Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

woensdag 1 januari 2014

Nieuwjaarsdag


 
 
Als ik ergens een hekel aan heb, is het aan nieuwjaarsdag. Maakt niet uit welk jaar.

Na intensieve dagen met gezin en familie, zijn we de laatste jaren beland in een eenzame 1 januari. Bah, bah en nog eens bah!!!!

 

Ik kan je niet goed vertellen wat er door me heen gaat, maar ik herinner me die laatste keer dat we bij m’n vriendin kwamen. Zij een grote pan soep klaar, want we zouden het Nieuwjaarzeggen combineren met een kleine maaltijd. Onze Jesse echter vond het daar niet fijn en wilde al heel snel weer naar huis. Vriendin bleef teleurgesteld achter, met soep, wij gingen teleurgesteld weg. Einde bericht.

En zo ging het met alle bezoekjes. Nergens hield Jesse het vol, of de anderen niet met Jesse. In elk geval is het nu dus zo dat ik alleen zit met de kinderen, nergens ben uitgenodigd en niemand heb uitgenodigd. Ze komen toch niet, is mijn vooroordeel.

 

Natuurlijk ben ik vanmorgen naar de kerk gegaan om Nieuwjaar te zeggen. De dienst ging niet door voor mij. Omdat Jesse nooit mee gaat, blijf ik nu thuis. Dochters gingen wel, terwijl Joost moest werken. En terwijl ik rond half negen bedacht dat ik er uit moest voor de meiden, stond een zo’n puber plotseling in mijn kamer. Grote lamp ging aan en ik werd uit bed gesommeerd. Alsof ik de onwillige puber zou zijn… Lekker start van het nieuwe jaar. Kon er nog wel bij na een oudejaarsdag vol ruzie over vuurwerk…

 

In de kerk geef ik iedereen met veel blijdschap een hand. Wat heerlijk om ze weer te zien in goede gezondheid! Wat een zegen. Ben ik klaar, dan rest me niets anders dan kopjes op te ruimen. Iedereen staat te praten en ik voel me niet geroepen hun, in hun vast heel goede gesprekken te storen. Risico van later komen: de rest was er immers al? En pas als ik naar huis loop, is er iemand die me vraagt waar mijn man is. Dat ik niet in de kerk was, maar thuis bij Jesse wordt al voor zo vanzelfsprekend aangenomen, dat die vraag niet eens klinkt. Of hoe dat voor me is…

 

Eenmaal weer thuis, valt de eenzaamheid op me als een zware dikke deken. De een achter de Ipod, de ander de tablet, weer een ander de computer. Wie ziet mij nog??? Wie heeft me nodig?? Niemand belt of komt even langs. Ik bel niemand, wat hebben ze aan zo’n huilebalk als ik nu ben?? Ook geen vrienden voor de kinderen. Die hebben ze niet, of alleen via facebook. Zo zwijmel ik mezelf in zelfbeklag en zelfmedelijden.

Zal er niemand aan me denken? Al de mensen die ik als vrienden beschouw, hebben zoveel andere, lees: belangrijkere, vrienden voor me staan!

Zo meteen wel naar familie. Handig afgesproken: de ene kant spreekt af vanaf half vijf, de ander tussen vier en vijf. Alsof de hele dag al vol zou zijn…


Au,-’t is-me wat!

 

Wat als onze kinderen geen autisme zouden hebben? Een normaal netwerk van vrienden? En wij onze vrienden gewoon hadden kunnen houden? Wat als…ja wat?

Nou ja, in elk geval wens ik jullie een goed 2014. Maar omdat ik heel erg met de dag leef, er komt waarschijnlijk een nog moeilijker jaar aan, voor nu een fijne dag!