Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

zaterdag 13 juli 2013

Da's pech, fiets weg!

Vrijdagmorgen tien voor acht. We staan er helemaal klaar voor. Stijn moet naar de tandarts (ik ga altijd om de beurt met de kinderen, nooit allemaal tegelijk...)
Ondanks dat onze tandarts een schat van een vrouw is, is Stijn gespannen. Ik zie het aan zijn gezicht, aan zijn schuifelende voeten en aan zijn korte lontje merk ik het ook.
Stijn bereidde zich goed voor: donderdagavond haalde hij zijn fietssleutel uit zijn broekzak en vroeg: "Wil je die op z'n plek leggen? Anders zijn we hem morgen kwijt". Dat heeft hij geleerd, want vorige week hebben we ons suf gezocht naar de sleutel. Zat in een broek, in de wasmand...

Met de fietssleutel in de hand lopen we naar de schuur. Ik draai de sloten om en duw de deur open. Voordat ik iets zie, of liever gezegd niet zie, ziet Stijn het: "Waar is mijn fiets????"
Hé, wat gek. De fiets staat er niet. Zeker weten dat hij gisterenavond ook niet buiten stond, toen wij de boel afsloten.
Ik pak mijn fiets en zet Stijn achterop.
"Kom, we gaan naar je vriend." Maar bij vriend staat ook de fiets niet. Samen denken ze hard na, maar komen er niet op waar de fiets kan zijn gebleven. Stijn weet gewoon zeker dat hij de fiets naast de schuur heeft neergezet...
Maar vooruit, nu geen tijd meer te verliezen. Op naar de tandarts. Met het zware vrachtje achterop fietsen we naar deze zo gevreesde plek.
Precies op tijd komen we aan en na tien minuten wachten komen we in de spreekkamer. Weer tien minuten later staan we weer buiten.
"Ga jij maar lopend naar school", zeg ik Stijn. Verbaasd kijkt hij me aan. Alsof ik moet opdraaien voor zijn slordigheid. Die vijf minuten lopen, daar krijgt hij niets van.
De assistent hoort het en Stijn ziet dat. Gedwee loopt hij weg :-)

Na een rondje buurt geef ik het zoeken op. Ik zie niets wat op de fiets van Stijn lijkt. Kennelijk had iemand hem heel hard nodig...
Maar zo tegen twaalf uur komt een overbuurmeisje er aan gehold. Stijns fiets is ontdekt. Wat ben ik blij. Hij had hem laten staan bij een vriendje, een paar straten (!) verderop!
Dat Stijn die fiets zelf op moet halen, nadat hij 'ook al' naar huis moest komen lopen, zint hem totaal niet. Maar ik houdt voet bij stuk. Misschien leert hij hier ook van en denkt hij de volgende keer na. Wie gaat er nu met de fiets weg en komt lopend thuis!!

1 opmerking:

  1. Het is mij ook wel eens overkomen. Normaal doe ik lopend boodschappen. Toen kwam ik ergens anders vandaan en was ik op de fiets. Ik ging, zoals gewoonlijk, lopend terug naar huis. 's Avonds moest ik nog ergens heen en wilde ik de fiets pakken. Heee, fiets weg. Gelukkig herinnerde ik me, na wat nadenken, dat de fiets wel eens bij de winkel zou kunnen staan.
    Ik ben Ass'er. Heeft dat daar wat mee te maken of is het gewoon onnadenkendheid?

    BeantwoordenVerwijderen