Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

maandag 21 november 2011

Kom Stijn, ga je mee? Daar gaan we. Op de fiets. Naar het winkelcentrum. Stijn stond in de krant, samen met vier zwarte Pieten. En alle kinderen die op de foto stonden mogen een cadeautje komen halen. Dus dat gaan we doen.
"Het kan wel eens iets heel kleins zijn hoor", waarschuw ik. "Of iets kinderachtigs. Je bent al zeven he!"
We komen thuis met een kinderyathzee.  Vijf dobbelsteentjes met afbeeldingen: een zonnetje, maan, hart, kat, citroen en appel. Samen spelen we het spel. Moet lukken, toch? Het is ver beneeden zijn niveau...
Al binnen een paar minuten zit Stijn boos onder tafel.
"Je speelt vals! Je speelt niet eerlijk en ik ga VERLIEZEN!!!!
Met gierende uithalen zit hij zielig te doen.
Na lang praten en veel geduld en doorzettingsvermogen wint Stijn toch nog het spel. En nee, ik liet hem niet express winnen!
Na het eten vraagt Stijn me wat hij nu moet doen. En weer even later zitten we samen te knutselen. Maar al gauw is zijn geduld weer op.
"Ik stop er mee! Ik kan dit niet. Het is veel te veel! Jij moet het kleuren!! Kom! Help me! Nu!!!"
Eigenlijk zat ik al te knippen en plakken voor hem. Maar terwijl hij op het keybord begint te rammen, kleur ik de Sintmeiter voor hem af. Ook tijdens het keybord spelen krijgt hij zo'n kwaaie bui. Werkelijk niets gaat goed en doe ik goed. De hele middag gaat het zo door. Van lief en rustig maar binnen een paar minuten tegen het plafond.
Ach, zo gaat het eigenlijk meestal. Broer Jesse is naar het logeerhuis, dus meneertje kan met andere vriendjes spelen. Maar dat doet hij niet. Hij kan rustig zelf kiezen wat hij wil spelen. Maar dat doet hij niet. Hij mist de beslissingen die Jesse voor hem maakt. De keuzes die Jesse doet bepalen waarmee er gespeeld wordt. En dus heeft hij vandaag mij nodig. De hele dag. Van minuut tot minuut bijna.
Zelfs als hij even later nog extra mag computeren, (je moet wat!) vraagt hij de hele tijd mijn advies en aandacht.
Gelukkig komt de tijd dat hij naar bed gat. Heerlijk, wat een rust. Geen driftbuien en huilbuien en geclaim. Even ben ik er klaar mee en wordt er geen beroep op me gedaan door hem. Nu ik ook maar onder de wol, kan ik er morgen weer tegen!

4 opmerkingen:

  1. O meid, wat een gedoe. Wordt je daar niet doodmoe van. is een leuk luisterboek niks voor hem. Ik heb er eentje van Lotje gekocht, bij de Action.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ai dat klinkt bekend, nu nog af en toe. soms vinden ze het heel makkelijk dat ze het zelf niet hoeven te bedenken maar pff je zal blij zijn als die dan in zijn bedje ligt.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het is helemaal niet erg hoor dat je er zelf ook even zat van bent. Ik herken dat helemaal ... en soms begint dat al bij het opstaan ... en dan moet ik nog een hele dag ... Hoop dat je weer energie hebt opgedaan!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. ik praat mezelf soms moed in door te denken;
    ' het word vanzelf 19.00 uur ' en dan rust hopen we..
    en dat word het ook altijd weer ' vanzelf'
    mja voordat je t weet rammelt de wekker weer smorgens :-)
    dat gaat ook ' vanzelf'

    BeantwoordenVerwijderen