Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

vrijdag 21 september 2012

Dagje meelopen op Boddaert

Gisteren was het zover. Ik mocht meelopen op Boddaert. Om kwart voor vier stal ik mijn fiets in de niet aanwezige fietsenstalling. Ik bindt hem op slot aan de regenpijp en aarzel even. Stratego in de fietstas laten of meenemen. Ik besluit het eerste. Hopelijk heeft niemand anders er zin in...
Ik loop naar binnen en schiet de juf aan. Mentor is ziek, dus vandaag een andere mentor. Ik vertel over de stratego in de fietstas en over Stijn die niet wilde hebben dat ik een spelletje meenam. Dus zien we wel hoe het loopt.
Na ons fruitmoment, een peer voor mij, een kiwi voor Stijn beginnen we met een groepsspel: pionnenvoetbal. Daarna mogen de kinderen een vrij moment van spelen kiezen, dat moet samen met een ander kind.
Stijn gaat samen met een groepsgenoot lego-en. Hij overlegt dat heel stilletjes, zacht zoet stemmetje met juf en kind. Zo heel anders als thuis!
Ik kijk toe en bouw mee, zoek wat stukjes in de grote bak en luister ondertussen scherp naar wat de kinderen tegen elkaar zeggen, hoe de juffen reageren en hoe iedereen met elkaar omgaat. Ik mag dan meelopen, maar bovenal ben ik hier om te leren. Dat moet ik niet vergeten... Niet dat dat de bedoeling is trouwens...

Opeens zegt de juf dat we over drie minuten gaan stoppen met spelen. Dan gaan we tien minuten alleen spelen. Drie minuten later komt de juf weer. Stijn, wat wil jij doen? Hij wil nog steeds met de lego. Dat kan. Maar opschuiven, zodat je bij de aderen weg bent en alleen met de lego gaan spelen dus. Binnen een minuut is de juf alle kinderen langs geweest en spelen ze allemaal op een andere plek met hetzelfde of met iets anders. Hoe bestaat het? Juf trekt ze gewoon uit het spel en nog steeds ontploft er geen kind. Ze spelen rustig door op een andere, eigen werkplek en sommigen ook met ander speelgoed.

Tien minuten later komt juf weer langs. We gaan zo opruimen, het is bijna kwart over vijf, tijd om te eten. Al snel staan alle kinderen netjes op te ruimen en ik schud verbijsterd mijn hoofd. Hoe doen die jufs dat???
Juf heeft inmiddels de tafel gedekt. Vooraan de tafel staat een stapel borden, met daarnaast de pannen: één met vis, één met worteltjes en één met krieltjes. Voor mij geweldig lekker: ik hoef niet te koken vandaag en gezien het lopend buffet lijkt het net of ik in een restaurant ben. De kinderen scheppen allemaal zelf op wat ze dus ook op moeten eten. De pot mayo staat ook op tafel en een kan water. Als ze er iets van willen hebben vragen ze het keurig: Stijn mag ik het water? Stijn geeft de kan aan mij en zegt daarbij: doorgeven naar Maaike. Zo gaat de kan de tafel rond, tot het bij de betreffende persoon is aangekomen. Wauw!!!
Met alles gaat het zo. De pakken yoghurt en vla worden doorgegeven en de kinderen zeggen daarbij: Je mag pakken, je moet doorgeven...
Wat leer ik hier veel en wat ga ik dat snel omzetten naar thuis. Als ze daar nog een beetje vatbaar voor zijn tenminste...

Na het eten haal ik stratego uit mijn fietstas. Het wordt wat dreigender buiten en ik wil niet dat het natregend. Juf gaat er direct op in. Hé Stijn, laat eens zien? Stijn doet het en even later doen we samen stratego. Hot item thuis, dageklijkse kost. Met de bekende woede-en huilaanvallen erbij. Vandaar dat ik het meenam, eens zien hoe het hier gaat.
Het eerste potje gaat heel voorspoedig. Ik krijg gewoon niet de kans Stijn een beetje te stangen. Uiteraard wint hij, ik heb nog nooit van hem gewonnen...
Het tweede potje gaat beter en uiteindelijk heb ik hem zo ver: hij huilt. Al zijn poppen zijn op... En dat betekent dat ik gewonnen heb. Yes!!! Maar Stijn is niet zo blij. Intens verdrietig zit hij te snikken en hij scheldt me zachtjes uit. Geen woedeaanval, geen boosheid, alleen diep verdriet. Gevoel van falen??
Samen met de juf praten we erover. Daarna zet Stijn er nog drie poppetjes (wel in ruil voor bommen) bij en gaan we verder met het spel. Zodat we uiteindelijk toch nog blij naar huis gaan. Want nu wint Stijn weer. En ja,blij naar huis gaan is ook wat waard, toch!

dinsdag 18 september 2012

Hè hè, Stijn gaat zich thuis voelen op Boddaert

Ik druk op de bel van de deur van Boddaert. Al snel wordt er opengedaan door Stijns mentor en loop ik met haar mee de gang door. We lopen rechtstreeks door naar een gesprekskamertje en mentor legt uit waarom.
Samen met hem had ze de gevoelensdoos gepakt. Tip van ons waar naar geluisterd wordt!
Een of ander spel daarbij maakte dat er gepraat moest worden over boosheid. de vraag daarbij was: of Stijn wel eens boos was. Mentor weet wel dat dit een dagelijkse gang van zaken is bij mannetje, maar nee, volgens Stijn was hij drie weken geleden voor het laatst boos. Hij vertelt een beetje waarom hij toen boos was en begint dan ontzettend te huilen.
"Zo'n diep verdriet zag ik bij hem, zo intens en van heel binnenuit." aldus de mentor.
En ook zij ervaarde nu een blokkade, waar ik zelf ook regelmatig tegenaan loop: Stijn kan maar niet vertellen waarom hij zo verdrietig is. Gissen haalt niets uit, tekenen ook niet. Er is niets mee te beginnen. behalve één ding:"Ik wordt thuis gepest door Roselinde en Jesse".
Ik sta paf. Nou ja! Degene die Jesse treitert en boos maakt is Stijn zelf! Jesse begint vanuit zichzelf geen gevecht, daagt niet uit en kan echt niet manipuleren. Daarvoor zijn zijn sociale interacties en inzichten veel te weinig aangelegd.
Maar goed, het is dus wel zo dat Stijn het zo ervaart. Dat moeten we niet onderschatten en daar moeten we wat mee. Ook komt nu direct de vraag boven: als Stijn vindt dat hij de afgelopen weken niet boos is geweest, wat is zijn boosheid die hij thuis meerdere keren per dag uit dan? Angst? Verdriet wat hij omzet in agressie? Mentor glimt: Mooie uitdaging! Ik lach haar toe: succes!

Samen lopen we naar de groep, waar Stijn op ons wacht. Hij begint direct weer te huilen en is erg verdrietig. Ik troost hem. Ik kruip bij hem op de zitzak, boven op de bank en roep dat ik hoogtevrees heb. Stijn lacht door zijn tranen heen. Gelukkig.
Mentor pakt een papiertje waarop Stijn geschreven heeft wat hem dwars zit: Roselinde en Jesse plagen mij, lees ik hardop. "Thera niet?" vraag ik. "Nee, Thera niet. Hij weet niet waarom Thera niet en Roselinde wel. ik snap het wel. Thera is druk met zichzelf. Bemoeit zich alleen met Stijn als het gaat over iets wat haar interesseert. Biologie bijvoorbeeld. Of als ze last van hem heeft, dan kan ze ook stevig te keer gaan. Maar Roselinde is gemener. Even een vinger in Stijns zij, even een tik op zijn hoofd. Ja, van Roselinde snap ik het wel, van Jesse nog niet. Komt misschien nog wel. Ook mama's kunnen niet alles in een keer begrijpen!

vrijdag 7 september 2012

Busellende

Het loopt goed. Ik leef momenteel zoals ik al eerder blogde en dat gaat erg goed. Ik kom tot rust en sta klaar voor de kids, terwijl de kinderen rustiger zijn als ik had verwacht. Hoewel de woedethermometer vaker op oranje en rood komt te staan als de eerste twee weken op school. Kennelijk went het...
Maar toch, er is altijd wel iets wat het programma in de war gooit. Gelukkig is dat meestal niet beroerd, maar neem nu vorige week.
Donderdagmiddag word ik door Roselinde gebeld: de bus is niet gekomen om Stijn naar Boddaert te brengen. Omdat ik aan de wandel ben met Jesse belt zij mij, om dit door te geven. Juf is namelijk niet zo blij.
Jesse en ik zetten er de spurt in en eenmaal thuis dump ik Jesse bij Roselinde, pak de fiets en sjees naar school Ik bied mijn verontschuldigingen aan voor de bus, zij doen dat toch niet, en bedank de juf voor het wachten. Ik zet Stijn op de fiets en samen crossen we heel het dorp door. Eenmaal hem daar binnen gebracht vertelt de juf van Boddaert me dat dít niet de bedoeling was. Nee, hèhè, dat wist ik al. En, gaat ze verder, je moet dit de volgende keer echt aan ons overlaten! Volgende keer? Huh, ik ga er van uit dat er geen volgende keer komt. Dit was een foutje van de buscentrale, want al de kinderen waren vergeten, maar dat wil niet zeggen dat een volgende keer mogelijk is toch. Ik wil er wel een beetje helemaal van op aan kunnen dat Stijn opgehaald wordt. Ik voel me zo boos, zo moe ook. En ja hoor. Tuurlijk barst ik in janken uit bij de juf, die me verbaasd aankijkt. Snapt ze dan niet dat ik hiervoor niet aan het uitrusten was. Dat ik NU aan tafel had willen schuiven omdat zometeen de begeleider van Jesse komt. Dat Roselinde zometeen naar sport moet en dat ik dus nu alles om moet zetten. Ik ben bijna een uur bezig geweest met extra dingen, en dan heeft zij het over een volgende keer?????
Maar goed. Ik fiets wat rustiger naar huis, eten lukt nu toch niet meer. We eten gewoon als de begeleider weg is en Roselinde terug is van sport. Al zal Joost dat niet bevallen, want die is gewend alleen te eten na zijn werk.
De begeleider komt een kwartier later, vanwege drukke wegen. Ze blijft een half uurtje, ik dacht een uur! en zo zitten we kwart over zes aan tafel. Stijn komt kwart voor zeven met de bus (!) thuis en is direct heel boos omdat we nog aan tafel zitten. Man moppert, dochter heeft trek en tada...niets is meer goed. En bedankt!!

Vrijdagmiddag. Ik ben net met Jesse op de fiets gestapt, je moet hem bezig houden nietwaar, als mijn telefoontje gaat: Thera. De juf belde: er is geen bus!!!
Ik geef Thera instructies: bel Boddaert. Zij lossen het op. Als het goed is. Even later belt Boddaert ons en geeft aan dat het geregeld is.
Als ik 's avonds Stijn ophaal uit Boddaert zoals elke vrijdagavond zegt de juf dat hij ong. half vijf op Boddaert was. De bus was tien voor half vijf op school! Nou moe, is dat even lekker opgelost...Arme juf.
Volgens Stijn  gingen alle juffen gelijk met hem weg.
Mijn verteouwen in de buscentrale is stevig gedaald. Toch ga ik dondermiddag niet kijken. Gelukkig, want ik wordt ook niet gebeld... Het het lijkt er op dat stijn inderdaad is opgehaald. Hij werd tenminste ook thuisgebracht 's avonds. Wie weet misschien hebben ze er van geleerd???