Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

donderdag 27 december 2012

Gelukkig, alles weer een beetje gewoon!

Kerstfeest. Feest van vrede. Bij jullie misschien wel ja, maar hier niet.
Tjonge wat ben ik blij dat dát vast voorbij is.

Joost is momenteel erg gespannen, omdat er op zijn werk veel gaat veranderen. Eerst was het: allemaal er uit. Toen was het: allemaal overplaatsen. Nu is het: al de vaste contracten overplaatsen. Joost dus ook. Maar je wordt niet blij als je weet dat de overplaatsing zo'n 100 kilometer verderop is.

Zijn spanning was voelbaar en merkbaar aan alles. Er kon geen fijn woordje vanaf. Niets werd gezegd, behalve
"Wees nou eens stil!"
"Doe nu rustig!"
"Als jullie nu niet ophouden, dan...!"
Met als resultaat dat iedereen veel drukker werd. Vooral de dochters reageren daar super fout op.

Ik ben maar gestopt met afleiden en het proberen gezellig te maken/houden/krijgen.
Er was met geen van allen een land te bezeilen en uiteindelijk ook met mij niet meer.
Daarbij kwam de onrust ook een hoop voort uit de barre wind, die elke keer weer zo rond een uur of vier meer dan krachtig werd en de regen die neerplenste alsof alles onder water moet.
Het eindje wandelen, wat we gepland hadden ging dus ook niet door, de spelletjes werden drama's. Uiteindelijk hebben we de pc maar aangezet en hiermee overtraden we onze eigen regel dat hij feitelijk op eerste feestdagen uit blijft. Voor de gezelligheid.
Wat nou gezelligheid!
Het was echt overleven dus.

Gelukkig waren er een paar pieken: Tweede kerstdag met ons allen naar de kerk, ook Jesse kan dan mee, omdat de dienst kort duurt en er veel te zien is.
En de dienst van eerste kerstdag, die ik bezocht met de meisjes. Heerlijk, wat een rust! Daar ervoer ik de Vrede van Kerst. Gelukkig maar.

vrijdag 21 december 2012

Deur dicht. Wham!

Het blauw van de deur begint me te irriteren. Ik druk nog eens op de bel. Nu wat minder geduldig als daarnet.
Maar geen reactie. Dan loop ik de deur voorbij en kijk door het raam. Stijn staat binnen te wachten of ik al kom kijken, zo lijkt het. "Doe die deur nu eens open!" gebaar ik.
Een knallende zucht ontsnapt uit Stijns mond, ik zie de zucht gaan en dan uiteindelijk loopt hij toch naar de deur.

Het was een roerige woensdagochtend. Eerst gesprek op Boddaert, waar ik niet blij, maar best wel geirriteerd vandaan kwam. Niet zozeer vanwege de hulp, maar vooral vanwege het doorvragen van de gezinsbegeleider over luttele dingetjes. Dingen die het gewoon niet waard zijn om over door te gaan. Het blijft een beetje bij me hangen, op een heel vervelende manier.

Net een half uurtje thuis of ik moet weer gaan. Afspraakje met een arts. Tien over half twaalf. Ik aarzel even, maar hang dan toch een briefje op de deur.

 "Stijn, ik ben misschien wat later thuis.
    Je mag even wachten of naar tante Lydia."
 
Gelukkig maar, want het loopt weer lekker uit. Ik probeer tante nog te bellen, maar die neemt niet op. Natuurlijk de kinderen van school halen. Ik vraag de assistente even goed op te schieten en dat helpt wel. Verder berust ik maar, dit moet ook gebeuren voordat de kerstvakantie begint en Stijn weet dat het even kan duren.
 
Vijf over half 1 kom ik weer thuis. Stijn zit op de koude stoep te wachten. Hij begint te huilen als hij me ziet. Troosten? Nee! Afblijven!
"Je bent stom. Ik kan dat briefje toch niet lezen! Ik wist het toch niet. Ik begrijp er helemaal niets van!"
Juist. Ik begrijp zijn boosheid en verdriet absoluut! Maar ik begrijp niet waarom hij het briefje niet kon lezen, niet snapte. Wat was er moeilijk aan? Mijn handschrift? De boodschap zelf?
We lopen naar binnen, eh..ik loop en Stijn stampt en ik leg mijn tas en sleutels op het tafeltje in de hal. Dan loop ik weer naar buiten om wat boodschappen, die ik deed voordat ik naar de arts ging! uit de fietstas te halen.
En dan...WHAM!!!
 
Daar sta ik dan. Arm vol boodschappen. Voor een dichte deur. Door het raampje zie ik de sleutels liggen. En mijn tas. Met mobiel. Hóe lang gaat Stijn het volhouden om mij buiten te sluiten?
Gelukkig niet lang. Hij heeft ook het besef dat dit niet kan.
We praten samen even over hoe het allemaal kon gebeuren:
De afspraak stond al een poos en officieel zou Stijn naar Boddaert gaan. Maar omdat er die middag Kerstfeest was met alle kinderen van de kerk, mocht hij vrij van de naschoolse opvang.
Had ik dit eerder geweten dan had ik die afspraak natuurlijk nooit gemaakt. Maar afbellen was ook geen optie: ik moest dit jaar, en dus deze week, nog even voor controle. maar o domme mama, ik was het vergeten te zeggen die ochtend, voor hij naar school ging. In de hectiek van 'wegwezen iedereen en zorg dat je op tijd op school kom!' ging dat het meest mis. Wat jammer!
Stijn begrijpt het wel een beetje. Hij mag een beloning kiezen voor de schrik en tuurlijk kiest hij extra computertijd. Lekker hoor, daar hebben we allebei profijt van!

PS Ik zie dat ik een Award heb gekregen van 'op weg naar een pleegkindje'. Leuk zeg! Ik zal er binnenkort even op ingaan. Lees: na de vakantie. Kun je de vragen nog even op je blog zeten? Of mailen? Je hebt je blog al een heel eind opgeruimd. jammer, maar begrijpelijk!

Ws zien jullie me niet meer voordat de kinderen weer naar school gaan, dus wens ik jullie allemaal Gods zegen op het Kerstfeest en voor 2013!
 


donderdag 13 december 2012

Wat levert de boosheid hem op?

Wekelijks komt Stijn's mentor hier nu over de vloer.
Omdat ook zij, op Boddaert, gemerkt hebben dat Stijn de boel niet overneemt, komt ze maar hierheen. Stijn is thuis zichzelf en op Boddaert gewoon niet. Dat zal ook wel niet meer komen, omdat hij in februari afscheid neemt.
Dus is de mentor hier meer dan welkom! En het lijkt aan te slaan!
Ik zeg het een beetje voorzichtig, want het ligt natuurlijk aan heel veel dingen. Nu het zo goed gaat op school dankzij de goed gestructureerde juf is Stijn wel veel beter leerbaar. Hopelijk heeft dat waarde voor de toekomst, als er eens een leerkracht iets minder met hem heeft. Maar goed, dat zijn zorgen voor de toekomst. Daar doe ik niet aan! Eh...probeer ik niet aan te doen!

Mentor belt voor een afspraak. Graag een gesprekje met ouders. Het wordt alleen met mij, want Joost is natuurlijk gewoon werken!
We stellen een plan op, zoals we al eerder deden en mentor geeft nu eerlijk aan dat ze af ging op hun manier van werken, in plaats van te luisteren naar de vraag van de ouders. Daar kan ik me wel in vinden! Ik dacht wel eens "wanneer komen jullie nu eens ter zake?"
Nu dus.
Samen bespreken we het hele rattenplan, ander woord heb ik er niet voor.
Hoe wordt Stijn boos? Wat gaat vooraf, wat daarna? Hoe reageert iedereen en wat doet Stijn daarmee? En, wat levert Stijn deze boosheid op? Mentor is van mening dat hij een keuze maakt. Ik ben echter van mening dat hij geen andere keus heeft. Hij kán niet anders. Onmacht: hoe moet ik anders omgaan met mijn emoties????

Wat een intensief gedoe weer. Maar wel goed! Ik kom tot de ontdekking dat er dingen gebeuren die goed zijn even te bespreken.
Als een weekje later alles zwart op wit staat en ik het nog even doorlees komt het veel heftiger binnen.
Pfoe! Is het echt zo erg? En tegeleijkertijd kan ik het beamen: ja! het is echt zo erg.

Nu komt de mentor vier keren om met ons drieen de gesprekjes te voeren die ze ook op Boddaert met Stijn heeft. Vier gesprekjes over dé vier emoties: bang, boos, blij, bedroefd.
Stijn mag het voor eerste gesprekje zelf kiezen waar het over gaat. Uiteraard kiest hij blij. Lekker veilig.
Maar voor we aan het gesprekje beginnen haalt hij nog even snel z'n knuffels.
Houvast en afleiding geeft dat. Het hele gesprekje, ongeveer 7 minten, speelt hij ermee. De grote knuffel op zijn hoofd. Wil hij onzichtbaar zijn? De ander in zijn hand: dan heb je wat te doen. Zo praten we.
Volgende week komt er een andere emotie. Stijn zal niet voor boosheid kiezen. Die neemt hij vast als laatste. Ik ben benieuwd hoe veel emoties dát geeft!

donderdag 6 december 2012

Samen cadeautjes kopen voor sint


Zaterdagavond vierden we Sint bij opa en oma. En o, ik wist niet wat ik kopen moest voor Stijn. Tuurlijk, hij had, binnen het budget wat dingen opgeschreven, maar dat was uitverkocht!

Dus stonden we zaterdagochtend om negen uur samen op de trappers.
“Je gaat maar even mee, naar die en die winkel, kun j e zelf even uitzoeken wat je vanavond wil krijgen.
Stijn zocht een knuffel, tipex, een trapveer en een lampje. Hoppetee, meenemen, inpakken en wegwezen, op naar opa en oma.

Het feest was geweldig! Stijn wist wat hij kreeg en dus was het geen tegenvaller. Zo heerlijk onromantisch, maar o zo fijn voor sint, opa en oma en Stijn zelf! Volgend jaar weer zo, tenzij de winkel nog heeft wat hij wil. Maar ik pas er voor om in oktober aan 5 december te gaan denken.
Sterker nog, dat lukt me gewoon niet!

Vorig jaar ging het anders: gehuil, boosheid en heel veel iontevredenheid. Dat is het enige dat ik nog weet.
En dat ik de volgende dag met Stijn in de winkels liep, om te kopen wat hij wel wilde hebben.

’t Is toch van de zotte!

woensdag 28 november 2012

Een zielig ziek jongetje

Stijn is ziek. Overgeven, diarree, heel vervelend voor hem. Schijnt te heersen, ik lees op meer blogs over zieke kinderen. Voordeel was dat ik thuis zat, in plaats van me druk maakte met van alles en nog wat buitenshuis. En dat-ie rustig was. Zóó rustig. Heerlijk! Daar genoot ik dan wel weer van!

Gisteren sliep hij regelmatig een paar momenten, korte momenten, maar toch.
Hij maakte zich nu niet druk om dingen als computertijd, een kapotte ds of een broer die met de lego speelde zonder dat hij toezicht kon houden en mee kon doen.
Hij lag op de bank wat zielig te zijn en geloof me, dat was hij ook echt. Alles was hem te veel en niets interesseerde hem. Zo sneu!

Gelukkig gaat het nu wel weer wat beter, maar hij is nog thuis. Eerst maar eens goed eten en drinken en lopen zonder duizelig te zijn. Wat een buikgriep niet doet met je hè. Je wordt er altijd zo ellendig van. Ik verwen mijn kereltje. Neem wat lekkers voor hem mee van de supermarkt, waar hij vandaag gelukkig weer zin in heeft. Lekkere toetjes en een extra glaasje cola. Dat schijnt goed te werken tegen misselijkheid. Normaal krijgen ze dat hier niet, maar ja, je bent niet altijd ziek hè.
Verder las ik gisteren zijn hele boek uit, mocht hij wat filmpjes kijken en kreeg hij ongedeelde aandacht. En daar genoot hij van! En ik ook!

Nu zit hij lekker te lego-en, het gaat zoveel beter dat ik denk dat hij morgen wel weer naar school kan. Nu maar hopen dat het niet de hele familie besmet is, want dan zit ik nog langer thuis. Moet je nagaan dat ik nog niet eens alles voor 5 december in orde heb! Wat we 1 december vieren...
Voor morgen is er dus maar 1 optie: allemaal naar school!

vrijdag 23 november 2012

Wil je er over praten?

Ondanks dat Stijn op Boddaert zo lief is en thuis zo, eh...zeg maar zichzelf, gaat de behandeling nu wel zijn vruchten afwerpen.
Gisteren kwam hij boos uit de school. Dankzij de structuur van de juf was dat eigenlijk nog niet voorgekomen sinds hij in groep 5 zit. Maar nu was hij echt boos! Hij ramde de paperclib op het boze gezichtje van de woedemeter en smeet zijn jas in de hoek van de gang.
"Ik zie dat je boos bent?" vraag ik hem. Dat is een risico, want hij kan me hierom zomaar aanvallen. Fysiek. Maar gelukkig gebeurd dat niet. En ik wil toch echt weten wat er is.
Stijn rent de kamer in en ploft op de computerstoel.
"Wil je er nu over praten of vanavond?"
"Maaktmenietsuit", wordt er gemummeld.
"Oké, dan nu".

En Stijn vertelt. Ik ben stomverbaasd dat hij het KAN! Normaal moet zoiets een dag zakken. Is hij er 's avonds pas aan toe om het verhaal te doen. En dan nog moet ik allerlei vragen stellen om te komen tot dat wat mis ging.Dan moet ik raden, omdat hij het zelf niet kan benoemen.
Nu vertelt hij, wel behoorlijk van de hak op de tak, maar ik kan er uiteindelijk toch een sluitend verhaal van maken.

Het gebeurde op het plein, in de pauze. Politie en boefje, dat doen ze gewoon altijd. Lekker gestructureerd en duidelijk voor Stijn. Eén van de jongens pakte iets uit Stijns broekzak, een mooie gum in vorm van een i-pod, waar Stijn heel trots op is. En de jongen gaf hem niet terug. Pas na de pauze kreeg hij hem, maar van een ander kind. Hoe dat nu kon, daar snapte hij niets van.
"En de gum is nu helemaal beschadigd. Alle plaatjes zijn er van af!" huilend kijkt hij me aan.

Van een mug een olifant gemaakt? Voor ons misschien wel. Maar voor Stijn is dit zo belangrijk.
Dus mail ik de juf. Los het maar op juf. U bent daar goed in! Ik kan hier niets mee, van zo'n grote afstand.
Juf lost het op. Praat met het kind die de gum afpakte. Blijkt dat hij hem doorgaf en dat zo de gum van hand tot hand is gegaan. Beetje plagen? Ja! Maar voor Stijn pesten. Net zoiets als toen die fietssleutels. Dat de juf erover praatte zag Stijn wel.
"Maar ze vroeg niet om geld voor een nieuwe!"
Ach wel nee, dat zou ik niet eens durven. Voor een paar centen heb ik zo een nieuwe gehaald bij de Action.
Al met al pakt Stijn dingen anders op als andere kinderen. Maar de vooruitgang is deze week gezien. De laatste maanden op Boddaert er dus maar even flink tegenaan. Hopelijk zet deze vooruigang zich door, landt het kwartje eindelijk!

Gisteren hebben de jongens ook heerlijk gespeeld samen. Eindelijk weer eens. Elke avond zitten we spelletjes met ze te doen of ze uit elkaar te houden. Geloof me, spelletjes doen kost dan de minste energie! Gisteren zat ik op de bank met een boek en tijdschrift. Te lezen. Met een wakend oog naar de kamer. Alert dus ook. Stel je voor dat ze elkaar in de haren vliegen. Dan moet ik direct reageren. Maar het gebeurde niet! Wow wat een wonder. Echt. Gebedsverhoring.

donderdag 15 november 2012

Wat er na een mentorbezoek gebeurde

Maandag kwam weer de mentor observeren. En weer moesten we concluderen dat Stijn dan zo ontzettend zijn best doet, dat er niets of misschien weinig aan de hand is.
Het kostte me wel moeite om Stijn en Jesse aan het splen te krijgen. Minstens tien minuten hebben we zitten overleggen en praten over wat ze zouden kunnenn gaan doen.
"Als jullie niet snel iets bedenken ga ik eten koken en moet je het zelf oplossen."
Uiteindelijk gingen ze eerst een kwartiertje boven spelen, daarna een kwartiertje benenden met de lego. Mentor blijft beneden en belooft met mij boven te komen kijken, over een minuut of tien. Als ik niet ga kijken gaat het spelen vaak al veel sneller mis, dus vandaar dat ik altijd afspreek te komen kijken of het goed gaat.
En ja hoor, het ging prima,ze speelden levend stratego met de knuffels... Hoe verzinnen ze het hè!

Zodra dat de mentor weg is gaan we eten. Ik zie dat de jongens aan een spelletje echte stratego begonnen zijn, maar zonder gedoe stoppen ze er mee, schermen hun spel af (stel je voor dat er één spiekt) en komen eten. De hele maaltijd is Stijn  onrustig: eet nu do-or, ik wil spelen. De enige die dus niet dooreet is hij...

Na het eten gaan ze verder met het favoriete spel, maar al snel barst de bom. En goed ook. Wat een KNAL!
Wat blijkt? Stijn gaat verliezen, ziet hij. Jesse is aan de winnende hand. Dat is niet eerlijk! Hij moet winnen! Voor we het goed en wel door hebben vliegen maarschalken, verkenners, bommen en mineurs ons om de oren. Met grof geweld door middel van geschoeide voeten, handen en tanden valt Stijn op Jesse aan. Joost en ik duiken er tussen, maar kunnen Stijn amper houden.
Uiteindelijk heb ik Stijn op de bank en houd hem in de holdinggreep. Maar hij wrikt zich los en valt weer aan. Jesse is inmiddels door me aan de tafel gedirigeerd met een knutsel, waar hij mee begint, ondertussen alles alert in de gaten houdend. Nou ja, ik zal verder details jullie besparen. Laat ik dit zeggen: het was heftig genoeg.
Stijn kwam een beetje tot rust op een zelf gekozen plek: gewoon de bank in de kamer. De reacties naar elkaar gaan over en weer en elke keer weer belandt Stijn in een woedeaanval. Minstens een half uur zijn we bezig de jongens uit elkaar te houden en rustig te krijgen.

Dan , zomaar opeens, uit het niets, pakt Stijn knutselspullen en maakt een rijmkwartet: 4 kaartjes met poep, soep, enzovoort. Vier kaartjes met wol, mol, sol en kol. Hij komt naar me toe en wil kwartetten Ach ja, waarom ook niet. Een beetje goed maken? Aandacht nodig? Positieve aandacht?
We kwartetten en met een minuut heeft Stijn beide kwartetten gewonnen. En hiermee is de rust weergekeerd.
Hèhè!

vrijdag 9 november 2012

Formulieren invullen, data bedenken, gesprekken voeren....Pffff

Of ik even in wil vullen???
Ja hoor!
Ik ga naar de site, zoek de formulieren en begin. Maar o helpie, het zijn 17 A4-tjes!! Onderbreken is wel mogelijk, opslaan ook, ook al kan ik het daarna nergens meer vinden. Dus toch maar doorgaan.
Mijn hoofd barst bijna uit z'n voegen als ik anderhalf uur later klaar ben...

We zijn, op advies van BJZ, PGB aan het aanvragen voor Thera. Ze loopt met wat dingen vast en een individuele begeleider zou haar kunnen helpen. Oké. Advies van BJZ zelf, geld genoeg zeker??
Ben benieuwd.
Uiteraard had ik al een prachtig verslagje gemaakt en alle andere verslagen gekopieerd, maar het was nog niet genoeg...

Een dag of twee later krijg ik van het zorgkantoor bericht dat ze niet zeker weten of alle verantwoorde gelden wel betaalt mogen worden uit de PGB. Nee, ik weet het ook niet. Maar ja, wie niet waagt, niet wint!
Of ik even een toelichting wil maken en facturen mee wil sturen.
Hè, hè, eindelijk. Zou dit niet altijd moeten? Vooral die facturen? Zeker weten dat ze veel geld in het PGBbusje over houden, daar in Den Haag.
Maar goed, ik weer achter de pc om de toelichting te maken. Lastig, maar volgens mij is het wel gelukt.
Direct als het klaar is op de bus en nu maar afwachten.

Naast al dit papierwerk had ik de afgelopen week een tussenevaluatie op Boddaert, waar we ook een einddatum afspraken voor Stijn. Slikkkk, niet weer! Niet nu al!! De tranen sprongen me in de ogen en ik heb hun de professionaliteit maar verweten dat ze me altijd zo ver krijgen :-(

Direct daarna kwam de mentor van Stijn zelf bij ons thuis, om te observeren. Mooi niet, dacht Stijn en vertelde haar enthousiast over hoe hij speelt, waarmee en met wie.
De dag eerder was de juf op ouderbezoek geweest, waar hij ook al mee naar z'n zolderkamer ging om alles uit te leggen. Zulk bezoek bevalt hem wel!

Zonet nog even de kalender van volgend jaar bekeken: het logeerhuis en dagopvang vroeg er om. Zowel voor Stijn als voor Jesse is er weer plek. Nu ik weet wanneer Stijn afscheid gaat nemen kan ik hem direct inroosteren in de planning van de dagopvang.

Conclusie van dit alles? Waar ben ik druk mee? 't Is maar goed dat ik fulltime moeder ben.
En tegelijkertijd individueel begeleder van onze viertal! Voor noppes!

woensdag 31 oktober 2012

Wel voorgelicht, maar of ik oma word?

Zomaar opeens heeft Stijn deze week twee feestjes: woensdag, vandaag dus en vrijdag. Ook hieraan merken we dus dat het heel goed gaat op school. Volgens mij is dit zijn vijfde feestje al... kan gezellig worden als hij zelf jarig is. Maar daar denk ik nog maar even niet aan. Duurt nog lang...

Boddaert dus afgemeld voor én woensdag én vrijdag. Helemaal niet erg vindt Stijn dat. En voor ons het voordeel van een warme maaltijd bij de vriendjes, in elk geval vrijdag.

Het is nog een beetje vroeg, maar ik heb zo'n vermoeden dat ik, na een gesprekje met Stijn, kan concluderen dat ik geen oma word. Kan ik me vast voorbereiden! :D

Een baby komt uit de buik. Stijn houdt dit bij hoog en laag vol en zijn tienerzussen lachen er om. Ik ben een beetje verbaasd. Goed voorgelicht, maar toch niet begrepen? Had ik het visueel moeten maken??   Hmhm...

Het zou volgens Thera veel handiger zijn als baby's uit de voet kwamen. We zien het helemaal voor ons. Dik been en dan zakke, zakke, zakke...tada!
Of uit je hand. Of uit ... nou ja....
Thera en Roselinde draven een beetje door en Stijn gaat er volkomen in mee. We liggen allemaal dubbel van de lach. Alleen Joost niet, die heeft echt geen idee wat zulke humor met je zou moeten doen. Maar ach, dat zijn we wel gewend. En gelukkig is Jesse naar het logeerhuis.

Als ik Stijn alleen heb ga ik toch nog even serieus op die 'baby-uit-buik' in. Ik vertel hem hoe een baby geboren wordt en vraag of hij het vergeten was. Hij gaat er niet op in maar komt met een andere vraag.
Je raad het vast al: hoe komt de baby er dan in?
Ook dat leg ik uit, maar Stijn onderbreekt me.
'Dat weet ik allemaal we-el. maar hoe gaat dat dan. Want ja, en hij glimlacht een beetje, kijkt me aarzelend aan, "je doet natuurlijk niet je onderbroek uit".
Ik houd mijn gezicht in plooi en vertel hem de waarheid."
Verbijsterd schudt Stijn zijn hoofd en roept
JE DENKT TOCH ZEKER NIET DAT IK DAT GA DOEN MET MIJN VROUW!!
Dus...geen oma, maar wel schoonmoeder.

Maar er is hoop:
Gisteren zei Stijn opeens dat hij een tweeling wil.
Jaja, hij denkt zeker dat-ie dan maar één keer bloot hoeft!
Maar wel in één keer twee kleinkindertjes.... Snel een omacursus doen!

donderdag 25 oktober 2012

Veranderingen: verbetering of achteruitgang?

Allereerst wil ik Jolanda even vragen of ze me wil mailen, zodat ik haar de woedemeter toe kan sturen. Ik zag je berichtje een beetje laat, heb daarop geantwoord, maar dat heb jij niet gezien denk ik... Mijn mailadres staat hiernaast, rechts.

Niet alle veranderingen zijn veranderingen ten goede, besef ik.
Zo heeft Boddaert het warme eten van het dagprogramma afgehaald. Het was voor de kinderen geen doel. Behalve voor onze Stijn dan, maar ja...één zo'n kind...
Vanaf deze week komt Stijn dus niet om kwart voor zeven thuis, maar om kwart voor zes. Ook al zoiets. Wij eten vaak vroeg in verband met de activiteiten van de oudere meisjes. Dat wordt voor Stijn dus op donderdag en vrijdag thuis warm eten, na ons. Lekker gezellig. Zal zijn eetlust zeker ten goede komen...

Dinsdagmorgen is de mentor van Stijn hier thuis geweest om zich voor te bereiden op thuisbegeleiding. Daar, op Boddaert blijft het gewoon goed gaan. Thuis is hij nog dagelijjks meerdere keren ontzettend kwaad. De omgeving is dan voor hem niet veilig. De meubels niet, wij niet.
Na een intensief gesprek en het bekijken van een filmpje wat ik had opgenomen tijdens een spelletje besluiten we dat ze volgende week weer komt. Nu met een 'plan van aanpak'.
Het zal wel veel worden  denk ik. Woensdag, donderdag, vrijdag naar Boddaert en dan dinsdag nog thuisbegeleiding? Of misschien maandag? Nou ja, anders gaat hij vrijdags maar niet. Als hij daar toch niet leerbaar is...

Deze kleur ?
Daar fluit je toch niet op??
Dinsdag is Stijn tussen de middag overgebleven op school Niet zomaar! Nee, in verband met blokfluitles... Hij wilde niet en gaf de brief hierover pas na de uiterste datum van inleveren aan mij. Slimmerd. Maar dan heeft hij het IQ van z'n mama verkeerd ingeschat. :D
School gebeld. Mailadres gekregen van de blokfluitmoeders. Gemaild. En ja hoor, hij kon er nog bij. Maar dat was niet wat hij wilde! HJij vond het doodeng. Afgesproken dat hij de eerste keer zou gaan, dat ik er bij zou blijven en dat hij daarna mocht kiezen: ja of nee.
Dinsdag was de eerste keer. Ik hoefde niet mee van hem! Maar moest wel even langs met geld. Daar zat hij: mijn stoere boy met een blokfluitje. Gelukkig niet de enige jongen, daarover waren we al geinformeerd!
En leuk dat hij het vond! Trouw oefent hij zijn  oefeningetjes: A A A A A A B B B B B B ...
Zo heerlijk om te horen, ahum! Maar ja, je moet simpel beginnen hè.

Voor mij betekent het dinsdags tussen de middag niemand thuis. Wat zal ik genieten! Lekker eens lunchen met een vriendin. Of gewoon een lange dag alleen. Strak plan, dat blokfluiten!
Dat is nu wat je noemt een goede verandering, een prachtige verbetering!

zaterdag 20 oktober 2012

Moeder praat met moeder

Zo, nu nog even snel die winkel in en dan weer naar huis. Stijn wil graag een colsjaal, maar dat is lastig voor jongens. En nee, helaas ook niet in deze laatste winkel.
Wel zie ik iets anders...
De moeder. De moeder en het jongetje die de broek moest laten zakken en het niet deed!
Ik groet en zij groet en ik loop aarzelend door. Verwacht ze nu iets van me?
Ik wil haar graag spreken, maar ik durf niet zo goed.
Doorlopen dus. In plaats van naar buiten ga ik de roltrap op. Winkel door en weer naar beneden. Als ze er nog staat...dan...!
Nee hè, ze staat er nog!
Ik stap op haar af en begin:
"Hé, sorry hoor, van wat Stijn deed van de week".
Direct begint de moeder over het hoe en waarom en we hebben een ontzettend goed gesprek.
Zij kent haar kind
 -hij beet totaal niet van zichaf en nu we hebben leren voor zichzelf op te komen begint-ie letterlijk met bijten...
Ik ken de mijne
 -Hij weet gewoon dat jouw kind niet voor zichzelf op komt en dat is een makkelijke manier om iemand te manipuleren...
Opgelucht en als vriendinnen gaan we uit elkaar. Pffff, fantastisch!

woensdag 17 oktober 2012

Over bijten en bloot

Juf mailt. Stijn is gebeten door een ander kind, in de kleedkamer bij het sporten.
Direct gaan bij mij alle alarmlichten aan. Stijn is fout! Dat is het eerste wat ik denk. Want: hij is niet naar me toegekomen met een zielig verhaal over hoe hard hij gebeten is. Zielig het plekje laten zien en me smeken om rechtvaardigheid. Helemaal niet!
Dus mail ik juf terug. "Zoiets doet een kind niet zomaar. Dus vertel: wat is er aan vooraf gegaan?"
Nooit gedacht dat ze het volgende terug zou mailen. Ik aarzel om het te vertellen. Ik weet ook niet een oorzaak, maar het gevolg was overduidelijk.
Stijn had in de kleedkamer een jongen bevolen z'n plasser te laten zien. En gelukkig! In plaats van dat dat arme joch het deed, viel hij Stijn aan door in zijn been te bijten. En geloof me: ik had het ook gedaan!

Ik ben er echt even heel geschokt van geweest. Mijn kind doet dit??? Hoe haalt hij het in zijn hoofd! En dat terwijl hijzelf zo kuis is als een eh.... ja als wat? Al met z'n tweede jaar mocht ik niets meer zien en nu zal hij eens effe...
Ik heb zo met het joch te doen. Stijn heeft hem al eerder eens iets minachtends toegesmeten, in woordgebruik. Ik kan me zo voorstellen dat school voor hem minder fijn begint te worden. Ik schaam me ook ontzettend tegenover die moeder. En stiekem ben ik blij dat ik niet meer zo vaak op school kom. Dat ik haar niet meer zie en ik haar niet meer hoef te groeten. Liever buig ik beschaamd mijn hoofd. Wat denkt ze als ze me ziet fietsen? "Daar heb je d'r. De moeder van die pestkop??" Zoiets zal het zeker zijn.

Ik praat met Stijn. Is hij bang voor een jogen uit zijn klas? Wordt hij hiertoe gedwongen? Heeft iemand het hem gezegd, dat hij dit moest vragen? Ik hoop het zo, maar Stijn ontkent. Waarom hij zoiets dan vraagt? Stijn haalt wat onverschillig zijn schouders op. "Houd er over op!"  Maar 's avonds vraag ik hem er weer wat over: "Wat had je gedaan als hij je z'n broek had laten zakken? Ach ik zie het al helemaal voor me. Zo'n jochie met de broek omlaag en al de klasgenoten er om heen. Stijn daar minachtend tegenaan kijken natuurlijk, want oh, dat kan hij zo goed! Brrr... "
Stijn ontploft.'Waarom begin je er nu weer over!!!"
"Omdat ik er heel verdrietig van ben, dat jij zoiets doet".
Dat is de druppel. Dat wilde Stijn nu net niet horen. Boos stampt hij op zijn kamer heen en weer en uit zijn frustraties alsof hij het slachtoffer is. Gelukkig: het raakt hem toch!

Volgens de juf is het niet op een zichzelf staande gebeurtenis. Het schijnt nogal hot item te zijn in de kleedkamer van de boys. Ze heeft me beloofd er bij te blijven de volgende keer. Goed juf!

En dan nog het raadsel van de fietsleutel:
De fietssleutel is terecht. Lag opeens weer in het bakje voor fietssleutels. Vreemd...
Juf weet hier ook niets van. Ik hoopte dat zij hem gevonden had, maar nee. Zal er dan toch ergens iemand lopen die Stijn aan het stangen is? Toch iemand waar hij bang voor is, zo bang dat hij het niet durft te zeggen? Dan zou ik het aan hem merken??

Ik weet het niet. Er speelt in elk geval wel wat bij de jongens in de klas. Gelukkig zit de juf er met de neus bovenop. Ik inmiddels ook. Een ding hoop ik: dat Stijn zich niet ontwikkelt als de pester van de klas. Om zo de controle te krijgen over zijn eigen leven en dat van anderen. Maar het is zeker wel een mogelijkheid. Brrrr...

woensdag 10 oktober 2012

Over fietssleutels en hoe goed het hier gaat

Het is haast niet te geloven...
Hier gaat alles z'n gangetje.
Het ritme zit er goed in en de kinderen hebben het allemaal naar hun zin op school. Nu de zes weken tot de herfstvakantie zo'n beetje voorbij zijn, merk ik wel behoorlijke vermoeidheid, vooral bij Thera en Stijn. Maar toch gaat het zoveel beter als vorig schooljaar! Onvoorstelbaar wat een juf bereiken kan. En dan deze juf, die we eerst heel niet zagen zitten door nare ervaringen van anderen. Deze juf is voor Stijn de perfecte juf! Ze mag van mij tot groep acht meegroeien!

Stijn is Boddaert een beetje zat aan het worden. Nu de avonden korter worden, wordt de speeltijd buiten met vrienden ook behoorlijk ingekort. Kwart voor zeven uit Boddaert betekent nu nog een kwartiertje spelen...Ja, zo gaat dat nu eenmaal. En voor ik het weet is Boddaert helemaal voorbij, dus ik praat hem telkens maar weer moed in.

Hij heeft het gepresteerd deze week de tweede fietssleutel kwijt te raken. Een fietssleutel met een megagrote sleutelhanger. Want: dit zal ons niet weer overkomen! bedachten we.
Dus grote sleutelhanger aan de reservesleutel en zie daar: juf belt dinsdag om 12 uur: Stijn is fietssleutel kwijt... Gelukkig voor hem hadden we nog een derde...
Nou ja, mocht deze laatste ook kwijt zijn, dan is de volgende optie: lopen.
Dat weet Stijn, nu maar hopen dat het helpt!

Ik heb hem vriendelijk maar dringend gevraagd te gaan zoeken, ook in school, maar meneertje ziet er het nut niet van in. Zo denk ik.... Maar misschien is het dat de lef ontbreekt?
Morgen zelf maar even school inlopen. Als ik durf...

woensdag 3 oktober 2012

Met z'n allen naar/in zee

Het is al een poosje de gewoonte: als we naar de kerk lopen, heeft Stijn niet alleen Bijbel en psalmboekje in handen, maar ook schrijfboekje en pen.
In de ochtenddienst schrijft hij prachtig op wat dominee vertelt en wat hij belangrijk vindt om te onthouden. Of leuk om te horen. In de avonddienst gaat hij tekenen, de paatr keertjes dat hij mee gaat. Meestal in de vakanties.


Dominee heeft het over Paulus in Efeze. Hij vindt daar Agrippa en Priscilla en
"Hij gaat met hen in zee".
Enthousiast begint Stijn, naast me, te schrijven. Hij schrijft:
Paulus gaat met hen naar zee...
Stralend kijkt hij me aan. Was hij pas ook niet naar zee??
Even later zegt dominee iets wat alleen mij opvalt. Gelukkig...
Dominee zegt:
"En dan duikt Apollos op".
Blij dat Stijn dit niet hoort: volgens mij past dat niet bij zijn 'zee-ervaring'....

vrijdag 21 september 2012

Dagje meelopen op Boddaert

Gisteren was het zover. Ik mocht meelopen op Boddaert. Om kwart voor vier stal ik mijn fiets in de niet aanwezige fietsenstalling. Ik bindt hem op slot aan de regenpijp en aarzel even. Stratego in de fietstas laten of meenemen. Ik besluit het eerste. Hopelijk heeft niemand anders er zin in...
Ik loop naar binnen en schiet de juf aan. Mentor is ziek, dus vandaag een andere mentor. Ik vertel over de stratego in de fietstas en over Stijn die niet wilde hebben dat ik een spelletje meenam. Dus zien we wel hoe het loopt.
Na ons fruitmoment, een peer voor mij, een kiwi voor Stijn beginnen we met een groepsspel: pionnenvoetbal. Daarna mogen de kinderen een vrij moment van spelen kiezen, dat moet samen met een ander kind.
Stijn gaat samen met een groepsgenoot lego-en. Hij overlegt dat heel stilletjes, zacht zoet stemmetje met juf en kind. Zo heel anders als thuis!
Ik kijk toe en bouw mee, zoek wat stukjes in de grote bak en luister ondertussen scherp naar wat de kinderen tegen elkaar zeggen, hoe de juffen reageren en hoe iedereen met elkaar omgaat. Ik mag dan meelopen, maar bovenal ben ik hier om te leren. Dat moet ik niet vergeten... Niet dat dat de bedoeling is trouwens...

Opeens zegt de juf dat we over drie minuten gaan stoppen met spelen. Dan gaan we tien minuten alleen spelen. Drie minuten later komt de juf weer. Stijn, wat wil jij doen? Hij wil nog steeds met de lego. Dat kan. Maar opschuiven, zodat je bij de aderen weg bent en alleen met de lego gaan spelen dus. Binnen een minuut is de juf alle kinderen langs geweest en spelen ze allemaal op een andere plek met hetzelfde of met iets anders. Hoe bestaat het? Juf trekt ze gewoon uit het spel en nog steeds ontploft er geen kind. Ze spelen rustig door op een andere, eigen werkplek en sommigen ook met ander speelgoed.

Tien minuten later komt juf weer langs. We gaan zo opruimen, het is bijna kwart over vijf, tijd om te eten. Al snel staan alle kinderen netjes op te ruimen en ik schud verbijsterd mijn hoofd. Hoe doen die jufs dat???
Juf heeft inmiddels de tafel gedekt. Vooraan de tafel staat een stapel borden, met daarnaast de pannen: één met vis, één met worteltjes en één met krieltjes. Voor mij geweldig lekker: ik hoef niet te koken vandaag en gezien het lopend buffet lijkt het net of ik in een restaurant ben. De kinderen scheppen allemaal zelf op wat ze dus ook op moeten eten. De pot mayo staat ook op tafel en een kan water. Als ze er iets van willen hebben vragen ze het keurig: Stijn mag ik het water? Stijn geeft de kan aan mij en zegt daarbij: doorgeven naar Maaike. Zo gaat de kan de tafel rond, tot het bij de betreffende persoon is aangekomen. Wauw!!!
Met alles gaat het zo. De pakken yoghurt en vla worden doorgegeven en de kinderen zeggen daarbij: Je mag pakken, je moet doorgeven...
Wat leer ik hier veel en wat ga ik dat snel omzetten naar thuis. Als ze daar nog een beetje vatbaar voor zijn tenminste...

Na het eten haal ik stratego uit mijn fietstas. Het wordt wat dreigender buiten en ik wil niet dat het natregend. Juf gaat er direct op in. Hé Stijn, laat eens zien? Stijn doet het en even later doen we samen stratego. Hot item thuis, dageklijkse kost. Met de bekende woede-en huilaanvallen erbij. Vandaar dat ik het meenam, eens zien hoe het hier gaat.
Het eerste potje gaat heel voorspoedig. Ik krijg gewoon niet de kans Stijn een beetje te stangen. Uiteraard wint hij, ik heb nog nooit van hem gewonnen...
Het tweede potje gaat beter en uiteindelijk heb ik hem zo ver: hij huilt. Al zijn poppen zijn op... En dat betekent dat ik gewonnen heb. Yes!!! Maar Stijn is niet zo blij. Intens verdrietig zit hij te snikken en hij scheldt me zachtjes uit. Geen woedeaanval, geen boosheid, alleen diep verdriet. Gevoel van falen??
Samen met de juf praten we erover. Daarna zet Stijn er nog drie poppetjes (wel in ruil voor bommen) bij en gaan we verder met het spel. Zodat we uiteindelijk toch nog blij naar huis gaan. Want nu wint Stijn weer. En ja,blij naar huis gaan is ook wat waard, toch!

dinsdag 18 september 2012

Hè hè, Stijn gaat zich thuis voelen op Boddaert

Ik druk op de bel van de deur van Boddaert. Al snel wordt er opengedaan door Stijns mentor en loop ik met haar mee de gang door. We lopen rechtstreeks door naar een gesprekskamertje en mentor legt uit waarom.
Samen met hem had ze de gevoelensdoos gepakt. Tip van ons waar naar geluisterd wordt!
Een of ander spel daarbij maakte dat er gepraat moest worden over boosheid. de vraag daarbij was: of Stijn wel eens boos was. Mentor weet wel dat dit een dagelijkse gang van zaken is bij mannetje, maar nee, volgens Stijn was hij drie weken geleden voor het laatst boos. Hij vertelt een beetje waarom hij toen boos was en begint dan ontzettend te huilen.
"Zo'n diep verdriet zag ik bij hem, zo intens en van heel binnenuit." aldus de mentor.
En ook zij ervaarde nu een blokkade, waar ik zelf ook regelmatig tegenaan loop: Stijn kan maar niet vertellen waarom hij zo verdrietig is. Gissen haalt niets uit, tekenen ook niet. Er is niets mee te beginnen. behalve één ding:"Ik wordt thuis gepest door Roselinde en Jesse".
Ik sta paf. Nou ja! Degene die Jesse treitert en boos maakt is Stijn zelf! Jesse begint vanuit zichzelf geen gevecht, daagt niet uit en kan echt niet manipuleren. Daarvoor zijn zijn sociale interacties en inzichten veel te weinig aangelegd.
Maar goed, het is dus wel zo dat Stijn het zo ervaart. Dat moeten we niet onderschatten en daar moeten we wat mee. Ook komt nu direct de vraag boven: als Stijn vindt dat hij de afgelopen weken niet boos is geweest, wat is zijn boosheid die hij thuis meerdere keren per dag uit dan? Angst? Verdriet wat hij omzet in agressie? Mentor glimt: Mooie uitdaging! Ik lach haar toe: succes!

Samen lopen we naar de groep, waar Stijn op ons wacht. Hij begint direct weer te huilen en is erg verdrietig. Ik troost hem. Ik kruip bij hem op de zitzak, boven op de bank en roep dat ik hoogtevrees heb. Stijn lacht door zijn tranen heen. Gelukkig.
Mentor pakt een papiertje waarop Stijn geschreven heeft wat hem dwars zit: Roselinde en Jesse plagen mij, lees ik hardop. "Thera niet?" vraag ik. "Nee, Thera niet. Hij weet niet waarom Thera niet en Roselinde wel. ik snap het wel. Thera is druk met zichzelf. Bemoeit zich alleen met Stijn als het gaat over iets wat haar interesseert. Biologie bijvoorbeeld. Of als ze last van hem heeft, dan kan ze ook stevig te keer gaan. Maar Roselinde is gemener. Even een vinger in Stijns zij, even een tik op zijn hoofd. Ja, van Roselinde snap ik het wel, van Jesse nog niet. Komt misschien nog wel. Ook mama's kunnen niet alles in een keer begrijpen!

vrijdag 7 september 2012

Busellende

Het loopt goed. Ik leef momenteel zoals ik al eerder blogde en dat gaat erg goed. Ik kom tot rust en sta klaar voor de kids, terwijl de kinderen rustiger zijn als ik had verwacht. Hoewel de woedethermometer vaker op oranje en rood komt te staan als de eerste twee weken op school. Kennelijk went het...
Maar toch, er is altijd wel iets wat het programma in de war gooit. Gelukkig is dat meestal niet beroerd, maar neem nu vorige week.
Donderdagmiddag word ik door Roselinde gebeld: de bus is niet gekomen om Stijn naar Boddaert te brengen. Omdat ik aan de wandel ben met Jesse belt zij mij, om dit door te geven. Juf is namelijk niet zo blij.
Jesse en ik zetten er de spurt in en eenmaal thuis dump ik Jesse bij Roselinde, pak de fiets en sjees naar school Ik bied mijn verontschuldigingen aan voor de bus, zij doen dat toch niet, en bedank de juf voor het wachten. Ik zet Stijn op de fiets en samen crossen we heel het dorp door. Eenmaal hem daar binnen gebracht vertelt de juf van Boddaert me dat dít niet de bedoeling was. Nee, hèhè, dat wist ik al. En, gaat ze verder, je moet dit de volgende keer echt aan ons overlaten! Volgende keer? Huh, ik ga er van uit dat er geen volgende keer komt. Dit was een foutje van de buscentrale, want al de kinderen waren vergeten, maar dat wil niet zeggen dat een volgende keer mogelijk is toch. Ik wil er wel een beetje helemaal van op aan kunnen dat Stijn opgehaald wordt. Ik voel me zo boos, zo moe ook. En ja hoor. Tuurlijk barst ik in janken uit bij de juf, die me verbaasd aankijkt. Snapt ze dan niet dat ik hiervoor niet aan het uitrusten was. Dat ik NU aan tafel had willen schuiven omdat zometeen de begeleider van Jesse komt. Dat Roselinde zometeen naar sport moet en dat ik dus nu alles om moet zetten. Ik ben bijna een uur bezig geweest met extra dingen, en dan heeft zij het over een volgende keer?????
Maar goed. Ik fiets wat rustiger naar huis, eten lukt nu toch niet meer. We eten gewoon als de begeleider weg is en Roselinde terug is van sport. Al zal Joost dat niet bevallen, want die is gewend alleen te eten na zijn werk.
De begeleider komt een kwartier later, vanwege drukke wegen. Ze blijft een half uurtje, ik dacht een uur! en zo zitten we kwart over zes aan tafel. Stijn komt kwart voor zeven met de bus (!) thuis en is direct heel boos omdat we nog aan tafel zitten. Man moppert, dochter heeft trek en tada...niets is meer goed. En bedankt!!

Vrijdagmiddag. Ik ben net met Jesse op de fiets gestapt, je moet hem bezig houden nietwaar, als mijn telefoontje gaat: Thera. De juf belde: er is geen bus!!!
Ik geef Thera instructies: bel Boddaert. Zij lossen het op. Als het goed is. Even later belt Boddaert ons en geeft aan dat het geregeld is.
Als ik 's avonds Stijn ophaal uit Boddaert zoals elke vrijdagavond zegt de juf dat hij ong. half vijf op Boddaert was. De bus was tien voor half vijf op school! Nou moe, is dat even lekker opgelost...Arme juf.
Volgens Stijn  gingen alle juffen gelijk met hem weg.
Mijn verteouwen in de buscentrale is stevig gedaald. Toch ga ik dondermiddag niet kijken. Gelukkig, want ik wordt ook niet gebeld... Het het lijkt er op dat stijn inderdaad is opgehaald. Hij werd tenminste ook thuisgebracht 's avonds. Wie weet misschien hebben ze er van geleerd???