Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

vrijdag 19 juli 2013

Lang leve de PGB en blogpauze

De vakantie is begonnen. We wonen een beetje in het midden van het land, dus...
Direct mooi weer, wat willen we nog meer?
Nou-ou, ik weet wel wat: gezellige kinderen die genieten van de vrije tijd misschien?

Het is vooral voor Stijn weer erg wennen.
Na een tweetal intensieve weken waarin ze toeleefden naar een afscheid, zijn de lontjes heel erg kort.
Jesse nam afscheid van groep 8, Stijn van zijn juf. Dat klinkt natuurlijk logisch, maar het is absoluut niet makkelijk voor hem. Afscheid nemen is ontzettend pittig. De bewoording alleen al valt zo zwaar, en hij neemt het zo serieus: "ik zie haar nooit meer".

Momenteel kunnen de jongens elkaar niet zíen of ze beginnen al boos te worden. Erg intensief dus, vooral voor henzelf. Doodmoe zijn ze er van, samen met al die spanning. En ja, als dit zo doorgaat duren zes weken lang... Ook voor mama.
Gelukkig is er het logeerhuis. Ik zou niet weten wat ik zonder moet. Je zou me na die zes weken kunnen opbergen denk ik zomaar. Nu kunnen we uitkijken naar een rustige week volgende week, omdat Jesse dan in het logeerhuis is. De weken daarna zijn ze daar om de beurt zo'n beetje. Alleen in de weekenden zijn ze samen thuis. En daardoor houd ik het uit. lang leve de PGB!!! (???)
Voor thuis geldt sinds gisteren de radicale regel: niet meer bij elkaar in de buurt. Liefst niet meer bij elkaar in één ruimte. Negeer elkaar en laat elkaar met rust.
Eigenlijk heb ik alleen het eerste gezegd. Dat is de belangrijkste. Eerst maar eens uitrusten en dan maar zien of we het iets terug kunnen draaien naar hoe het was. Dat was: af en toe bij elkaar in de buurt, alleen als jullie dat samen willen. Maar voorlopig wil ik daar nog niet aan denken!

Zes weken blogpauze, dat hoort er een beetje bij hè, in de zomervakantie. Wie weet spiek ik af en toe of schrijf ik toch een berichtje, maar ga er maar niet van uit.
Allemaal fijne  vakantie!!!

PS Ze hadden hier alle vier een prachtig rapport. Dat is iets om dankbaar voor te zijn, vind je niet?

zaterdag 13 juli 2013

Da's pech, fiets weg!

Vrijdagmorgen tien voor acht. We staan er helemaal klaar voor. Stijn moet naar de tandarts (ik ga altijd om de beurt met de kinderen, nooit allemaal tegelijk...)
Ondanks dat onze tandarts een schat van een vrouw is, is Stijn gespannen. Ik zie het aan zijn gezicht, aan zijn schuifelende voeten en aan zijn korte lontje merk ik het ook.
Stijn bereidde zich goed voor: donderdagavond haalde hij zijn fietssleutel uit zijn broekzak en vroeg: "Wil je die op z'n plek leggen? Anders zijn we hem morgen kwijt". Dat heeft hij geleerd, want vorige week hebben we ons suf gezocht naar de sleutel. Zat in een broek, in de wasmand...

Met de fietssleutel in de hand lopen we naar de schuur. Ik draai de sloten om en duw de deur open. Voordat ik iets zie, of liever gezegd niet zie, ziet Stijn het: "Waar is mijn fiets????"
Hé, wat gek. De fiets staat er niet. Zeker weten dat hij gisterenavond ook niet buiten stond, toen wij de boel afsloten.
Ik pak mijn fiets en zet Stijn achterop.
"Kom, we gaan naar je vriend." Maar bij vriend staat ook de fiets niet. Samen denken ze hard na, maar komen er niet op waar de fiets kan zijn gebleven. Stijn weet gewoon zeker dat hij de fiets naast de schuur heeft neergezet...
Maar vooruit, nu geen tijd meer te verliezen. Op naar de tandarts. Met het zware vrachtje achterop fietsen we naar deze zo gevreesde plek.
Precies op tijd komen we aan en na tien minuten wachten komen we in de spreekkamer. Weer tien minuten later staan we weer buiten.
"Ga jij maar lopend naar school", zeg ik Stijn. Verbaasd kijkt hij me aan. Alsof ik moet opdraaien voor zijn slordigheid. Die vijf minuten lopen, daar krijgt hij niets van.
De assistent hoort het en Stijn ziet dat. Gedwee loopt hij weg :-)

Na een rondje buurt geef ik het zoeken op. Ik zie niets wat op de fiets van Stijn lijkt. Kennelijk had iemand hem heel hard nodig...
Maar zo tegen twaalf uur komt een overbuurmeisje er aan gehold. Stijns fiets is ontdekt. Wat ben ik blij. Hij had hem laten staan bij een vriendje, een paar straten (!) verderop!
Dat Stijn die fiets zelf op moet halen, nadat hij 'ook al' naar huis moest komen lopen, zint hem totaal niet. Maar ik houdt voet bij stuk. Misschien leert hij hier ook van en denkt hij de volgende keer na. Wie gaat er nu met de fiets weg en komt lopend thuis!!

donderdag 4 juli 2013

Lang geleden hè...

Is dat even lang geleden.
Het is hier ook zo druk, herkennen jullie dat: een feestje hier en een bbq-tje daar.
Afscheid voorbereiden voor Jesse, zenuwachtige kinderen die niets van elkaar kunnen hebben.
En ondertussen op de been blijven, goed aan mezelf denken en een lieve mama zijn voor de kinderen.
Nou-ou, dat is dus behoorlijk plannen en het enige doel voor ogen houden: manager van het gezin blijven en alles gestroomlijnd laten verlopen. Anders wordt het niet wat!
De meisjes zijn hun week aan het afsluiten, eh, hun schooljaar bedoel ik en dan zijn ze klaar. De jongens mogen nog even, want wij wonen in het midden des lands. Geeft niets, voor ons geldt dat we op de zomer wachten!

Monopoly is nog steeds in. Jesse heeft inmiddels een eigen spel gemaakt. Met provincies en plaatsen/steden, uit Nederland. Erg grappig. Zo heeft hij kanskaarten gemaakt met :
U heeft een judowedstrijd gewonnen. Daar heeft hij meer mee, als met een schoonheidswedstrijd!
Hij accepteert nu een 'nee'  van ons als hij vraagt of we een potje monopoly willen spelen, omdat het echt te gek werd. Elke keer weer aan dat megagrote spel beginnen...
Nu speelt hij het regelmatig met zijn knuffel. Kan hij het zelf in de hand houden ook, komt goed uit!

Stijn speelt veel buiten, met vrienden. Dat gaat goed, al is er wel eens wat. Maar ja, waar niet?
Op dit moment is er weinig op hem aan te merken, op zijn gedrag. Tuurlijk is hij moe en aan vakantie toe, dat merken we echt. Maar jullie vast ook wel.

De rol tussen de jongens is wel weer veranderd.
Was het eerst zo dat Stijn Jesse onder de duim had en zelfs pestte, nu lijkt Jesse steeds mondiger te worden. Hij bijt van zich af, met woorden en soms met handen en voeten, zelfs al voordat Stijn iets zeggen kan. Op dit moment is het te veel voor hem om aardig te kunnen zijn voor Stijn: hij zit zo in zijn afscheid op school, dat de rest er niet meer bij kan.
Dat is lastig, vooral omdat ze allebei een kort lontje hebben.

Pas had ik echt met Stijn te doen. Hij kwam uit school, hing jas op, zette schoenen neer en liep naar binnen, de kamer in.
Jesse stond daar, in de kamer als een op wacht staande soldaat.
"Ik mag jou niet! Ik mag jou niet! IK MAG JOU NIET!!!!"
Dat was wat hij zei. Zomaar, uit het niets kwam dat. Er was totaal geen aanleiding voor.
Arme Stijn, als je toch zo thuis komt.
Hij barstte in huilen uit en zou Jesse te lijf gaan, als ik het niet voorkwam. Ik leidde hem af en gebood Jesse zijn mond te houden. Jesse kan dat dan weer niet en ging maar door. Jesse weggebracht, klinkt heel simpel, en zo de rust gevonden voor Stijn.
Nu Jesse eenmaal weet dat hij Stijn én mij hiermee heeft, is het een leus geworden die hij regelmatig roept. Gelukkig is Stijn er nu op bedacht en ertegen geharnast. Maar het blijft prikken, diep van binnen.
En Jesse? Hij heeft helemaal niet door wat het doet met Stijn, hoe kapot hij het nu weer maakt, dat kleine beetje wat goed was. Daar ga ik nog eens met hem over hebben, maar dat kan echt pas als het afscheid op school voorbij is. Eerder is hij niet geopend voor andere, grote correcties. Landt het niet.
Nog twee weken...