Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

donderdag 4 juli 2013

Lang geleden hè...

Is dat even lang geleden.
Het is hier ook zo druk, herkennen jullie dat: een feestje hier en een bbq-tje daar.
Afscheid voorbereiden voor Jesse, zenuwachtige kinderen die niets van elkaar kunnen hebben.
En ondertussen op de been blijven, goed aan mezelf denken en een lieve mama zijn voor de kinderen.
Nou-ou, dat is dus behoorlijk plannen en het enige doel voor ogen houden: manager van het gezin blijven en alles gestroomlijnd laten verlopen. Anders wordt het niet wat!
De meisjes zijn hun week aan het afsluiten, eh, hun schooljaar bedoel ik en dan zijn ze klaar. De jongens mogen nog even, want wij wonen in het midden des lands. Geeft niets, voor ons geldt dat we op de zomer wachten!

Monopoly is nog steeds in. Jesse heeft inmiddels een eigen spel gemaakt. Met provincies en plaatsen/steden, uit Nederland. Erg grappig. Zo heeft hij kanskaarten gemaakt met :
U heeft een judowedstrijd gewonnen. Daar heeft hij meer mee, als met een schoonheidswedstrijd!
Hij accepteert nu een 'nee'  van ons als hij vraagt of we een potje monopoly willen spelen, omdat het echt te gek werd. Elke keer weer aan dat megagrote spel beginnen...
Nu speelt hij het regelmatig met zijn knuffel. Kan hij het zelf in de hand houden ook, komt goed uit!

Stijn speelt veel buiten, met vrienden. Dat gaat goed, al is er wel eens wat. Maar ja, waar niet?
Op dit moment is er weinig op hem aan te merken, op zijn gedrag. Tuurlijk is hij moe en aan vakantie toe, dat merken we echt. Maar jullie vast ook wel.

De rol tussen de jongens is wel weer veranderd.
Was het eerst zo dat Stijn Jesse onder de duim had en zelfs pestte, nu lijkt Jesse steeds mondiger te worden. Hij bijt van zich af, met woorden en soms met handen en voeten, zelfs al voordat Stijn iets zeggen kan. Op dit moment is het te veel voor hem om aardig te kunnen zijn voor Stijn: hij zit zo in zijn afscheid op school, dat de rest er niet meer bij kan.
Dat is lastig, vooral omdat ze allebei een kort lontje hebben.

Pas had ik echt met Stijn te doen. Hij kwam uit school, hing jas op, zette schoenen neer en liep naar binnen, de kamer in.
Jesse stond daar, in de kamer als een op wacht staande soldaat.
"Ik mag jou niet! Ik mag jou niet! IK MAG JOU NIET!!!!"
Dat was wat hij zei. Zomaar, uit het niets kwam dat. Er was totaal geen aanleiding voor.
Arme Stijn, als je toch zo thuis komt.
Hij barstte in huilen uit en zou Jesse te lijf gaan, als ik het niet voorkwam. Ik leidde hem af en gebood Jesse zijn mond te houden. Jesse kan dat dan weer niet en ging maar door. Jesse weggebracht, klinkt heel simpel, en zo de rust gevonden voor Stijn.
Nu Jesse eenmaal weet dat hij Stijn én mij hiermee heeft, is het een leus geworden die hij regelmatig roept. Gelukkig is Stijn er nu op bedacht en ertegen geharnast. Maar het blijft prikken, diep van binnen.
En Jesse? Hij heeft helemaal niet door wat het doet met Stijn, hoe kapot hij het nu weer maakt, dat kleine beetje wat goed was. Daar ga ik nog eens met hem over hebben, maar dat kan echt pas als het afscheid op school voorbij is. Eerder is hij niet geopend voor andere, grote correcties. Landt het niet.
Nog twee weken...

1 opmerking: