Eén vriend

Nu eindelijk de knoop is doorgehakt ben ik blij en opgelucht.
Maar voor Stijn geld dat natuurlijk niet.
Elke dag gaat hij moeizaam naar school. Hij weet echt niet wat hij op het plein moet doen. Ja spelen, tuurlijk, met vriend C. En daardoor met de rest van de boys. Maar ja. Vriend C heeft te kennen gegeven dat hij Stijns vriendje niet meer wil zijn.
Intens verdrietig komt Stijn thuis met dit nieuws.
C. was zijn houvast. Zijn ideeenverzinner. Zijn 'kom ik help je er wel doorheenmaatje'. En nu C. dit zegt, valt de wereld in duigen voor Stijn. Ook nu duurt het weer erg lang voor ik achter de complete waarheid ben. Vragen,vragen en nog eens vragen. En hij: huilen, huilen en nog eens huilen. En als het er dan eindelijk uit is, wordt hij doodsbenauwd als ik zeg er met de moeder van C. over te praten. Met de juf dan? Nee, niets mag. Vooral stil houden die boel.
Ja da-ag. Dus niet. En dan de hele dag zo'n ongelukkig jochie? Eentje die zo laat mogelijk van huis wil en dan bij de fietsen blijft wachten op de bel? De oplossing! Dan hoef je immers het plein niet op. Dat plein met al die kinderen die zo heeeeerlijk spelen. En jij niet...
Ik praat toch met moeder. En wat blijkt? C. heeft het nooit gezegd! C. heeft aangegeven met méér vriendjes te willen spelen. En met Stijn. Niet alleen met Stijn. Maar ook niet zonder hem.
Voor Stijn gold/geldt: je hebt één vriendje en die is van jou. Delen kan niet. Alles of niets. Claimgedrag. Hoe is het ook mogelijk meer dan één vriend te hebben? Stijn begreep helemaal niets van deze sociale regel.
Gelukkig pakt C. het goedmoedig op en vraagt Stijn mee te doen met een spel op het plein. En langzaam maar zeker komt de blijdschap terug. Wordt er weer lekker gespeeld op het drukke plein. Ook door Stijn.
Stel je toch voor dat ik niets had gezegd? Stijn was vast en zeker weggekwijnd, alleen. Nou ja, misschien met de fietsen. In het fietsenhok...