Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

vrijdag 17 mei 2013

YESYESYESSSSS!!!!!

Vandaag bij de post:


Verlenging en uitbreiding PGB gekregen voor Stijn:
Begeleiding groep een klasse hoger én individuele begeleiding,
wat nieuw is.

Is dit niet een heeeeel groot wonder!!!


woensdag 15 mei 2013

Op de trampoline

Soms gaan dingen de verkeerde kant op. Zoals bij ons met Jesse en Stijn. Jesse begint ontzettend voor zichzelf op te komen, wat goed is, maar wel een beetje op een gemene manier.
Tuurlijk: hij heeft niet anders gezien de laatste tijd. Maar ja, om nou toe te laten?
Er is keihard aan hem gewerkt: op school, door de begeleider van nu, door de begeleider van Boddaert toen. En het begint te landen. Zij het op een rigoureuze, niet acceptabele manier.

"Wil je op de trampoline?"vraagt Stijn heel netjes aan Jesse.
"Ja hoor." Achter elkaar aan gaan ze de tuin in, in de richting van de trampo. Onderweg raapt Stijn een bal op en gooit hem op de trampoline.
Met dat dát gebeurd draait Jesse zich om en loopt terug, naar binnen.
Stomverbaasd kijkt Stijn achter om. Waar is Jesse nu?
Als ik zeg dat Jesse binnen is en niet komt, wordt hij woest. Terwijl de tranen over zijn wangen lopen schiet hij het tuinhuisje in en probeert daar van alles en nog wat door de plastic ramen te smijten. Denk aan bal, poppenwagen, slee..
Ondertussen geeft Jesse aan mij aan dat hij niet wil.
Stijn wil altijd volleyballen op de trampoline, zo is zijn interpretatie. Deze keer neem ik het dus echt op voor Stijn. Het was nog niet eens besloten. Een bal op de trampo betekent niet direct volleyballen!!
Maar toch, Jesse blijft bij zijn besluit. Altijd hetzelfde doen is saai! Tien minuten loopt Jesse te bakkelijen over Stijn. Allerlei negativiteit spuit eruit in niet al te aardige bewoordingen. Ik krijg het niet gestopt, het moet er uit. Gelukkig is Stijn buiten.

Na een kwartiertje is Stijn herstelt en komt rustig binnen. Knap van hem om zo lang als nodig buiten te blijven! Hij heeft echt zoveel geleerd het afgelopen jaar, al zagen we dat niet zo direct en al waren het niet de doelen, deze is behaald. Boos worden en dat niet afreageren op andere mensen. Al ging wel bijna ons tuinhuisje eraan...

Inmiddels is de begeleider gekomen. Ze neemt de jongens mee naar buiten op het moment dat ik telefoon heb. En wat zie ik even later: ze zijn aan het spelen: op de trampoline. Zonder bal, dat dan weer wel.

vrijdag 10 mei 2013

Gevaarlijke ringetjes: retour aub

De vakantie zorgde ervoor dat ik langer weg was dan gewoonlijk. We hadden een tamelijk relaxe vakantie: de jongens gingen om de beurt een dag naar het logeerhuis.
Zo zagen ze elkaar weinig, alleen de avonden, en hadden wij steeds een kindje minder. Ook lekker.Toen ook de zussen nog een paar dagen op kamp gingen was het helemaal rustig. En ik genoot ervan.

Ik zit momenteel niet erg lekker in mij vel. Alle spanning rond de jongens doen de das om. Het steeds alert zijn als ze samen zijn, elke keer opletten of het wel eerlijk gaat en de boze buien opvangen op momenten dat het net even niet handig is, breekt behoorlijk op. Ook dat is een reden van wat langer weg zijn geweest.

Twee dagen waren de jongens samen in het logeerhuis. Ik hoor jullie zuchten: heerlijk. En zo is het. Maar wees alstjeblieft niet jaloers! Ik had het graag anders gewild: een vakantie waarin we kunnen genieten van elkaar bijvoorbeeld. Gewoon eens een dagje ongepland op stap. Ontspannen met elkaar omgaan, noem maar op.

Maar goed, de jongens waren samen in het logeerhuis en ook daar merken ze nu eindelijk ook iets van Stijns gedrag: hij gaat de baas spelen. Nee, niet over de anderen, maar over Jesse natuurlijk. Dat is veiliger. "Dus, zo zei de eigenaar, "hebben we dat snel gestopt."  Hoe? Geen idee. Gelukkig, dat vreemde ogen  nog genoeg afdwingen voor Stijn om zich te gedragen.

Tot ik een mailtje krijg van de baas. Stijn heeft koperen ringetjes gemaakt. Samen met andere jongens had hij daar veel schik in. Vooral toen de gedachte kwam dat je hiermee wel heel makkelijk iemand kon pijnigen. De juiste bewoordingen gaf de baas niet door, ik wil ze niet weten ook! Hij had met Stijn afgesproken dat de ringetjes in het logeerhuis blijven. Maar Stijn had ze toch meegenomen. "Het zou dus maar zo kunnen dat hij iets gaat uitproberen op zus of jou," zo schreef de eigenaar. Of ik de ringetjes af wil pakken of eventueel wil verdonkeremanen en ze terug wil geven.
Ik koos voor het laatste.

Stijn had niet meer naar de ringetjes omgekeken, dus dat kwam mooi uit, ze lagen voor het grijpen. Pas als de ringetjes weer zijn op de plek waar ze horen, ga ik er over met hem in gesprek. Zwak? Misschien wel. Maar het scheelt een hoop energie en heissa, want teruggeven kan ik dan niet meer. Handig toch?

Ik herken het verhaal al wel. Stijn wilde als welkom thuis met me boksen. Vuist tegen vuist weet je wel. Ik zag dat er iets niet klopte. Hij keek zo ondeugend. En ja hoor, ring tussen de vingers, met uitstekels mijn kant op. Gelukkig deed ik niet al te enthousiast...