar noemen wilt...

Het ziet er goed uit! Samen met de begeleider gaat Stijn er mee aan de slag, terwijl Jesse vrijaf heeft.

Als de begeleider weg is legt Stijn op zo'n mooie meestertoon aan Jesse uit hoe het boek werkt. Want Jesse heeft niets te doen...
En terwijl Stijn zijn best doet om niet te hoeven doen wat hij met de begeleider in kaart heeft gezet pakt Jesse de kaartjes. Hij bekijkt ze aandachtig en verzamelt welke activiteiten hij leuk vindt. Dan komt hij naar me toe.
"Mama, jij moet schudden, dan ga ik er één trekken". Hij knijpt zijn ogen stijf dicht en pakt een kaartje uit mijn hand.
"Kamer opruimen", zo leest hij voor.
"Doei! zegt hij dan, ik ga mijn kamer opruimen.
Stomverbaasd staar ik hem na. Dan lach ik:"Zo werkt dat dus..."

Voor Stijn niet. Hij heeft er geen zin in, doet niet mee, stopt er mee.
"Ik wil met Jesse spelen!!"
Wij houden voet bij stuk:"Dit is ingevuld: alleen spelen op de trampoline. Dát ga jij nu doen!"

Wat de begeleider zei gebeurd: Stijn maakt elke dag zijn planning, maar vindt er vervolgend niets aan. Maar dankzij dit boekje ging het deze week iets beter als de weken daarvoor. Volhouden maar!



woensdag 3 april 2013

Moet ik echt gaan kiezen: oudste of jongste zoon eruit?

Wat een mooie reacties de vorige keer!! Dank jullie wel!
Ergens logisch, de jongens uit elkaar te halen. Maar ik was er zelf niet opgekomen en Boddaert heeft het me ook nooit vertelt. Jammer...

De jongens horen bij elkaar. In één gezin. Samen. Maar, bedacht ik me, hoe vaak speelt een broertje van 8/9 jaar met die van elf? Altijd? Steeds weer?
Mijn broertjes, ja, die deden dat. En zijn nog steeds twee handen op één buik :-) Maar ik denk dat het vaker andersom gaat: grote broer speelt niet met kleintjes en dus gaat kleintje iets anders zoeken.
Door het autisme van de jongens gaat het hier een beetje anders. Helaas... Ze maken anders ruzie, ze spelen anders, ze hebben ieder een ander denkvlak en ook de sociaal/emotionele leeftijd is anders. Stijn is Jesse daarin voorbij.

Ik liet jullie reacties lezen door de begeleider. Zij had ook al lopen bedenken hoe ze de jongens weer los van elakar kon krijgen: ieder eigen helft. Echt waar, dat zei ze al voor ze jullie reacties las.

Maar ja. Het is makkelijker gezegd en geschreven dan gedaan natuurlijk. Stijn ging in de aanval, agressief in taalgebruik en stemgeluid:"Ja hoor! Waarom mogen we niet meer samen spelen?" Jesse was opgelucht, dat zag ik aan hem maar ging met Stijn mee: angst. Dus stond ik tegen de twee volhouders te vertellen dat ze niet meer samen kunnen spelen omdat het niet goed gaat, niet fijn is, niet gezellig lukt blabla. En zij met z'n tweeen protesteren...

Maar poot stijf gehouden. Ik merkte een stuk ontspannenheid bij Jesse, waardoor het spelen opeens heel goed ging :-) Maf hè.
Maar door de vrije dagen deze week ging het al snel weer mis. En hoewel we ze zoveel mogelijk uit elkaar zetten, barstte toch twee keer de bom. Barstten? Ontploffen! We moesten er echt met ons tweeen, Joost en ik, tegenin: de één de één, de ander de ander.
Gisterenavond lag Jesse in bed. Bij te komen van de mentale en fysieke strijd met zijn broertje.
Hij lag dood te gaan, zoals hij zei. Dat was het beste. Gewoon dood gaan, dan heb je ook geen last van stoute broertjes.
M'n hart brak! Volgens hem was het de enige oplossing, volgens mij helemaal niet.
Inmiddels is de begeleider met Stijn in de weer. Jesse heeft vrij-af: hij vermaakt zichzelf prima.
Stijn krijgt een boekje waarin de hele middag gestructureerd kan worden. Inclusief alleen en samen spelen. Nu maar hopen dat het snel beter gaat, want dit houden we niet lang meer vol.
En dan? Moet ik dan gaan kiezen wie er uit moet?? Ik denk dat ik dan voor mezelf kies: ik eruit.
Doei allemaal...

dinsdag 26 maart 2013

Wie heeft een oplossing voor ons probleem???

"Mama! Hij mag hier niet!"
Ik zucht maar eens diep.
Een inbreker bij Jesse in zijn legokasteel...
"Stijn, wegwezen daar. Naar je eigen kasteel"!
"Haha, lacht Stijn en op zo'n arrogant toontje zegt hij dan:
"Het was helemaal geen dief, het was een politie...".

Zo sjaggerijnig word ik hiervan. Altijd strijd, altijd Jesse onderuit halen. Steeds maar weer slimmer willen (en kunnen!) zijn dan grote broer. Grrr... En dan niet steeds hetzelfde kind afvallen als ouder. Ze hebben allebei die beperking van invoelen en praten zo ontzettend langs elkaar op!

"O sorry! roept Jesse uit.
Timide vraagt hij:"Wil je me vergeven?"
"Huh, dat zal ik nog wel eens even bekijken", antwoord Stijn hooghartig.
Jesse kruipt bijna. "Wanneer wil je me dan vergeven?"
Onderdaniger kan haast niet, zo'n stemmetje als hij opzet.
Stijn speelt met hem. Zo overduidelijk. Ik sta er bij en kijk er naar.
Stijn reageert niet op mijn berispingen. Jesse wil per sé vergeving voor het aanzien van dief in plaats van politie. Ze kunnen het allebei helemaal niet loslaten en blijven hangen in vergeving en 'ik zal nog wel eens zien'.
Stijn voelt zich steds groter als machthebber. Jesse voelt zich steeds kleiner en banger.
Intussen is Jesse zelfs in tranen en Stijn heeft schik.
"Nog vier minuutjes, dan zal ik zeggen of ik je vergeef..."

De bel is voor mij de oplossing van dit lastige gedoe. De begeleider is gearriveerd. Blij toe.
In de gang leg ik uit wat nu het spel is.

Eenmaal weer in de kamer vraag ik hoe het er nu met die vergeving voorstaat.
"Het is weer goed mam! Opluchting straalt van Jesse's gezicht. Stijn wilde me vergeven".
Nou, dat is hem geraden ook.

Inmiddels is Jesse Stijn behoorlijk zat. Het naar de pijpen van zijn broertje dansen kost hem megaveel energie. Het samen spelen met begeleider loopt keer op keer uit op ruzie en uiteindlijk kiest Jesse ervoor weg te lopen tijdens het buiten spelen.
Voor hem nog de enige optie.

Boddaert wist het niet meer. De begeleider weet het niet meer. Wij ook niet. Hoe krijgen we de jongens uit elkaar en ook weer bij elkaar? Stijn eist van Jesse met hem te spelen, Jesse wil per sé niet.

Iemand een tip? Van harte welkom. Heeeel graag zelfs...

dinsdag 19 maart 2013

Ze wil ons niet- ze wil ons niet- ze wil ons niet

"Neenee, die mag hij niet hebben. Dit is echt niet de bedoeling, kom nou!"
Verontwaardigd staart mijn schoonmoeder me aan. Hoe krijg je het in je hoofd?

Ik dacht een leuk idee te hebben bedacht en ben samen met drie kinderen, behalve Jesse, naar schoonmoeder gefietst. Daar aangekomen tref ik de hele familie!
Ze zijn Sinterklaas aan het vieren. Zonder ons. Auauau, dat doet diep van binnen pijn!

Schoonmoeder had geen zin om de cadeautjes in te pakken, dus die lagen zomaar op tafel en iedereen mocht uitzoeken wat hij wilde. Stijn had al snel wat leuks gevonden en ook de meisjes waren blij verrast. Uiteraard wil ik wat voor Jesse meenemen, maar mijn schoonmoeder reageert verbolgen. Stel je voor!
In mijn hand heb ik een grote legodoos van de Titanic. De lego is al half afgebouwd, oma gedaan? maar dat is niet erg. Helaas steekt oma er een stokje voor.
Ik krijg voor Jesse een doosje blokjes mee, ver beneden zijn niveau.

Terwjl manlief voor oma allerlei klusjes doet, ga ik de keuken in. Even lekker soppen. Het is hard nodig. Een zooi in die keuken zeg. Allerlei keukenkastjes kijk ik na, voor ik besluit met welke ik begin. Ik tref naast de prullenbak, die in een kastje staat, een vreselijke bos haren aan. Brrr...
Dapper maar huilend maak ik schoon. En ik hoop eindelijk eens een positief woord van mijn schoonma te horen...

Daar komt ze. Ze snauwt en grauwt, alsof ze nooit anders doet. Ik geef weerwoord en dan opeens is er iets van contact. Schoonmoeder bedankt voor het schoonmaken van de kastjes.

Het is tijd om weer weg te gaan. Ik moet nodig Stijn en Jesse van de sport halen. Huilend pak ik mijn fiets en schreeuw het uit tegen mijn schoonzusje:
"Ze wilde niet dat wij er waren!!!! We mochten niet meedoen met het sinterklaasfeest!!!"

Vreemd. De fietsen van onze twee dochters staan er nog, terwijl ik weet dat ze allang weer naar huis waren. Vreemd: Stijn fietst naast me, terwijl ik hem moet gaan ophalen bij sport. Joost blijft nog bij zijn moeder, van alle ellende niets meegekregen. Zijn best doend om moeder te vriend te houden.

De hele weg naar huis huil ik tranen met tuiten: ze wil ons niet- ze wil ons niet- ze wil ons niet- ze wil ons niet- ze wil ons niet- ze wil ons niet- ze wil ons niet... Een cadans van verdiet. Ellendig, overstuur en moe kom ik thuis aan. Net op tijd om Jesse op te gaan halen.

Kabam!!! Verschrikt draai ik om. Moeizaam open ik mijn ogen. Wie stoort me in mijn nachtrust? Wie verstoort deze vreselijke droom? Opgelucht haal ik adem. En verbaasd betast ik mijn wangen. Nee, ze zijn niet nat...

Ik vraag mezelf de rest van de dag af hoe deze droom zo in mijn hoofd beland. Zo is het toch niet? Hoewel, ergens is er een kern van waarheid. Misschien ben ik er bang voor, dat ze het ooit eens zo gaat zeggen: wegwezen jullie... Ach ja, een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest, maar nooit op komt dagen. Hoop ik...

zaterdag 9 maart 2013

Ik ben speciaal: de buitenkant


Wekelijks breng ik Stijn nu nog naar Boddaert terug voor het 'Ik ben speciaal'-programma.
Gisteren kwam de begeleider hier, dat was relaxed! Normaal moet ik kwartier heen, terug, heen, terug om Stijn te brengen en weer op te halen. Meestal op tijden waarin ik druk ben met eten koken enzo. Niet ideaal dus.
Eigenlijk had het al klaar moeten zijn, maar Boddaert, de mentor was het vergeten in te zetten...

Het 'Ik ben speciaal'-programma is opgezet door  Peter Vermeulen. Voor autismekenners een, ik zeg het met respect, oude rot in het vak. Belgie is mede door hem een stuk verder als wij hier in Nederland op autismegebied.

Het programma zit erg goed in elkaar. Het werkt van buiten naar binnen, dat wil zeggen dat de begeleider met het kind begint met  hoe een mens er van buiten uit ziet. Wat is er verschillend? Ogen, kleur haar, kleren, verschil jongen/meisje. Hoe zie je nu wie wie is enzovoort. Langzamerhand gaat het naar: wie ben ik? Hoe zie ik er uit, wat maakt mij bijzonder? Hoe herkennen mensen mij?

Uniek

Z'n handschrift is miserabel...

vergelijking met anderen

Hand gecopieerd, in plaats van vingerafdruk

Stijn vindt het eerg leuk om dit te doen en door te spreken. Het heeft gelukkig echt zijn interesse, waardoor het makkelijk gaat. Volgende keer de binnenkant.

woensdag 27 februari 2013

Afscheid nemen

Twee weken geleden dat ik geblogd heb! Zulke volle dagen gehad! En dan natuurlijk de voorjaarsvakantie. Dus...
Maar ik ben er weer.
Ik zal deze blog maar even gebruiken om bij te praten, :-)

Stijn heeft afscheid genomen van Boddaert. 14 februari. Wat een heerlijk idee! Voor hem, voor mij. Ik was het echt zat. Al die gesprekken en steeds dat gezeur over van alles en nog wat. En dan dat busje...
Dat was dan ook wat Stijn verzuchtte: hoef ik gelukkig nooooooit meer op de bus te wachten of hem te zoeken.
Die week eerder, 7 februari ging het ook mis, maar toen van twee kanten. Ik dacht dat Stijn naar Boddaert ging, maar ivm afbouwen was dat niet de bedoeling. Zij vergaten de bus af te zeggen. Geen probleem deze keer dus. Al keek de leiding wel raar op toen Stijn binnen kwam stappen. Haha. Dubbel foutje, maar wel een heel leuk foutje.

Het afscheid ging goed. Stijn was niet heel erg emotioneel of zo, al vond hij het wel lastig sommige van de kinderen niet meer te zullen zien. Hij kreeg een prachtig boek mee, met alle dingen van de afgelopen negen maanden erin opgeschreven, geplakt en getekend. En een dvd-tje met alle foto's. Erg leuk! Hij trakteerde op tompoezen. Ik had ze door midden gesneden, zodat het betaalbaar bleef. Iedereen genoot met volle teugen. Tot slot gingen we afscheid nemen. Wat betekent dat? Gek doen! Op de fiets en dan rondjes rijden rond een perkje. Steeds maar weer. Hierin sloeg Stijn helemaal door. Waar twee keer de regel is, ging Stijn wel twintig keer. En ik er achter aan. Om duizelig van te worden!
En nu? Nu is er alleen op de woensdagmiddag begeleiding. Eens in de week gaat Stijn nog naar het 'Ik ben speciaal-programma', maar dan ben ik drukker mee als dat ik er profijt van heb. Gelukkig is dat ook niet het doel! En daarna even rust. Gewoon even niets moeten voor Stijn. Lastiger voor ons: veel vrije tijd, maar wel even noodzakelijk voor hem. Het was een intensieve periode!

woensdag 13 februari 2013

Wat is het toch oneerlijk verdeeld

Het leven is soms zo oneerlijk verdeeld, vinden jullie ook niet?
Je hoort van oorlog, aardbevingen en nog veel meer ellende. Seksuele intimidatie tot verkrachtingen. ziekten als kanker of iets chronisch slaan toe. Kinderen worden uit huis geplaatst, omdat iemand vind dat de ouders niet voor het kind kunnen zorgen. Anderen staan met open armen het kindje op te wachten. (Wat een liefde!!!) Zo oneerlijk, zo vol verdriet is het leven. Het kan je terneerslaan en depressief maken. Het kan je verbitteren of verharden.

En dan zit ik hier, thuis. Lekker warm achter het pc-tje. Spelend kind naast me, want Stijn voelde zich niet erg lekker vandaag. Gek, altijd op woensdag... als zijn eigen juf er niet is. Dat ga ik toch maar eens wat beter in de gaten houden. Stel je voor dat ik hem ga belonen voor spijbelgedrag... Terwijl andere kinderen graag naar school zouden willen maar niet kunnen omdat ze eenvoudig weg geen geld hebben en keihard moeten werken.
Maar goed, Stijn zit hier dus lekker te spelen met wat speelgoed. Hij kon kiezen uit tig verschillende soorten, ook dat is een immens verschil.

Regelmatig zit ik te mopperen op hoe lastig het hier allemaal is en hoe zwaar... terwijl mijn kinderen niet eens leukemie hebben, of epilepsie of...
Vanmorgen stonden we op tijd op. We zochten kleren uit, we kozen voor wat warms. Aan tafel konden we kiezen of we brood namen of cruesli, hagelslag of kaas, melk of vers geperste sinaasappelsap. Daarna naar school, op de fiets of met de auto? Mopperend dat het zo koud is en dat 'ik nu alweer naar school moet'. Of zelfs er voor kiezend: "Blijf jij vandaag maar een dagje thuis"...
Eenmaal thuis kan ik een badkamer schoonmaken, eenvoudigweg omdat ik die heb! Ik neem koffie en ook nu kan ik weer kiezen: cappuccino, latte of ice-coffee???

En dan belt mijn vriendin: "ik kan zo niet op de koffie komen. Problemen met kind. Weet niet hoelang ik hem nog thuis kan houden. Bel andere keer voor afspraak. Nu gesprek met BJZ..."

Wat is het toch oneerlijk verdeeld. Waar de één alles heeft, heeft een ander soms geen kans om keuzes te maken. Maken anderen de keuze voor je.
Ik kan maar één ding voor mijn vriendin doen, of nee, twee eigenlijk: als je een uitlaatklep nodig heb, kom gerust een bakkie troost halen. En: ik bid voor je. En heel intens heb ik dat gedaan.
Want al is alles oneerlijk verdeeld, toch weet ik dat God alles in de hand houdt en Hij er ook voor JOU wil zijn!

donderdag 7 februari 2013

Eindresultaat behandeling: maar één doel bereikt...

"Goed, we zijn er allemaal, dus we zullen maar snel beginnen."
Al roerend in de koffie luister ik naar de behandelcoordinator van Boddaert.
Juf heeft geen verslag gekregen, omdat het concept is. Lekker goed voorbereiden kon ze dus niet, maar vooruit. Ik heb het wel helemaal zitten lezen. Joost ook. En allebei vroegen we ons af of ze het wel over onze Stijn hadden...

Doel 1: Stijn ontwikkelt een goed eetpatroon.
Was zo ja. Tot ze op Boddaert stopten met warm eten op de groep. Twee weken later was het helemaal weg.
Resultaat: Geen verandering

Doel 2: Stijn kan zijn emoties benoemen en op adequate wijze uiten.
Klopt, maar daar is pas de laatste weken intensief aan gewerkt. Toen mentor opeens bedacht dat ze te veel werkte volgens eigen groepregels, in plaats van naar ouders te luisteren.
Komt misschien ook doordat het op de groep wel goed gaat met dit doel.
Resultaat: vooruitgang, maar het zal een lastig punt blijven voor hem.

Doel 3: Stijn kan op gepaste wijze sociale contacten aangaan en onderhouden
Vorige week wilde hj een vriendje vragen, maar is er niet toe gekomen: hij durfde niet. Bang om 'nee' te horen? Bellen wilde hij ook niet. Juf gaat de volgende keer bij zoiets helpen. Het sociale contact met Jesse als grote broer valt ook nog lang niet mee. Op de groep gaat het wel goed >> veilige omgeving natuurlijk.
Resultaat: Geen vooruitgang

Doel 4: Stijn kan zichzelf vermaken.
Op de groep gaat het prima. Hij speelt veel alleen omdat die tijd gestructureerd is. Thuis vraagt Stijn altijd iemand mee te spelen. Als wij als ouders dat niet kunnen/willen of als Jesse er niet is of geen zin heeft doet hij niets dan klieren en vervelend zijn.
Resultaat: geen vooruitgang.

Doel 5: Ouders ervaren minder belasting in de thuissituatie
Uiteraard is Stijn op veel dingen wel tot leren gekomen. Er is niet meer zoveel agressie thuis en hij weet dat hij over zijn emoties mag praten. Het kunnen ligt echter nog niet in zijn vermogen, dat is leeftijd en autisme... Wel weten we nu hoe Stijn in elkaar zit, een beetje. Ik begrijp hem beter en weet waar ik op in moet springen. We zijn goed geholpen, vooral de laatste periode, toen de groep ging luisteren naar onze vraag.
Resultaat: ach, vooruit dan maar, het zal nooit perfect worden, toch? Doel bereikt.

Wat ik hiervan geleerd heb? Dat Stijn een kameleon is. Of is het een andere persoonlijkheid? Nou dat hoop ik niet... In elk geval is hij daar op Boddaert een totaal ander kind als thuis. Op school is hij weer anders. Hoewel hij inmiddels wat meer zichzelf wordt, vooral als er een stagejuf voor de klas staat, die minder streng is... jammer? Ja! want nu hebben ze veel midner aan hem kunnen werken als we hadden gehoopt. Gelukkig gaat het 'ik ben speciaal-programma' nog even door, zodat hij leert wat autisme inhoudt en hoe het bij hem allemaal werkt. Hierover een andere keer meer.

Met een lach neem ik afscheid. Klaar hier! Nooit geen gesprekken meer hier, heerlijk! Hoe nu verder? Met de begeleider die ik vorige week heb geintroduceerd op dit blog. En zij gaat niet zeuren over gesprekjes dit of dat. Zij begeleidt de jognens en ik mag zelf aangeven wanneer ik een gesprek zou willen. Nou, wat mij betreft slaan we dat helemaal over. Ik ben er klaar mee! 

dinsdag 29 januari 2013

Help ons samen spelen!

"Daar komt ze!"
Gefluister en gegiechel vanuit de kamer.
"Doen jullie zelf open?"
"NEEE!!!"
Ik glimlach, was mij handen en droog ze af. Net als ik naar de deur wil lopen rennen de jongens me voorbij. Zo linea recta naar de voordeur... Hun nieuwsgierigheid liet niet toe nog langer te wachten!

Toen Jesse  die morgen naar school ging vertelde ik hem dat vandaag de nieuwe mevrouw zou komen. Hij reageerde verrast en opgelucht: Eindelijk weer iemand die ons komt helpen.

Toen Stijn  die morgen uit school kwam vertelde ik hem dat vandaag de nieuwe mevrouw zou komen. Hij reageerde verrast en opgelucht: Eindelijk weer iemand die ons komt helpen.

Ik maakte bewust dat verschil: op de momenten dat ik het de jongens zei, was ik alleen met één zoon. Zodat ze konden reageren zoals ze wilden. Want ook al houden ze bar weinig rekening met elkaar en zijn ze daar ook niet toe in staat, ik wilde niet dat ze misschien hun opluchting zouden inhouden.
En wel ja, ze reageerden allebei precies hetzelfde. Grappig!

Ze waren opeens ook weer heel lief voor elkaar, de tijd die tussen eten en 'ze komt' in zit. Het wachten zou moeilijk zijn, verwachtte ik, maar niets was minder waar. Ze waren rustig, beetje zenuwachtig, maar ook direct goed hun best aan het doen: ze wilden samen spelen en dat lukte!
Alleen de aankondiging dat iemand ze zou komen helpen hielp al zo veel! Het was voor even gewoon genoeg.

Met dat de jongens de voordeur open gooien, kruipen ze in hun schulp. De mevrouw die binnen stapt is direct spontaan en geeft ze een hand. Jesse draait zijn hoofd weg, terwijl hij zijn naam noemt. Stijn durft iets beter. Ze ploffen op de bank en ik nodig mevrouw uit er bij te gaan zitten.
Rustig zitten ze daar. Net meiden, want ze blijven lachen.
Na een kort gesprek over van alles en nog wat, gaan we richting het doel: help ons samen spelen!
Al snel verdwijnt mevrouw met de jongens naar boven om hun kamers en speelgoed te bewonderen.
Ik geniet van hét moment en ga verder waar ik mee bezig was.

Als mevrouw weer beneden komt, alleen, de jongens spelen nog even door, zegt ze wat ze zag. Bevestiging voor mij:
"Samen overleggen. Daar niet uit komen met z'n tweeen. Uiteindelijk wat gekozen met mijn bemiddeling. En daar spelen ze dan ieder afzonderlijk mee!"
Zo herkenbaar!


dinsdag 22 januari 2013

Afscheid en intake

Inmiddels zijn we druk met afronden en intaken.
Boddaert stopt bijna.
Afgelopen vrijdag de gesprekken met de mentor over de thuisbegeleiding afgerond, geevalueerd.
Ik vond het allemaal wel best. Net voor die tijd had ik namelijk een intakegesprek gehad, waardoor je weet dat je weer verder kan.

Toen we met Stijn bij Boddaert kwamen, was mijn eerste hulpvraag: zorg ervoor dat er hulp is ná Boddaert. Dat ik dan niet weer in een gat val, waardoor ik niet weet waar ik heen moet met dringende vragen.

Zoals vorig jaar januari, toen de jongens zo ontzettend tegen elkaar waren: Jesse was doodsbang voor Stijn, Stijn overheersde alles. Boddaert noemde toen een naam van een organisatie maar is er nooit mee aan de slag gegaan. Ergens wordt er toch van je verwacht daat je als moeder zelf die stappen neemt. Dus dat heb ik gedaan.

De site van die organisatie beviel me. Vooral het feit dat ze begeleiden tot in de volwassenheid. Zou dit nu eindelijk de laatste begeleiding zijn???  De mailtjes waren informatief, niet zakelijk, maar gewoon gezellig. Hiermee wil ik het wel proberen, dacht ik.

Nu die intake achter de rug is, is het goed. De klik was er!!
Woensdagmiddag komen ze al voor een eerste kennismaking met Stijn en Jesse.
Het is overigens vooral een hulpvraag van (mij en) Jesse: "Als er iemand is die ons helpt, zo zegt hij, kunnen we samen spelen." Want eigenlijk wil Jesse niet meer. Hij werkt elke dag aan zijn dagtaak voor Stijn, maar er zit niet veel enthousiasme in. "Vooruit dan maar." Broertjes hoeven niet per sé samen te spelen en vaak gaat dat spelen wel vanzelf. Of het gaat vanzelf niet. Stijn echter eist dat Jesse speelt. Wat moet hij anders? Alleen spelen kan hij alleen op Boddaert :-(...
Zo heeft hij woensdagmiddag de hele middag gezeten. Zitten wachten. Op Jesse, die er een keertje niet was. Zo vermoeiend. En dan gewoon niets, maar dan ook helemaal niets anders willen doen, ook niet met mij of met een ander...
Ik kijk uit naar morgen, dat begrijp je wel. Nu maar hopen dat de klik met de jongens er net zo is, als tussen begeleider en mij. Zou dat even mooi zijn! Want daar staat of valt het mee... Spannend!!!

dinsdag 15 januari 2013

Als ik je van de trap af duw, ben je snel beneden.

Het wordt niks. Helemaal niks. Ik heb de moed opgegeven dat het tussen nu en afzienbare tijd beter gaat tussen ons twee jongens. De broertjes. Kain en Abel lijken ze af en toe wel.
Vooral door de decembermaand werd Stijn weer nog dominanter. Houvast? Controlehouden over? Zoiets denk ik. Jesse kruipt dan spontaan weer in zijn schulpje en we zijn weer zo een stap of tien achteruit.

Gisteren escaleerde de boel.
Tien over half zes. We hadden net het eten op. Jesse wilde een spelletje doen met Joost, maar Joost vond eerst dat hij even lekker moest uitrusten. Van zijn vrije middag?
"Zes uur, Jesse, doe ik met jou een spelletje". Ik kon Joost niet op andere gedachten brengen, dus gaf ik de jongens wat tips om te spelen: lego, ds, eh... Ze spelen met zó weinig!
Tuurlijk wil Stijn met Jesse spelen, maar Jesse weigert. Hij gaat zitten wachten tot het zes uur is. En vervelend dat hij werd! Iedereen had er last van, ook Joost, die languit op de bank lag.
Uiteindelijk werd het stil in de kamer. Ik spiekte om het hoekje van de keuken, waar ik de vaat deed en zag de jongens niet meer.
Zo maar even boven kijken dan, besluit ik.

Met dat ik het had bedacht hoor ik een ijzige gil. Door merg en been. Afschuwelijk.
Ik storm de keuken uit, kamer door naar de trap. Daar hangt Stijn. Hij houdt zichzelf stevig vast aan  de leuning, maar hangt verder een beetje in het luchtledige.
Ik pak hem vast en zeg dat hij rustig kan worden en los kan laten. Maar mooi niet. Stijn klemt zich vast aan mij én aan de leuning. Met moeite krijg ik hem beneden: hij hing boven de derde traptrede, dus we moesten nog een meter of wat. Intussen was Joost me voorbij geschoten naar Jesse, maar dat heb ik niet eens gemerkt.
Jesse staat met Joost verbaasd naar Stijn te kijken. Alsof hij niet bevat wat er allemaal gebeurd.
Voorzichtig leg ik Stijn op de bank. Hij mankeert gelukkig niets, maar z'n hart gaat als een gek tekeer en hij is helemaal overstuur.
Met moeite krijg ik het verhaal eruit: Jesse duwde hem van de trap af.
Reden? Stijn heeft geen idee...
Dan komt Jesse binnen lopen. Ik gebied hem op de stoel vlakbij te gaan zitten. Nu mag hij zijn verhaal doen.
"Ik was gewoon bang dat Stijn me weer kwamen storen en dat hij mij bespioneerde."
Hij bevestig verder dat Stijn niets deed, alleen dat hij er bang voor was.
En wat is de meest snelle manier om van die angst af te komen? Precies: object verwijderen. In dit geval werd Stijn dus van de zoldertrap afgetrokken en zo de andere trap naar beneden geduwd. Weg wezen!!

Dat het zo goed is afgelopen, dat is absoluut een wonder. Dat Stijn kon blijven hangen en niet beneden knockout werd gevonden of gebroken of...
Ik waarschuwde Jesse goed. Dit mag natuurlijk nooit meer gebeuren!
Jesse snapt het niet. Stijn moest toch weg?
Dan maar in details: als Stijn naar het zikenhuis had gemoeten of zelfs niet meer zou leven, zou je niet meer thuis mogen wonen. Dan komt de kinderpolitie, en ja ik ben heel serieus en bedoel BJZ, en haalt je hier weg. Dan ben je een gevaar voor jezelf en anderen.

"Ohhhh..."
Verschrikt en verdrietig kijkt Jesse me aan. Hij staat op de vierde tree van onderen en laat zich pardoes in mijn armen vallen.
"Zo heb ik het nooit bedoelt mama!"
Bijna liggen we samen in de gang, plat op de rug. Zijn spontane sprong in mijn armen nekt me bijna.
Twee keer dus de hand van God over ons heen gevoelt. Dubbel wonder.

woensdag 9 januari 2013

Koffie voor pa en ma en einde blokfluitles

Zo heerlijk van me afgeschreven de vorige keer. Een kwartier na het plaatsen van dat blogje belt m'n vader:
"We komen vanavond even koffie drinken, is dat oké?"

Als we aan de koffie zitten, met vers gebakken cake, moppert ma over dat ze zoveel moest vanmiddag. Koffie drinken met mijn zus en zo...
En, moppert ze verder, dan ben je de hele dag weg geweest en wil pa ook 's avonds nog weg. 
Ach ja, soms is het leven lastig en druk. Maar toch vond ik het reuze dat ze er even waren! Al was ma liever thuis gebleven...

Het was huilen vorige week bij Stijn. Dikke tranen rolden over zijn wangen en verdrietig vertelde hij dat hij echt niet wíl blokfluiten. De lessen beginnen weer zodra school begint, gewoon op school bij een moeder. Ondanks de kerstvaakntie zit het hem erg hoog!
Het is al langer een gezeur. Hij heeft de kunst niet, maar heeft het wel geprobeerd en nu weet ik ook dat hij het talent niet heeft.
Dus zeg ik hem dat hij andere dingen goed kan en dat het superknap is dat hij het blokfluiten heeft geprobeerd. Dat hij stoppen mag als hij het wil.
"Ik we-eet het ni-iet!
Kiezen blijft lastig voor Stijn. Ook al vind je iets niet leuk. Daarbij komt dat het lijkt op afhaken en dus  mislukken. Ik begrijp hem wel en stel hem gerust.
"Jij kan weer iets anders heel goed. Ik weet dat je ontzettend je best hebt gedaan en dat het gewoon niet lukt. Je hebt het geporbeerd en nu is het klaar. Na de vakantie bel ik de blokfluitjuf af." Stijn glimlacht voorzichtig en kijkt heel opgelucht.

Blokfluitjuf zegt hetzelfde als mij: goed geprobeerd, doe hem de groeten en tot ziens.
Dat was het dan. Dag fluit, dag boekje, dag extra huiswerk. Het was even leuk, maar nu niet meer!
Wel jammer dat ik nu geen vrije tussen-de-middag meer heb. Maar ach, die tijd komt wel een keer.

zaterdag 5 januari 2013

Moeder-en dochterverhoudingen

Dat de verhoudingingen in families altijd wel gevoelig liggen, daar ben ik me van bewust. Vaak heb je toch een bepaalde aantal genen van de een en een betere klik met de ander. Zo vergaat het ook mij. Ik hang veel meer naar mijn vader, dan naar moeder. Ze leven allebei gelukkig nog en in goede gezondheid. Dat is iets om dankbaar voor te zijn. Maar met pa kan ik beter praten, meer lachen. Ben ik bij ma, dan is het ook prima, maar we zoeken elkaar doorgaans niet op.

Waarom doet het dan toch zo'n pijn als ma alweer met mijn zus naar dorp is? Waarom doet het zo veel meer pijn dan dat mijn schoonma met haar dochter gaat? Tja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan: ergens voelt het verbondenheid.

Zaterdagmiddag. Jesse is nog logeren, Joost en Thera werken en Stijn is thuis met Roselinde. Ze maken het zich gezellig: languit op de bank met een DS.
Op mijn vraag of ze zin hebben om mee te gaan naar de markt, schudden ze allebei hun hoofd. Prima, dan kunnen ze samen wel even thuis blijven. Ik hoop zo weer terug te zijn.
Eenmaal weer thuis, is nichtje binnen komen waaien. Ze geeft me een pakketje, van oma. Als we het lusten mogen we het opeten.
"Want wij lusten het niet."
En dom hè, ik ga vragen.
"O, was oma bij jullie? Of was je moeder bij oma?"
"Nee, oma is net bij ons geweest en is nu met mama naar dorp."

Ach nee zeg, niet alweer! Al die jaren dat zus getrouwd is gaan ze regelmatig samen koffie drinken bij een leuk tentje. Zwager is zaterdags altijd thuis, dus met de kinderen is het geen probleem. Joost is meestal werken zaterdags, al heel ons huwelijk, dus kan ma me niet meevragen. Logisch. Maar toch knaagt er wat. Sterker nog, de tranen springen me in de ogen bij het antwoord van mijn nichtje.
Waarom denken ze er niet aan dat Joost wel werken is, maar dat de kinderen groter worden? En al die afgelopen maanden, dat Joost juist wel vrij had op zaterdag, en dat wisten ze! Al die zaterdagen hebben ze me nooit gevraagd.

Ik weet het, het is een beetje kinderachtig om hierover in de stress te schieten, om die tranen te laten gaan. Het is kinderachtig dat ik de jaloezie in mijn hart nog voed ook. En ik spreek mezelf vermanend toe: ben je nu helemaal An! Hierdoor laat je toch niet de rest van de zaterdag verpesten??
Maar gewoon het idee, dat ik hier thuis zit en zij gezellig samen met een bak koffie, maakt dat ik me intens verdrietig en alleen voel. De hele zaterdagmiddag. Daarom maar even bloggen nu, misschien lucht dat wat op. En ach, het is al bijna 17 uur. Zo komen de anderen thuis en ben ik weer helemaal blij. En de koffie is daarginter ook al wel op, dus waar zeur ik eigenlijk over! Lekker aanstellerig hè, dit blogje.

donderdag 3 januari 2013

Gelukkig 2013!

 
Het nieuwe jaar is begonnen: de rust is weergekeerd.
Zo maf, maar zo waar.
Per 1 januari ging hier alles weer goed. Geen geharrewar tussen de kinderen, geen gezeur, geen gejank, geen dit, geen dat. Heerlijk! Wat heb ik genoten dinsdag.
Natuurlijk waren we druk met nieuwjaarsbezoekjes, maar we maken het al lang niet meer te gek.
Vroegere jaren, toen wel. Van hot naar het en van deur naar deur. Maar al gauw merkten we dat onze kinderen dat niet aankonden  en dat we onszelf er mee hadden. Heel het gezin lag dodelijk vermoeid te zijn de dagen na 1 januari. Dus daar zijn we toen mee gestopt.
Nu gaan we uit de kerk, rond 11 uur, naar een familie en aan het eind van de middag naar de andere familie.
We zorgen ervoor dat de hele familie bij de grootouders is, zodat we iedereen zien. Het werkt ideaal.

Stijn had knalerwtjes en een paar sissers. Ook wat luxere sissers, hij vond ze helemaal fantastisch. De rotjes die hij wilde kreeg hij niet. Hij is pas acht, ik vind het eng en houd mijn kinderen en mezelf liever zo veel mogelijk heel. Dus toen Stijn een knalerwtje tegen het raam gooide en pal daarna zo'n beetje in mijn laars, terwijl ik langsliep, wist ik het: jij bent er nog niet aan toe. Je kunt die verantwoordelijkheid niet aan. Klaar. Volgend jaar zien we wel weer verder.

Het is hier in huis nu muisstil. Alleen mezelf hoor ik rammen op het toetsenbord. Stijn is naar Boddaert. Laatste weekjes. Volgende week gaat hij afbouwen en 14 februari neemt hij afscheid. Laatste vakantie dus voor hem, dat hij hier heen kan. Genieten dus, mama! Jaja, doe ik wel. Gelukkig is er direct er na het logeerhuis, waar we de PGB nog voor hebben. We hebben, door Boddaert, niet veel gebruikt, maar de tijd loopt nog tot eind mei. Gelukkig kunnen we het nu dus lekker gaan inzetten!
Jesse is naar het logeerhuis nu. Tot zaterdag! Mmmm, heerlijk! En de meiden liggen nog op bed, zoals echte pubers betaamt in de vakantie. Omdat Joost werken is, zit ik hier dus alleen. Met de koffie. Net heb ik al de slaapkamers opgeruimd en gestoft en zometeen is de badkamer aan de beurt. Dan even lekker alles zuigen en ben ik weer helemaal klaar voor vandaag. Gisteren al de kerstzooi weggehaald. Sorry, maar zo was het: een zooi. Heerlijk, wat een rust weer. En zo is het eind van onze vakantie eigenlijk al aanwezig.  Zijn we al die lastige dagen weer doorgekomen en kunnen we nu weer heerlijk gewoon gaan doen.

Jullie wens ik allemaal een heel goed, gezond maar vooral gezegend 2013. Dank voor het meelezen van vorig jaar en voor dit jaar: veel blogplezier!