Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

zaterdag 27 april 2013

Ik ben speciaal, de binnenkant

Inmiddels is het 'Ik ben speciaal-programma' voor Stijn afgesloten. Onlangs waren we voor de laatste keer bij de juf en evalueerden we het programma.
Stijn heeft er veel van geleerd. Ik schreef er al over, klik hier om dat te lezen.
Nadat de buitenkant besproken was, kwam de binnenkant aan de orde: waar ben je goed in, wat kun je niet zo goed. Wat vinden andere mensen van je karakter?
Moeilijk was het, om goede dingen van Stijn op te schrijven. Ik moest echt heel diep nadenken, weet je dat? Lastig hoor, we zijn soms zo gespitst op het negatieve dat we het positieve niet meer zien. Gelukkig lukte het uiteindelijk toch wat te bedenken, dingen waar Stijn ook heel gelukkig mee was.
Vervelende dingen opschrijven ging een stuk makkelijker :-( , dat vond Joost ook.
Stijn vond het ook heel erg lastig allemaal: doe ik wel wat fout? Enne...waar bén ik eigenlijk goed in?Ook dat was lastig te zien: dat je kind niet goed weet wat zijn kwaliteiten zijn. Maar gelukkig heeft hij dat nu gehoord en gelezen van ons en weet hij dat we van hem houden, ondanks zijn goede of foute dingen.





Klik voor grotere foto's


woensdag 17 april 2013

De Watwijzer werkt niet...

Het werkt niet echt, die watwijzer.
Stijn doet ontzettend zijn best om overal onderuit te komen.
Hij vult wel in, maar heeft er dan toch geen zin in.
Iets anders kiezen?
Ik geef toe, anders wordt het echt een klierbende.
En dan kan het opeens wel.
Dan gaat hij splen, alleen binnen, alleen buiten of heel soms samen.
Het werkt raar bij het kereltje.
Toch vind ik dat ik het fout doe.
Ik moet volhouden.
Hem laten merken dat ik de baas ben en vooral dat hij moet doen wat hij zegt.
Maar de energie is daar haast niet voor, er zijn momenteel heel veel andere dingen die me energie kosten, zoveel dat ik niets overhoudt voor dit.
En omdat hij dan toch lekker gaat spelen?

Tussen de jongens gaat het nu ook beter. Ze hebben weer een doel: lego is weer helemaal in. Lekker makkelijk en veilig, want het ligt beneden en daar ben ik ook bijna altijd.
En Jesse is momenteel een stuk ontspannender, dat komt dan wel door die wat-wijzer. Hij weet dat Stijn iets anders gaat doen. En dan kan het gebeuren dat ze zomaar opeens samen zitten te lego-en, ieder op z'n eigen plek. Dat we Stijn nu echt hard aanpakken helpt Jesse ook, denk ik. Wij weten dat hij samen spelen niet leuk vindt en we doen er alles aan om dát in goede banen te leiden.
Kijk, wat Stijn dan doet en hoe hij het bedenkt maakt me dan niet meer zoveel uit. Als ze zich allebei maar fijn voelen, veilig en gelukkig. Dan is het doel toch bereikt.

woensdag 10 april 2013

Watwijzer voor de vrije tijd

De begeleider komt aan met een grote blauwe doos.
'Watwijzer voor de vrije tijd' lees ik snel.
Ze opent de doos en tot mijn verbazing zie ik daar een mooi gaplastificeerd boekje. Het boekje is verdeeld in vieren:
alleen binnen, alleen buiten, samen binnen, samen buiten.
Elk vak kan apart open. Achter de eerste bladzijde zitten alleemaal lege pagina's met hoesjes.
De losse kaarten die bijgeleverd zijn passen precies in het hoesje en zo kun je samen met je kind een programma maken. De tijd vastleggen. Vrije tijd in de structuur zetten. Of hoe je het maar noemen wilt...

Het ziet er goed uit! Samen met de begeleider gaat Stijn er mee aan de slag, terwijl Jesse vrijaf heeft.

Als de begeleider weg is legt Stijn op zo'n mooie meestertoon aan Jesse uit hoe het boek werkt. Want Jesse heeft niets te doen...
En terwijl Stijn zijn best doet om niet te hoeven doen wat hij met de begeleider in kaart heeft gezet pakt Jesse de kaartjes. Hij bekijkt ze aandachtig en verzamelt welke activiteiten hij leuk vindt. Dan komt hij naar me toe.
"Mama, jij moet schudden, dan ga ik er één trekken". Hij knijpt zijn ogen stijf dicht en pakt een kaartje uit mijn hand.
"Kamer opruimen", zo leest hij voor.
"Doei! zegt hij dan, ik ga mijn kamer opruimen.
Stomverbaasd staar ik hem na. Dan lach ik:"Zo werkt dat dus..."

Voor Stijn niet. Hij heeft er geen zin in, doet niet mee, stopt er mee.
"Ik wil met Jesse spelen!!"
Wij houden voet bij stuk:"Dit is ingevuld: alleen spelen op de trampoline. Dát ga jij nu doen!"

Wat de begeleider zei gebeurd: Stijn maakt elke dag zijn planning, maar vindt er vervolgend niets aan. Maar dankzij dit boekje ging het deze week iets beter als de weken daarvoor. Volhouden maar!



woensdag 3 april 2013

Moet ik echt gaan kiezen: oudste of jongste zoon eruit?

Wat een mooie reacties de vorige keer!! Dank jullie wel!
Ergens logisch, de jongens uit elkaar te halen. Maar ik was er zelf niet opgekomen en Boddaert heeft het me ook nooit vertelt. Jammer...

De jongens horen bij elkaar. In één gezin. Samen. Maar, bedacht ik me, hoe vaak speelt een broertje van 8/9 jaar met die van elf? Altijd? Steeds weer?
Mijn broertjes, ja, die deden dat. En zijn nog steeds twee handen op één buik :-) Maar ik denk dat het vaker andersom gaat: grote broer speelt niet met kleintjes en dus gaat kleintje iets anders zoeken.
Door het autisme van de jongens gaat het hier een beetje anders. Helaas... Ze maken anders ruzie, ze spelen anders, ze hebben ieder een ander denkvlak en ook de sociaal/emotionele leeftijd is anders. Stijn is Jesse daarin voorbij.

Ik liet jullie reacties lezen door de begeleider. Zij had ook al lopen bedenken hoe ze de jongens weer los van elakar kon krijgen: ieder eigen helft. Echt waar, dat zei ze al voor ze jullie reacties las.

Maar ja. Het is makkelijker gezegd en geschreven dan gedaan natuurlijk. Stijn ging in de aanval, agressief in taalgebruik en stemgeluid:"Ja hoor! Waarom mogen we niet meer samen spelen?" Jesse was opgelucht, dat zag ik aan hem maar ging met Stijn mee: angst. Dus stond ik tegen de twee volhouders te vertellen dat ze niet meer samen kunnen spelen omdat het niet goed gaat, niet fijn is, niet gezellig lukt blabla. En zij met z'n tweeen protesteren...

Maar poot stijf gehouden. Ik merkte een stuk ontspannenheid bij Jesse, waardoor het spelen opeens heel goed ging :-) Maf hè.
Maar door de vrije dagen deze week ging het al snel weer mis. En hoewel we ze zoveel mogelijk uit elkaar zetten, barstte toch twee keer de bom. Barstten? Ontploffen! We moesten er echt met ons tweeen, Joost en ik, tegenin: de één de één, de ander de ander.
Gisterenavond lag Jesse in bed. Bij te komen van de mentale en fysieke strijd met zijn broertje.
Hij lag dood te gaan, zoals hij zei. Dat was het beste. Gewoon dood gaan, dan heb je ook geen last van stoute broertjes.
M'n hart brak! Volgens hem was het de enige oplossing, volgens mij helemaal niet.
Inmiddels is de begeleider met Stijn in de weer. Jesse heeft vrij-af: hij vermaakt zichzelf prima.
Stijn krijgt een boekje waarin de hele middag gestructureerd kan worden. Inclusief alleen en samen spelen. Nu maar hopen dat het snel beter gaat, want dit houden we niet lang meer vol.
En dan? Moet ik dan gaan kiezen wie er uit moet?? Ik denk dat ik dan voor mezelf kies: ik eruit.
Doei allemaal...