Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

vrijdag 21 september 2012

Dagje meelopen op Boddaert

Gisteren was het zover. Ik mocht meelopen op Boddaert. Om kwart voor vier stal ik mijn fiets in de niet aanwezige fietsenstalling. Ik bindt hem op slot aan de regenpijp en aarzel even. Stratego in de fietstas laten of meenemen. Ik besluit het eerste. Hopelijk heeft niemand anders er zin in...
Ik loop naar binnen en schiet de juf aan. Mentor is ziek, dus vandaag een andere mentor. Ik vertel over de stratego in de fietstas en over Stijn die niet wilde hebben dat ik een spelletje meenam. Dus zien we wel hoe het loopt.
Na ons fruitmoment, een peer voor mij, een kiwi voor Stijn beginnen we met een groepsspel: pionnenvoetbal. Daarna mogen de kinderen een vrij moment van spelen kiezen, dat moet samen met een ander kind.
Stijn gaat samen met een groepsgenoot lego-en. Hij overlegt dat heel stilletjes, zacht zoet stemmetje met juf en kind. Zo heel anders als thuis!
Ik kijk toe en bouw mee, zoek wat stukjes in de grote bak en luister ondertussen scherp naar wat de kinderen tegen elkaar zeggen, hoe de juffen reageren en hoe iedereen met elkaar omgaat. Ik mag dan meelopen, maar bovenal ben ik hier om te leren. Dat moet ik niet vergeten... Niet dat dat de bedoeling is trouwens...

Opeens zegt de juf dat we over drie minuten gaan stoppen met spelen. Dan gaan we tien minuten alleen spelen. Drie minuten later komt de juf weer. Stijn, wat wil jij doen? Hij wil nog steeds met de lego. Dat kan. Maar opschuiven, zodat je bij de aderen weg bent en alleen met de lego gaan spelen dus. Binnen een minuut is de juf alle kinderen langs geweest en spelen ze allemaal op een andere plek met hetzelfde of met iets anders. Hoe bestaat het? Juf trekt ze gewoon uit het spel en nog steeds ontploft er geen kind. Ze spelen rustig door op een andere, eigen werkplek en sommigen ook met ander speelgoed.

Tien minuten later komt juf weer langs. We gaan zo opruimen, het is bijna kwart over vijf, tijd om te eten. Al snel staan alle kinderen netjes op te ruimen en ik schud verbijsterd mijn hoofd. Hoe doen die jufs dat???
Juf heeft inmiddels de tafel gedekt. Vooraan de tafel staat een stapel borden, met daarnaast de pannen: één met vis, één met worteltjes en één met krieltjes. Voor mij geweldig lekker: ik hoef niet te koken vandaag en gezien het lopend buffet lijkt het net of ik in een restaurant ben. De kinderen scheppen allemaal zelf op wat ze dus ook op moeten eten. De pot mayo staat ook op tafel en een kan water. Als ze er iets van willen hebben vragen ze het keurig: Stijn mag ik het water? Stijn geeft de kan aan mij en zegt daarbij: doorgeven naar Maaike. Zo gaat de kan de tafel rond, tot het bij de betreffende persoon is aangekomen. Wauw!!!
Met alles gaat het zo. De pakken yoghurt en vla worden doorgegeven en de kinderen zeggen daarbij: Je mag pakken, je moet doorgeven...
Wat leer ik hier veel en wat ga ik dat snel omzetten naar thuis. Als ze daar nog een beetje vatbaar voor zijn tenminste...

Na het eten haal ik stratego uit mijn fietstas. Het wordt wat dreigender buiten en ik wil niet dat het natregend. Juf gaat er direct op in. Hé Stijn, laat eens zien? Stijn doet het en even later doen we samen stratego. Hot item thuis, dageklijkse kost. Met de bekende woede-en huilaanvallen erbij. Vandaar dat ik het meenam, eens zien hoe het hier gaat.
Het eerste potje gaat heel voorspoedig. Ik krijg gewoon niet de kans Stijn een beetje te stangen. Uiteraard wint hij, ik heb nog nooit van hem gewonnen...
Het tweede potje gaat beter en uiteindelijk heb ik hem zo ver: hij huilt. Al zijn poppen zijn op... En dat betekent dat ik gewonnen heb. Yes!!! Maar Stijn is niet zo blij. Intens verdrietig zit hij te snikken en hij scheldt me zachtjes uit. Geen woedeaanval, geen boosheid, alleen diep verdriet. Gevoel van falen??
Samen met de juf praten we erover. Daarna zet Stijn er nog drie poppetjes (wel in ruil voor bommen) bij en gaan we verder met het spel. Zodat we uiteindelijk toch nog blij naar huis gaan. Want nu wint Stijn weer. En ja,blij naar huis gaan is ook wat waard, toch!

1 opmerking:

  1. Ik denk dat je je oren en ogen op steeltjes hebt gehouden in die uurtjes... geweldig dat je zo ziet dat het wel kan... mooi als dat ook thuis doorgezet kan worden. Zou heel fijn zijn!!

    BeantwoordenVerwijderen