Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

maandag 28 november 2011

Eén vriend

Nu eindelijk de knoop is doorgehakt ben ik blij en opgelucht.
Maar voor Stijn geld dat natuurlijk niet.
Elke dag gaat hij moeizaam naar school. Hij weet echt niet wat hij op het plein moet doen. Ja spelen, tuurlijk, met vriend C. En daardoor met de rest van de boys. Maar ja. Vriend C heeft te kennen gegeven dat hij Stijns vriendje niet meer wil zijn.
Intens verdrietig komt Stijn thuis met dit nieuws.
C. was zijn houvast. Zijn ideeenverzinner. Zijn 'kom ik help je er wel doorheenmaatje'. En nu C. dit zegt, valt de wereld in duigen voor Stijn. Ook nu duurt het weer erg lang voor ik achter de complete waarheid ben. Vragen,vragen en nog eens vragen. En hij: huilen, huilen en nog eens huilen. En als het er dan eindelijk uit is, wordt hij doodsbenauwd als ik zeg er met de moeder van C. over te praten. Met de juf dan? Nee, niets mag. Vooral stil houden die boel.
Ja da-ag. Dus niet. En dan de hele dag zo'n ongelukkig jochie? Eentje die zo laat mogelijk van huis wil en dan bij de fietsen blijft wachten op de bel? De oplossing! Dan hoef je immers het plein niet op. Dat plein met al die kinderen die zo heeeeerlijk spelen. En jij niet...
Ik praat toch met moeder. En wat blijkt? C. heeft het nooit gezegd! C. heeft aangegeven met méér vriendjes te willen spelen. En met Stijn. Niet alleen met Stijn. Maar ook niet zonder hem.
Voor Stijn gold/geldt: je hebt één vriendje en die is van jou. Delen kan niet. Alles of niets. Claimgedrag. Hoe is het ook mogelijk meer dan één vriend te hebben? Stijn begreep helemaal niets van deze sociale regel.
Gelukkig pakt C. het goedmoedig op en vraagt Stijn mee te doen met een spel op het plein. En langzaam maar zeker komt de blijdschap terug. Wordt er weer lekker gespeeld op het drukke plein. Ook door Stijn.
Stel je toch voor dat ik niets had gezegd? Stijn was vast en zeker weggekwijnd, alleen. Nou ja, misschien met de fietsen. In het fietsenhok...

zaterdag 26 november 2011

Ik ben er klaar mee!

Maart 2011.
Vandaag heb ik een stevig besluit genomen. Ik ben het helemaal zat met Stijn. Hij leeft van driftbui naar driftbui en claimt ontzettend. Maar vooral is hij erg verdrietig en toont ongelukkig.
Met knikkende knieen neem ik de telefoon en bel de instantie waar we met Thera ok zijn geweest.
"Dag, u spreekt met Antoinette. Ik moet mijn zoon aanmelden voor onderzoek". Met trillende stem en ogen gevuld met tranen zeg ik het. Stom zeg, dit hardop zeggen is zó irritant! En dan tegen een vreemde, voor de vierde keer...het wendt nooit! 
De stem aan de andere kant zegt dat aanmelden ook via de site kan, maar dat ik ook mag wachten op de papieren per post.
Ik besluit snel:
-Goed mevrouw, ik vul alles wel in via uw site.
Stel je voor dat ik me bedenk!
Ook bel ik met de schoolarts. Ze heeft me beloofd om, zodra ik het haar vraag, een verwijsbrief te schrijven, die mee moet met de aanvraag. Bij haar spui ik al mijn frustraties en zorgen. Ze doet maar één ding, één juist ding: ze luistert en geeft daarna pas aan, dat de verwijsbrief de volgende dag in de bus zal liggen.
Maar, tob ik verder, hoe te doen met Joost?
Joost, mijn man, houdt helemaal niet van dit soort gein. Kind inschrijven omdat het niet goed met hem gaat. En dan nog wel bij een instantie die alles weten over autisme en psychische stoornissen. Poeh!
Net of ik het wel leuk vind...
Ik besluit niets te vertellen. Nu niet tenminste. Tegen de tijd dat Stijn er komen kan natuurlijk wel, maar nu even niet. Ik ga die confrontaite gewoon even niet aan. Slecht voor mijn gemoedsgesteldheid, voor mijn gevoelens en voor ons huwelijk, niet in de laatste plaats trouwens, want mijn man is me heel lief!
Mijn beslissing geeft me rust, zo is het goed.
Nu maar wachten. Niets meer doen. Een last valt van me af. Heerlijk, wat een goed besluit!

maandag 21 november 2011

Kom Stijn, ga je mee? Daar gaan we. Op de fiets. Naar het winkelcentrum. Stijn stond in de krant, samen met vier zwarte Pieten. En alle kinderen die op de foto stonden mogen een cadeautje komen halen. Dus dat gaan we doen.
"Het kan wel eens iets heel kleins zijn hoor", waarschuw ik. "Of iets kinderachtigs. Je bent al zeven he!"
We komen thuis met een kinderyathzee.  Vijf dobbelsteentjes met afbeeldingen: een zonnetje, maan, hart, kat, citroen en appel. Samen spelen we het spel. Moet lukken, toch? Het is ver beneeden zijn niveau...
Al binnen een paar minuten zit Stijn boos onder tafel.
"Je speelt vals! Je speelt niet eerlijk en ik ga VERLIEZEN!!!!
Met gierende uithalen zit hij zielig te doen.
Na lang praten en veel geduld en doorzettingsvermogen wint Stijn toch nog het spel. En nee, ik liet hem niet express winnen!
Na het eten vraagt Stijn me wat hij nu moet doen. En weer even later zitten we samen te knutselen. Maar al gauw is zijn geduld weer op.
"Ik stop er mee! Ik kan dit niet. Het is veel te veel! Jij moet het kleuren!! Kom! Help me! Nu!!!"
Eigenlijk zat ik al te knippen en plakken voor hem. Maar terwijl hij op het keybord begint te rammen, kleur ik de Sintmeiter voor hem af. Ook tijdens het keybord spelen krijgt hij zo'n kwaaie bui. Werkelijk niets gaat goed en doe ik goed. De hele middag gaat het zo door. Van lief en rustig maar binnen een paar minuten tegen het plafond.
Ach, zo gaat het eigenlijk meestal. Broer Jesse is naar het logeerhuis, dus meneertje kan met andere vriendjes spelen. Maar dat doet hij niet. Hij kan rustig zelf kiezen wat hij wil spelen. Maar dat doet hij niet. Hij mist de beslissingen die Jesse voor hem maakt. De keuzes die Jesse doet bepalen waarmee er gespeeld wordt. En dus heeft hij vandaag mij nodig. De hele dag. Van minuut tot minuut bijna.
Zelfs als hij even later nog extra mag computeren, (je moet wat!) vraagt hij de hele tijd mijn advies en aandacht.
Gelukkig komt de tijd dat hij naar bed gat. Heerlijk, wat een rust. Geen driftbuien en huilbuien en geclaim. Even ben ik er klaar mee en wordt er geen beroep op me gedaan door hem. Nu ik ook maar onder de wol, kan ik er morgen weer tegen!

vrijdag 18 november 2011

Feestje

Hoe grijpt dat een mens (en een kind!) aan: het overlijden van geliefden, het afscheid nemen van mensen om hen heen.
Logisch toch, dat Stijn daardoor weer veel meer aan mij ging kleven?

"Mam, ik kan niet slapen!" Met een trillipje kijkt Stijn me verdrietig aan.
"Waarom dan niet, weet je wat er aan de hand is?"
"Nee, ik kan het niet zeggen!"
Na een lange tijd puzzelen en praten, vragen stellen en raden leg ik me er bij neer.
Eenmaal weer beneden, met in mijn achterhoofd de verdrietige jongen boven, zie ik de uitnodiging.
Hoera, ik was jarig en vier een feestje!
Verdraaid! Dat is het!! Ik weer naar boven.
"Stijn, is het om het feestje?"
Opluchting en schrik zijn tegelijkertijd af te lezen van zijn moeie koppie.
"Wat gaan we daar eten? Wat gaan we daar doen?"
Ik beloof te bellen. Per slot van rekening zou hij toch echt eens moeten gaan slapen.
Na een telefoontje en Stijn alles duidelijk verteld te hebben valt hij met een iets geruster gevoel in slaap.

Zo irritant vind ik dat. Leuren bij een moeder.
"Wil je me vertellen wat je gaat doen, want Stijn kan niet slapen. En o ja, wat ga je eten? Ja, ik weet het, dit is natuurlijk een verrassing, maar weet je daar houdt Stijn niet van. Wil je het me alstjeblieft vertellen. nee, ik houd het geheim, en Stijn ook. Pannenkoeken. O geweldig! Die lust hij graag. Echt, ik zal het alleen maar tegen Stijn vertellen...Dank je wel hoor!"
Zo begripvol doe IK dan. Terwijl de rest gewoon niet snapt waarom dit lastig zou zijn. En ik tegen een muur van onbegrip stuit.
Dit gebeurt echt elk feestje en uiteindelijk had hij er niet zo veel meer. Net als spelen. Alleen bij vriendjes spelen als mama er bij bleef. Dan zat ik dar een halve middag met een bijna on bekende moeder mijn tijd te verdoen.
Maar vooruit, het was voor het goede doel. Als Stijn eenmaal maar wist waar het huis stond, hoe het er uit zag en wat hij kon spelen, dan ging het de volgende keren wel goed.
En nu, in groep vier is hij opeens zelfs een beetje populair. Al veel feestjes gehad en veel vriendjes over de vloer. Hij ook daar, tuurlijk, zo werkt dat. Om en om en niet anders.
Maar de spanning blijft wel. Hij voelt zich al groot, maar 't liefst zou hij nog even willen vragen: wat eten we en..wat gaan we doen?

woensdag 16 november 2011

Afscheid nemen ja, dat is natuurlijk voor elk kind lastig. Toch is Stijn hier meer emotioneel bij betrokken dan gemiddeld, denk ik. Ik denk aan die ene keer. We zaten in de kerk en zouden afscheid nemen van iemand die jaren lang dienst had gedaan als ouderling. Een oude man al, een beetje moeilijk lopend. Bij de woorden van onze predikant over dat we nu zouden afscheid nemen van broeder.. keek Stijn me zeer geschokt aan. En huilen. De tranen biggelden over zijn wangetjes.
Eenmaal thuis vroeg ik wat er was. Hij dacht werkelijk dat de man nooit meer terug mocht komen. Dat het afscheid definitief zou zijn. Zo van "Oke, bedankt voor al je werk maar nu opgehoepeld".
Gelukkig kon ik hem precies uitleggen hoe het wel zat en dit mysterie oplossen voor hem.
Toch is zijn reactie niet heel vreemd. Hij zet het woord 'afscheid' waarschijnlijk gewoon in een mapje 'weg'.
En dat geeft verdriet.Want was dat ook niet zo toen opa stierf? Opa stierf na en lang en ernstig ziekbed. Stijn was toen 2 jaar en 4 maanden. Jong nog, dachten we en we hoorden bevestiging van mensen om ons heen: dat vergeet hij wel weer. We namen Stijn dus gewoon mee naar oma, waar ook opa lag opgebaard. We namen hem mee naar huis, waar we gesprekjes voerden met onze andere kinderen. We praatten vooral tegen hen. Tegen Stijn vertelden we alleen kleine dingetjes, gelet op zijn leeftijd.
Maar...toen een paar maanden later mijn tante overleed en ik Stijn mee nam naar een condoleantie, oppas was niet mogelijk, hij wilde immers alleen bij mama zijn, toen raakte Stijn volledig in paniek bij het zien van de kist.
En ik schrok. Wat heeft het verlies van opa met Stijn gedaan?
Drie jaar later overleed er een juf van school. Stijn was toen 5 jaar. Stijn kende die juf niet, maar alleen al het idee dat een juf ook plotseling weg zou kunnen gaan. Het idee dat je 's avonds naar bed gaat en 's morgens niet meer wakker werd, zoals was gebeurd, vrat aan hem. De school was niet meer de veilige omgeving die hij had gedacht. En met mij of met mama kan toch ook zoiets gebeuren? Een jaar lang heeft hij begeleiding gehad. Om te verwerken wat er gebeurd was  én om los te komen van mama. Want al deze dingen zorgden er voor dat hij zich steeds vaster en dieper in mij wortelde en ik een verlengstuk van hem bleef. Of hij van mij. Zoiets.
Wat was dat allemaal lastig. Stijn gevoelig? Overgevoelig? "Ja!" beaamde de juf gisteren op oudergesprek.
Maar volgens onze intaker bij de onderzoeken kan een autist niet gevoelig zijn. "Dus, zei ze, dat heeft ie niet. Nou ja zeg! Als hier iemand gevoelig is, is het mijn dochter. Met Asperger!

maandag 14 november 2011

Het is al weer even geleden dat ik aanwezig was in blogwereld. Er gebeurt hier momenteel zo veel, je wil het niet weten. Gelukkig kan ik jullie zeggen dat het stukje van de vorige keer zich afspeelde in 2009, toen Stijn in groep 2 zat. En dat hij de letters nu goed schijnt te herkennen en te schrijven. Hoewel ik vorige week weer zag dat hij de 'd' scheef in plaats van de 'b'...
Het komt gewoon door ons gezin en door de opmerking van de logopediste dat ik zo alert ben. En inderdaad, soms een beetje té.
Maar evengoed vind ik dat het lang heeft geduurd voordat Stijn de letters goed uitsprak, schreef en herkende. Nog steeds moet ik goed naar hem luisteren en noemt hij letters die niet goed zijn. Weer het voorbeeld van de b en d is hierbij toepasbaar.
Ik schrijf steeds wat stukjes uit het verleden, die mij er toe gebracht hebben Stijn te gaan onderzoeken.
Afscheid nemen bijvoorbeeld. Ook zo iets.
Toen Jesse naar school ging, voor het eerst, groep 1, is Stijn twee weken lang aan het huilen geweest. Tot Jesse weer thuis kwam. De hele ochtend dus. Het was een rampenplan, eerlijk waar. En vanaf dat moment is hij volkomen op mama gericht. Wil altijd bij mij in de buurt zijn. Ik moest hem altijd sjouwen en later aan de hand meenemen. Mee naar toilet, mee naar boven, mee naar de kliko, mee naar...vul maar in.
Natuurlijk deed ik niet altijd wat van hem moest, maar dat koste heel veel tranen en geduld, maar vooral frustratie van mamalief.
"Kan ik dan niet even weg???" Grrr.
Ik werd het echt helemaal zat.
Door een constante oorontsteking van 7-13 maanden sliep hij ook bar weinig, een ritme wat hij na het 'buisjes zetten' er in bleef houden. Dus momenten van rust en stilte waren zeer ver te zoeken. Alleen  de avonden, die waren lekker lang, wat betreft Stijn. De anderen bleven al wat langer op, maar hij ging 18 uur naar bed. Ik mocht niet weg lopen, dus ik nam mijn boek mee en zat lekker te lezen. Drie, vier zinnen, dan sliep Stijn al.
Dus het lezen schoot niet op, maar het was heerlijk rustig. Eindelijk even tijd voor me zelf...
Stiekem bleef ik dan nog even verder lezen. Beneden konden ze immers niet weten dat Stijn al sliep?
So what???

donderdag 3 november 2011

"Echt waar juf! Dit is toch niet normaal??"
Ik zucht diep en schuifel wat op mijn stoel. Ben ik te bezorgd? Ben ik te bang voor wat ik zie?
De juf kijkt me aan. Niet begrijpend. Waar heeft ze het over? lijkt ze te denken. Zo'n lief jongetje als Stijn heeft ze nog nooit meegemaakt en nu komt die moeder hier een partij klagen en zeuren.
"Maar mevrouw, dit mág gewoon allemaal nog in groep twee, hoor", probeert ze me te overtuigen.

Ik kijk eens op mijn briefje. Heb ik al Stijns bijzondere kernmerkjes genoemd? De tien minuten zijn bijna om en er staan al andere ouders klaar. Om over hun kind te praten. Je zou als juf toch inderdaad helemaal horend dol worden van al die oudergesprekken!

"Hij weet niet welke dag het is. Hij vraagt me gerust om half vier nog of hij vandaag nog een keer naar school moet. Zelfs op zaterdag en zondag, terwijl jullie toch echt dat liedje zingen:
"Tot morgen, tot morgen, tot morgen ja ja"
Of
"Tot maandag, tot maandag, tot maandag ja ja". Vreemd, toch.
Hij lijkt totaal geen tijdsbesef te hebben".

"Voor de zomervakantie schreef hij zijn naam goed. In de zomervakantie kon hij het niet meer en nu schrijft hij het nog steeds verkeerd: zonder 'j'. En de 's' staat verkeerd om. De 'b'en 'd' gooit hij ook steeds door elkaar. Lijkt op dyslexie, vindt u niet?"
Maar nee, juf vindt van niet. Dit mág gewoon allemaal nog in groep twee.

Tuurlijk ben ik niet zo'n moeder die de kinderen op de hoogste prestatielijst wil zien glunderen. Tuurlijk laat ik mijn kinderen in de waarde die hen toekomt.
"Je mag er zijn, Stijn, ook al weet je niet welke dag het is. Ook al weet je niet hoe je je naam schrijven moet. Geeft niets, hoor, komt vanzelf."
Maar ondertussen maak ik me wel zorgen.
Was het niet de logopedist, die driekwart jaar met Stijn bezig is geweest hem de 'l' te leren zeggen. Driekwart jaar!!! Elke week een half uur. Reken maar uit. Zij gaf mij (en school) door, heel alert te zijn op dyslexie. Want kinderen die zo moeilijk letters leren zeggen, hebben vaak ook heel veel moeite met herkennen.
Ben ik te bezorgd? Ben ik een vreselijk ongeruste moeder die later gaat zien dat alles echt goed is gekomen?
'k Weet het niet. Nu nog niet. Wie zal het zeggen?