Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

donderdag 27 december 2012

Gelukkig, alles weer een beetje gewoon!

Kerstfeest. Feest van vrede. Bij jullie misschien wel ja, maar hier niet.
Tjonge wat ben ik blij dat dát vast voorbij is.

Joost is momenteel erg gespannen, omdat er op zijn werk veel gaat veranderen. Eerst was het: allemaal er uit. Toen was het: allemaal overplaatsen. Nu is het: al de vaste contracten overplaatsen. Joost dus ook. Maar je wordt niet blij als je weet dat de overplaatsing zo'n 100 kilometer verderop is.

Zijn spanning was voelbaar en merkbaar aan alles. Er kon geen fijn woordje vanaf. Niets werd gezegd, behalve
"Wees nou eens stil!"
"Doe nu rustig!"
"Als jullie nu niet ophouden, dan...!"
Met als resultaat dat iedereen veel drukker werd. Vooral de dochters reageren daar super fout op.

Ik ben maar gestopt met afleiden en het proberen gezellig te maken/houden/krijgen.
Er was met geen van allen een land te bezeilen en uiteindelijk ook met mij niet meer.
Daarbij kwam de onrust ook een hoop voort uit de barre wind, die elke keer weer zo rond een uur of vier meer dan krachtig werd en de regen die neerplenste alsof alles onder water moet.
Het eindje wandelen, wat we gepland hadden ging dus ook niet door, de spelletjes werden drama's. Uiteindelijk hebben we de pc maar aangezet en hiermee overtraden we onze eigen regel dat hij feitelijk op eerste feestdagen uit blijft. Voor de gezelligheid.
Wat nou gezelligheid!
Het was echt overleven dus.

Gelukkig waren er een paar pieken: Tweede kerstdag met ons allen naar de kerk, ook Jesse kan dan mee, omdat de dienst kort duurt en er veel te zien is.
En de dienst van eerste kerstdag, die ik bezocht met de meisjes. Heerlijk, wat een rust! Daar ervoer ik de Vrede van Kerst. Gelukkig maar.

vrijdag 21 december 2012

Deur dicht. Wham!

Het blauw van de deur begint me te irriteren. Ik druk nog eens op de bel. Nu wat minder geduldig als daarnet.
Maar geen reactie. Dan loop ik de deur voorbij en kijk door het raam. Stijn staat binnen te wachten of ik al kom kijken, zo lijkt het. "Doe die deur nu eens open!" gebaar ik.
Een knallende zucht ontsnapt uit Stijns mond, ik zie de zucht gaan en dan uiteindelijk loopt hij toch naar de deur.

Het was een roerige woensdagochtend. Eerst gesprek op Boddaert, waar ik niet blij, maar best wel geirriteerd vandaan kwam. Niet zozeer vanwege de hulp, maar vooral vanwege het doorvragen van de gezinsbegeleider over luttele dingetjes. Dingen die het gewoon niet waard zijn om over door te gaan. Het blijft een beetje bij me hangen, op een heel vervelende manier.

Net een half uurtje thuis of ik moet weer gaan. Afspraakje met een arts. Tien over half twaalf. Ik aarzel even, maar hang dan toch een briefje op de deur.

 "Stijn, ik ben misschien wat later thuis.
    Je mag even wachten of naar tante Lydia."
 
Gelukkig maar, want het loopt weer lekker uit. Ik probeer tante nog te bellen, maar die neemt niet op. Natuurlijk de kinderen van school halen. Ik vraag de assistente even goed op te schieten en dat helpt wel. Verder berust ik maar, dit moet ook gebeuren voordat de kerstvakantie begint en Stijn weet dat het even kan duren.
 
Vijf over half 1 kom ik weer thuis. Stijn zit op de koude stoep te wachten. Hij begint te huilen als hij me ziet. Troosten? Nee! Afblijven!
"Je bent stom. Ik kan dat briefje toch niet lezen! Ik wist het toch niet. Ik begrijp er helemaal niets van!"
Juist. Ik begrijp zijn boosheid en verdriet absoluut! Maar ik begrijp niet waarom hij het briefje niet kon lezen, niet snapte. Wat was er moeilijk aan? Mijn handschrift? De boodschap zelf?
We lopen naar binnen, eh..ik loop en Stijn stampt en ik leg mijn tas en sleutels op het tafeltje in de hal. Dan loop ik weer naar buiten om wat boodschappen, die ik deed voordat ik naar de arts ging! uit de fietstas te halen.
En dan...WHAM!!!
 
Daar sta ik dan. Arm vol boodschappen. Voor een dichte deur. Door het raampje zie ik de sleutels liggen. En mijn tas. Met mobiel. Hóe lang gaat Stijn het volhouden om mij buiten te sluiten?
Gelukkig niet lang. Hij heeft ook het besef dat dit niet kan.
We praten samen even over hoe het allemaal kon gebeuren:
De afspraak stond al een poos en officieel zou Stijn naar Boddaert gaan. Maar omdat er die middag Kerstfeest was met alle kinderen van de kerk, mocht hij vrij van de naschoolse opvang.
Had ik dit eerder geweten dan had ik die afspraak natuurlijk nooit gemaakt. Maar afbellen was ook geen optie: ik moest dit jaar, en dus deze week, nog even voor controle. maar o domme mama, ik was het vergeten te zeggen die ochtend, voor hij naar school ging. In de hectiek van 'wegwezen iedereen en zorg dat je op tijd op school kom!' ging dat het meest mis. Wat jammer!
Stijn begrijpt het wel een beetje. Hij mag een beloning kiezen voor de schrik en tuurlijk kiest hij extra computertijd. Lekker hoor, daar hebben we allebei profijt van!

PS Ik zie dat ik een Award heb gekregen van 'op weg naar een pleegkindje'. Leuk zeg! Ik zal er binnenkort even op ingaan. Lees: na de vakantie. Kun je de vragen nog even op je blog zeten? Of mailen? Je hebt je blog al een heel eind opgeruimd. jammer, maar begrijpelijk!

Ws zien jullie me niet meer voordat de kinderen weer naar school gaan, dus wens ik jullie allemaal Gods zegen op het Kerstfeest en voor 2013!
 


donderdag 13 december 2012

Wat levert de boosheid hem op?

Wekelijks komt Stijn's mentor hier nu over de vloer.
Omdat ook zij, op Boddaert, gemerkt hebben dat Stijn de boel niet overneemt, komt ze maar hierheen. Stijn is thuis zichzelf en op Boddaert gewoon niet. Dat zal ook wel niet meer komen, omdat hij in februari afscheid neemt.
Dus is de mentor hier meer dan welkom! En het lijkt aan te slaan!
Ik zeg het een beetje voorzichtig, want het ligt natuurlijk aan heel veel dingen. Nu het zo goed gaat op school dankzij de goed gestructureerde juf is Stijn wel veel beter leerbaar. Hopelijk heeft dat waarde voor de toekomst, als er eens een leerkracht iets minder met hem heeft. Maar goed, dat zijn zorgen voor de toekomst. Daar doe ik niet aan! Eh...probeer ik niet aan te doen!

Mentor belt voor een afspraak. Graag een gesprekje met ouders. Het wordt alleen met mij, want Joost is natuurlijk gewoon werken!
We stellen een plan op, zoals we al eerder deden en mentor geeft nu eerlijk aan dat ze af ging op hun manier van werken, in plaats van te luisteren naar de vraag van de ouders. Daar kan ik me wel in vinden! Ik dacht wel eens "wanneer komen jullie nu eens ter zake?"
Nu dus.
Samen bespreken we het hele rattenplan, ander woord heb ik er niet voor.
Hoe wordt Stijn boos? Wat gaat vooraf, wat daarna? Hoe reageert iedereen en wat doet Stijn daarmee? En, wat levert Stijn deze boosheid op? Mentor is van mening dat hij een keuze maakt. Ik ben echter van mening dat hij geen andere keus heeft. Hij kán niet anders. Onmacht: hoe moet ik anders omgaan met mijn emoties????

Wat een intensief gedoe weer. Maar wel goed! Ik kom tot de ontdekking dat er dingen gebeuren die goed zijn even te bespreken.
Als een weekje later alles zwart op wit staat en ik het nog even doorlees komt het veel heftiger binnen.
Pfoe! Is het echt zo erg? En tegeleijkertijd kan ik het beamen: ja! het is echt zo erg.

Nu komt de mentor vier keren om met ons drieen de gesprekjes te voeren die ze ook op Boddaert met Stijn heeft. Vier gesprekjes over dé vier emoties: bang, boos, blij, bedroefd.
Stijn mag het voor eerste gesprekje zelf kiezen waar het over gaat. Uiteraard kiest hij blij. Lekker veilig.
Maar voor we aan het gesprekje beginnen haalt hij nog even snel z'n knuffels.
Houvast en afleiding geeft dat. Het hele gesprekje, ongeveer 7 minten, speelt hij ermee. De grote knuffel op zijn hoofd. Wil hij onzichtbaar zijn? De ander in zijn hand: dan heb je wat te doen. Zo praten we.
Volgende week komt er een andere emotie. Stijn zal niet voor boosheid kiezen. Die neemt hij vast als laatste. Ik ben benieuwd hoe veel emoties dát geeft!

donderdag 6 december 2012

Samen cadeautjes kopen voor sint


Zaterdagavond vierden we Sint bij opa en oma. En o, ik wist niet wat ik kopen moest voor Stijn. Tuurlijk, hij had, binnen het budget wat dingen opgeschreven, maar dat was uitverkocht!

Dus stonden we zaterdagochtend om negen uur samen op de trappers.
“Je gaat maar even mee, naar die en die winkel, kun j e zelf even uitzoeken wat je vanavond wil krijgen.
Stijn zocht een knuffel, tipex, een trapveer en een lampje. Hoppetee, meenemen, inpakken en wegwezen, op naar opa en oma.

Het feest was geweldig! Stijn wist wat hij kreeg en dus was het geen tegenvaller. Zo heerlijk onromantisch, maar o zo fijn voor sint, opa en oma en Stijn zelf! Volgend jaar weer zo, tenzij de winkel nog heeft wat hij wil. Maar ik pas er voor om in oktober aan 5 december te gaan denken.
Sterker nog, dat lukt me gewoon niet!

Vorig jaar ging het anders: gehuil, boosheid en heel veel iontevredenheid. Dat is het enige dat ik nog weet.
En dat ik de volgende dag met Stijn in de winkels liep, om te kopen wat hij wel wilde hebben.

’t Is toch van de zotte!