Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

dinsdag 29 januari 2013

Help ons samen spelen!

"Daar komt ze!"
Gefluister en gegiechel vanuit de kamer.
"Doen jullie zelf open?"
"NEEE!!!"
Ik glimlach, was mij handen en droog ze af. Net als ik naar de deur wil lopen rennen de jongens me voorbij. Zo linea recta naar de voordeur... Hun nieuwsgierigheid liet niet toe nog langer te wachten!

Toen Jesse  die morgen naar school ging vertelde ik hem dat vandaag de nieuwe mevrouw zou komen. Hij reageerde verrast en opgelucht: Eindelijk weer iemand die ons komt helpen.

Toen Stijn  die morgen uit school kwam vertelde ik hem dat vandaag de nieuwe mevrouw zou komen. Hij reageerde verrast en opgelucht: Eindelijk weer iemand die ons komt helpen.

Ik maakte bewust dat verschil: op de momenten dat ik het de jongens zei, was ik alleen met één zoon. Zodat ze konden reageren zoals ze wilden. Want ook al houden ze bar weinig rekening met elkaar en zijn ze daar ook niet toe in staat, ik wilde niet dat ze misschien hun opluchting zouden inhouden.
En wel ja, ze reageerden allebei precies hetzelfde. Grappig!

Ze waren opeens ook weer heel lief voor elkaar, de tijd die tussen eten en 'ze komt' in zit. Het wachten zou moeilijk zijn, verwachtte ik, maar niets was minder waar. Ze waren rustig, beetje zenuwachtig, maar ook direct goed hun best aan het doen: ze wilden samen spelen en dat lukte!
Alleen de aankondiging dat iemand ze zou komen helpen hielp al zo veel! Het was voor even gewoon genoeg.

Met dat de jongens de voordeur open gooien, kruipen ze in hun schulp. De mevrouw die binnen stapt is direct spontaan en geeft ze een hand. Jesse draait zijn hoofd weg, terwijl hij zijn naam noemt. Stijn durft iets beter. Ze ploffen op de bank en ik nodig mevrouw uit er bij te gaan zitten.
Rustig zitten ze daar. Net meiden, want ze blijven lachen.
Na een kort gesprek over van alles en nog wat, gaan we richting het doel: help ons samen spelen!
Al snel verdwijnt mevrouw met de jongens naar boven om hun kamers en speelgoed te bewonderen.
Ik geniet van hét moment en ga verder waar ik mee bezig was.

Als mevrouw weer beneden komt, alleen, de jongens spelen nog even door, zegt ze wat ze zag. Bevestiging voor mij:
"Samen overleggen. Daar niet uit komen met z'n tweeen. Uiteindelijk wat gekozen met mijn bemiddeling. En daar spelen ze dan ieder afzonderlijk mee!"
Zo herkenbaar!


dinsdag 22 januari 2013

Afscheid en intake

Inmiddels zijn we druk met afronden en intaken.
Boddaert stopt bijna.
Afgelopen vrijdag de gesprekken met de mentor over de thuisbegeleiding afgerond, geevalueerd.
Ik vond het allemaal wel best. Net voor die tijd had ik namelijk een intakegesprek gehad, waardoor je weet dat je weer verder kan.

Toen we met Stijn bij Boddaert kwamen, was mijn eerste hulpvraag: zorg ervoor dat er hulp is ná Boddaert. Dat ik dan niet weer in een gat val, waardoor ik niet weet waar ik heen moet met dringende vragen.

Zoals vorig jaar januari, toen de jongens zo ontzettend tegen elkaar waren: Jesse was doodsbang voor Stijn, Stijn overheersde alles. Boddaert noemde toen een naam van een organisatie maar is er nooit mee aan de slag gegaan. Ergens wordt er toch van je verwacht daat je als moeder zelf die stappen neemt. Dus dat heb ik gedaan.

De site van die organisatie beviel me. Vooral het feit dat ze begeleiden tot in de volwassenheid. Zou dit nu eindelijk de laatste begeleiding zijn???  De mailtjes waren informatief, niet zakelijk, maar gewoon gezellig. Hiermee wil ik het wel proberen, dacht ik.

Nu die intake achter de rug is, is het goed. De klik was er!!
Woensdagmiddag komen ze al voor een eerste kennismaking met Stijn en Jesse.
Het is overigens vooral een hulpvraag van (mij en) Jesse: "Als er iemand is die ons helpt, zo zegt hij, kunnen we samen spelen." Want eigenlijk wil Jesse niet meer. Hij werkt elke dag aan zijn dagtaak voor Stijn, maar er zit niet veel enthousiasme in. "Vooruit dan maar." Broertjes hoeven niet per sé samen te spelen en vaak gaat dat spelen wel vanzelf. Of het gaat vanzelf niet. Stijn echter eist dat Jesse speelt. Wat moet hij anders? Alleen spelen kan hij alleen op Boddaert :-(...
Zo heeft hij woensdagmiddag de hele middag gezeten. Zitten wachten. Op Jesse, die er een keertje niet was. Zo vermoeiend. En dan gewoon niets, maar dan ook helemaal niets anders willen doen, ook niet met mij of met een ander...
Ik kijk uit naar morgen, dat begrijp je wel. Nu maar hopen dat de klik met de jongens er net zo is, als tussen begeleider en mij. Zou dat even mooi zijn! Want daar staat of valt het mee... Spannend!!!

dinsdag 15 januari 2013

Als ik je van de trap af duw, ben je snel beneden.

Het wordt niks. Helemaal niks. Ik heb de moed opgegeven dat het tussen nu en afzienbare tijd beter gaat tussen ons twee jongens. De broertjes. Kain en Abel lijken ze af en toe wel.
Vooral door de decembermaand werd Stijn weer nog dominanter. Houvast? Controlehouden over? Zoiets denk ik. Jesse kruipt dan spontaan weer in zijn schulpje en we zijn weer zo een stap of tien achteruit.

Gisteren escaleerde de boel.
Tien over half zes. We hadden net het eten op. Jesse wilde een spelletje doen met Joost, maar Joost vond eerst dat hij even lekker moest uitrusten. Van zijn vrije middag?
"Zes uur, Jesse, doe ik met jou een spelletje". Ik kon Joost niet op andere gedachten brengen, dus gaf ik de jongens wat tips om te spelen: lego, ds, eh... Ze spelen met zó weinig!
Tuurlijk wil Stijn met Jesse spelen, maar Jesse weigert. Hij gaat zitten wachten tot het zes uur is. En vervelend dat hij werd! Iedereen had er last van, ook Joost, die languit op de bank lag.
Uiteindelijk werd het stil in de kamer. Ik spiekte om het hoekje van de keuken, waar ik de vaat deed en zag de jongens niet meer.
Zo maar even boven kijken dan, besluit ik.

Met dat ik het had bedacht hoor ik een ijzige gil. Door merg en been. Afschuwelijk.
Ik storm de keuken uit, kamer door naar de trap. Daar hangt Stijn. Hij houdt zichzelf stevig vast aan  de leuning, maar hangt verder een beetje in het luchtledige.
Ik pak hem vast en zeg dat hij rustig kan worden en los kan laten. Maar mooi niet. Stijn klemt zich vast aan mij én aan de leuning. Met moeite krijg ik hem beneden: hij hing boven de derde traptrede, dus we moesten nog een meter of wat. Intussen was Joost me voorbij geschoten naar Jesse, maar dat heb ik niet eens gemerkt.
Jesse staat met Joost verbaasd naar Stijn te kijken. Alsof hij niet bevat wat er allemaal gebeurd.
Voorzichtig leg ik Stijn op de bank. Hij mankeert gelukkig niets, maar z'n hart gaat als een gek tekeer en hij is helemaal overstuur.
Met moeite krijg ik het verhaal eruit: Jesse duwde hem van de trap af.
Reden? Stijn heeft geen idee...
Dan komt Jesse binnen lopen. Ik gebied hem op de stoel vlakbij te gaan zitten. Nu mag hij zijn verhaal doen.
"Ik was gewoon bang dat Stijn me weer kwamen storen en dat hij mij bespioneerde."
Hij bevestig verder dat Stijn niets deed, alleen dat hij er bang voor was.
En wat is de meest snelle manier om van die angst af te komen? Precies: object verwijderen. In dit geval werd Stijn dus van de zoldertrap afgetrokken en zo de andere trap naar beneden geduwd. Weg wezen!!

Dat het zo goed is afgelopen, dat is absoluut een wonder. Dat Stijn kon blijven hangen en niet beneden knockout werd gevonden of gebroken of...
Ik waarschuwde Jesse goed. Dit mag natuurlijk nooit meer gebeuren!
Jesse snapt het niet. Stijn moest toch weg?
Dan maar in details: als Stijn naar het zikenhuis had gemoeten of zelfs niet meer zou leven, zou je niet meer thuis mogen wonen. Dan komt de kinderpolitie, en ja ik ben heel serieus en bedoel BJZ, en haalt je hier weg. Dan ben je een gevaar voor jezelf en anderen.

"Ohhhh..."
Verschrikt en verdrietig kijkt Jesse me aan. Hij staat op de vierde tree van onderen en laat zich pardoes in mijn armen vallen.
"Zo heb ik het nooit bedoelt mama!"
Bijna liggen we samen in de gang, plat op de rug. Zijn spontane sprong in mijn armen nekt me bijna.
Twee keer dus de hand van God over ons heen gevoelt. Dubbel wonder.

woensdag 9 januari 2013

Koffie voor pa en ma en einde blokfluitles

Zo heerlijk van me afgeschreven de vorige keer. Een kwartier na het plaatsen van dat blogje belt m'n vader:
"We komen vanavond even koffie drinken, is dat oké?"

Als we aan de koffie zitten, met vers gebakken cake, moppert ma over dat ze zoveel moest vanmiddag. Koffie drinken met mijn zus en zo...
En, moppert ze verder, dan ben je de hele dag weg geweest en wil pa ook 's avonds nog weg. 
Ach ja, soms is het leven lastig en druk. Maar toch vond ik het reuze dat ze er even waren! Al was ma liever thuis gebleven...

Het was huilen vorige week bij Stijn. Dikke tranen rolden over zijn wangen en verdrietig vertelde hij dat hij echt niet wíl blokfluiten. De lessen beginnen weer zodra school begint, gewoon op school bij een moeder. Ondanks de kerstvaakntie zit het hem erg hoog!
Het is al langer een gezeur. Hij heeft de kunst niet, maar heeft het wel geprobeerd en nu weet ik ook dat hij het talent niet heeft.
Dus zeg ik hem dat hij andere dingen goed kan en dat het superknap is dat hij het blokfluiten heeft geprobeerd. Dat hij stoppen mag als hij het wil.
"Ik we-eet het ni-iet!
Kiezen blijft lastig voor Stijn. Ook al vind je iets niet leuk. Daarbij komt dat het lijkt op afhaken en dus  mislukken. Ik begrijp hem wel en stel hem gerust.
"Jij kan weer iets anders heel goed. Ik weet dat je ontzettend je best hebt gedaan en dat het gewoon niet lukt. Je hebt het geporbeerd en nu is het klaar. Na de vakantie bel ik de blokfluitjuf af." Stijn glimlacht voorzichtig en kijkt heel opgelucht.

Blokfluitjuf zegt hetzelfde als mij: goed geprobeerd, doe hem de groeten en tot ziens.
Dat was het dan. Dag fluit, dag boekje, dag extra huiswerk. Het was even leuk, maar nu niet meer!
Wel jammer dat ik nu geen vrije tussen-de-middag meer heb. Maar ach, die tijd komt wel een keer.

zaterdag 5 januari 2013

Moeder-en dochterverhoudingen

Dat de verhoudingingen in families altijd wel gevoelig liggen, daar ben ik me van bewust. Vaak heb je toch een bepaalde aantal genen van de een en een betere klik met de ander. Zo vergaat het ook mij. Ik hang veel meer naar mijn vader, dan naar moeder. Ze leven allebei gelukkig nog en in goede gezondheid. Dat is iets om dankbaar voor te zijn. Maar met pa kan ik beter praten, meer lachen. Ben ik bij ma, dan is het ook prima, maar we zoeken elkaar doorgaans niet op.

Waarom doet het dan toch zo'n pijn als ma alweer met mijn zus naar dorp is? Waarom doet het zo veel meer pijn dan dat mijn schoonma met haar dochter gaat? Tja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan: ergens voelt het verbondenheid.

Zaterdagmiddag. Jesse is nog logeren, Joost en Thera werken en Stijn is thuis met Roselinde. Ze maken het zich gezellig: languit op de bank met een DS.
Op mijn vraag of ze zin hebben om mee te gaan naar de markt, schudden ze allebei hun hoofd. Prima, dan kunnen ze samen wel even thuis blijven. Ik hoop zo weer terug te zijn.
Eenmaal weer thuis, is nichtje binnen komen waaien. Ze geeft me een pakketje, van oma. Als we het lusten mogen we het opeten.
"Want wij lusten het niet."
En dom hè, ik ga vragen.
"O, was oma bij jullie? Of was je moeder bij oma?"
"Nee, oma is net bij ons geweest en is nu met mama naar dorp."

Ach nee zeg, niet alweer! Al die jaren dat zus getrouwd is gaan ze regelmatig samen koffie drinken bij een leuk tentje. Zwager is zaterdags altijd thuis, dus met de kinderen is het geen probleem. Joost is meestal werken zaterdags, al heel ons huwelijk, dus kan ma me niet meevragen. Logisch. Maar toch knaagt er wat. Sterker nog, de tranen springen me in de ogen bij het antwoord van mijn nichtje.
Waarom denken ze er niet aan dat Joost wel werken is, maar dat de kinderen groter worden? En al die afgelopen maanden, dat Joost juist wel vrij had op zaterdag, en dat wisten ze! Al die zaterdagen hebben ze me nooit gevraagd.

Ik weet het, het is een beetje kinderachtig om hierover in de stress te schieten, om die tranen te laten gaan. Het is kinderachtig dat ik de jaloezie in mijn hart nog voed ook. En ik spreek mezelf vermanend toe: ben je nu helemaal An! Hierdoor laat je toch niet de rest van de zaterdag verpesten??
Maar gewoon het idee, dat ik hier thuis zit en zij gezellig samen met een bak koffie, maakt dat ik me intens verdrietig en alleen voel. De hele zaterdagmiddag. Daarom maar even bloggen nu, misschien lucht dat wat op. En ach, het is al bijna 17 uur. Zo komen de anderen thuis en ben ik weer helemaal blij. En de koffie is daarginter ook al wel op, dus waar zeur ik eigenlijk over! Lekker aanstellerig hè, dit blogje.

donderdag 3 januari 2013

Gelukkig 2013!

 
Het nieuwe jaar is begonnen: de rust is weergekeerd.
Zo maf, maar zo waar.
Per 1 januari ging hier alles weer goed. Geen geharrewar tussen de kinderen, geen gezeur, geen gejank, geen dit, geen dat. Heerlijk! Wat heb ik genoten dinsdag.
Natuurlijk waren we druk met nieuwjaarsbezoekjes, maar we maken het al lang niet meer te gek.
Vroegere jaren, toen wel. Van hot naar het en van deur naar deur. Maar al gauw merkten we dat onze kinderen dat niet aankonden  en dat we onszelf er mee hadden. Heel het gezin lag dodelijk vermoeid te zijn de dagen na 1 januari. Dus daar zijn we toen mee gestopt.
Nu gaan we uit de kerk, rond 11 uur, naar een familie en aan het eind van de middag naar de andere familie.
We zorgen ervoor dat de hele familie bij de grootouders is, zodat we iedereen zien. Het werkt ideaal.

Stijn had knalerwtjes en een paar sissers. Ook wat luxere sissers, hij vond ze helemaal fantastisch. De rotjes die hij wilde kreeg hij niet. Hij is pas acht, ik vind het eng en houd mijn kinderen en mezelf liever zo veel mogelijk heel. Dus toen Stijn een knalerwtje tegen het raam gooide en pal daarna zo'n beetje in mijn laars, terwijl ik langsliep, wist ik het: jij bent er nog niet aan toe. Je kunt die verantwoordelijkheid niet aan. Klaar. Volgend jaar zien we wel weer verder.

Het is hier in huis nu muisstil. Alleen mezelf hoor ik rammen op het toetsenbord. Stijn is naar Boddaert. Laatste weekjes. Volgende week gaat hij afbouwen en 14 februari neemt hij afscheid. Laatste vakantie dus voor hem, dat hij hier heen kan. Genieten dus, mama! Jaja, doe ik wel. Gelukkig is er direct er na het logeerhuis, waar we de PGB nog voor hebben. We hebben, door Boddaert, niet veel gebruikt, maar de tijd loopt nog tot eind mei. Gelukkig kunnen we het nu dus lekker gaan inzetten!
Jesse is naar het logeerhuis nu. Tot zaterdag! Mmmm, heerlijk! En de meiden liggen nog op bed, zoals echte pubers betaamt in de vakantie. Omdat Joost werken is, zit ik hier dus alleen. Met de koffie. Net heb ik al de slaapkamers opgeruimd en gestoft en zometeen is de badkamer aan de beurt. Dan even lekker alles zuigen en ben ik weer helemaal klaar voor vandaag. Gisteren al de kerstzooi weggehaald. Sorry, maar zo was het: een zooi. Heerlijk, wat een rust weer. En zo is het eind van onze vakantie eigenlijk al aanwezig.  Zijn we al die lastige dagen weer doorgekomen en kunnen we nu weer heerlijk gewoon gaan doen.

Jullie wens ik allemaal een heel goed, gezond maar vooral gezegend 2013. Dank voor het meelezen van vorig jaar en voor dit jaar: veel blogplezier!