Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

vrijdag 7 februari 2014

Wat als je kind zich eenzaam voelt?

Stijn klaagt over eenzaamheid. Na een drukke dag met veel visite voor zijn verjaardag vond hij zijn verjaardag vooral eenzaam.
Ik begrijp hem wel een beetje: de volwassenen feliciteren en gaan daarna met elkaar aan de praat. Leeftijdgenootjes waren er op dat moment bijna niet. Dus ja...


Daarbij komt dat Stijn een altijd te groot uitzicht op iets moois heeft. Iets kan dus nooit aan zijn grote verwachtingen voldoen en bijna altijd valt alles tegen. Daarom vertel ik veel pas op het laatste moment, wat ook weer onrust geeft trouwens. Maar zijn verjaardag is hem inmiddels wel bekend, dus de verwachting begon al direct na sinterklaas.


Toch laat ik die eenzaamheid er niet bij zitten. Ik wil het zichtbaar en tastbaar maken voor hem en voor mezelf: waar voelt hij zich alleen? Wanneer zijn de lastigste momenten?
Ik ga het visueel maken, niet in de laatste plaats om voor mezelf een herinnering te hebben, zodat het bespreekbaar wordt en blijft.
Tegelijk vertel ik Stijn dat eenzaamheid een beetje bij het leven hoort. Ik voel me ook wel eens alleen, juist in een groep mensen waar je veel gezelligheid van verwacht. Verbaasd kijkt hij me aan als ik dat zo zeg. Een eyeopener voor hem!


De onderstaande eenzaamheidsmeter maakte ik:




Ik voel me eenzaam:


  • Als ik ’s morgens wakker word
  • Thuis, voordat ik naar school ga
  • Op school ’s morgens
  • Op school in de pauze
  • Thuis, tussen de middag
  • Op school ’s middags
  • Thuis, na schooltijd
  • Bij het buiten spelen
  • Als ik moet spelen zonder vriendjes
  • Als ik binnen speel met vriendjes
  • Als ik bij een vriendje speel
  • Tijdens de maaltijd
  • Na het eten
  • Als ik naar bed ga
  • Als ik op bed lig
  • Op club
  • Tijdens sport
  • ….
  • ….
Ik plakte er een smiley bij en zette er een eenzaamheidsmeter naast. Elke avond spreken we samen het A4-tje door. Stijn zet een wasknijpertje op de meter en vertelt aan de hand van de lijst, waar hij zich vandaag vooral eenzaam heeft gevoeld, waar een klein beetje, waar niet. En ik merk na hiermee een poosje bezig te zijn, dat ik me niet heel veel zorgen hoef te maken. Eigenlijk is zijn alleen-zijn op die momenten normaal: als hij boos is, als hij niet weet waarmee hij moet spelen of met wie. En als hij tikkertje doet op het plein, maar niemand hem even ziet. De meter staat meestal op 2, terwijl ik hem maakte tot 20. Zo zie je maar: iets tastbaars en iets bespreekbaar maken geeft een hoop duidelijkheid.