Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

maandag 30 juli 2012

Alleen thuis

Vorige week hadden we zomaar opeens Stijn alleen thuis. Niet de hele week natuurlijk, maar wel een aantal keren. Vooral Jesse en Thera waren veel weg. Het was heel bijzonder. Want toen ervoeren wij hetzelfde als Boddaert: wat een rustig lief joch! Niet altijd, er was heus wel eens wat, hij was best wel eens boos, maar toch. Dus ergens zit er een gelijk in het feit dat Stijn van hieruit prikkels ervaart en erg moet opboxen tegen de oudere kinderen.
En als ik dan eens in gedachten naga, hoe het komt dat Stijn zoveel rustiger was, dan weet ik al snel het antwoord: we gingen heel erg in zijn spel mee. En in zijn verlangens. En in zijn behoeften. En vaak ook in zijn eisen. We hoefden verder met niemand rekening te houden, dus wat lette ons?
Wel bij een aantal dingen duidelijk gezegd dat het een uitzondering is, dingen die normaal niet kunnen en nu opeens wel, waren alleen mogelijk omdat hij even enigst kind was.
Zo aan het einde van de week werd het weer wat drukker in huis en dat konden we weer snel merken: Stijn was weer agressiever en sneller boos, soms om niets.
Ach, 't was voor hem ook lekker en dat het dan nu weer wennen is, vind ik helemaal niet gek. Moet ik zelf ook wel weer even. Gelukkig is nu weer een jochie uit de buurt thuis van vakantie, zodat hij weer een maatje heeft. Dus nu zijn de rollen omgekeerd: iedereen weer thuis, behalve Stijn! En ja hoor, da's ook lekker!

dinsdag 24 juli 2012

Hiephoi, leve de vakantie??

En dan is het vakantie. Al ergens anders had ik gelezen dat vakantie en autisme niet samengaan. Dat wisten we al en toch, we hebben het ook weer ervaren de tijd dat we weg waren.
Een weekje zijn we op vakantie geweest. Voor drie kinders genoeg, voor één te kort. Stijn acclimatiseerde pas op de woensdag, terwijl we vrijdag weer naar huis zouden gaan. Zijn gedrag was hopeloos, gewoon niet leuk.

Hoe deden we dat vorig jaar? vragen Joost en ik ons vertwijfeld af. Vorig jaar: toen Stijn nog geen diagnose had, maar al wel meegenomen was voor onderzoek. Het was voor hem toen zo'n verademing, zo'n erkenning dat hij zich lief begon te gedragen, maar ja, dat hield hij niet lang vol natuurlijk.  We moesten hem toen ook al heel veel bezig houden, maar hij was toen grote vriend van Jesse, terwijl hij daar nu voornamelijk mee overhoop ligt. Daarbij komt dat ze de hele week op elkaar zaten, zonder veel afleiding van andere kinderen.

We waren in ons buurland, Duitsland, op een park waar ook activiteiten waren voor kinderen. ´s Woensdag deed Stijn mee met een voetbalwedstrijd. Leuk, maar ik zag tegelijkertijd dat hij  heel anders speelde dan zijn groepsgenoten. Begreep hij de regels niet? Rent hij zijn eigen interpretatie achterna of wat is dit? Ik vond het vooral vervelend en lastig om te zien, maar hijzelf had er geen last van. Gelukkig maar. Ze verloren, zijn team. Maar ook daar leek hij geen last van te hebben, hij was niet de enige, dus...
Hoewel...toen hij terug kwam in het huisje, was meneertje al direct ruzie aan het zoeken met de rest en liep kort daarna weg. Toch wel vervelend...verliezen!

Zondags regende het pijpenstelen. De hele, ganse dag. Poeh hé, dat was erg. Het was onze tweede dag, maar het was verschrikkelijk. Samen met Stijn een spelletje: gevaarlijk, want o wee als hij verliest! Mert z'n allen bingo-en, met voor iedereen twee prijsjes. Ook dat ging bijna mis, dankzij een beetje vals spelen heb ik de boel gered. We worstelden ons zo de dag door en zeiden Stijn uiteindelijk dat hij lekker op zijn kamer televisie mocht kijken. Maar helaas, daar snapte hij natuurlijk niets van: op zondag? Nee, inderdad, dat doen we anders nooit, maar we waren absoluut bereidt een beetje water bij de wijn te doen. Stijn kon dat helemaal niet snappen en ging dus niet naar zijn kamer. Tot uit ten treure deeden we verstoppertje. Als we hem maar niet vonden, ging het een beetje goed...
Deze dag had veel te veel ongeplande tijd, dat was duidelijk. En daarbij komt dat hij erg aan het wennen was, iets wat de andere kinderen niet zo hebben, in elk geval niet op deze zelfde manier.
Gelukkig, eindelijk werd het droog. Maar ook het voetbalspelletje, het tennisspelletje, het verstoppetje spelen, het wandelen, alles ging fout! Gelukkig kwam deze dag tot een eind en gingen we allemaal gesloopt naar bed.

De rest van de vakantie maakten we dagelijks Stijn op zijn slechts mee. Elke keer boos, elke keer weglopen, elke keer ruziezoekend. We hebben erg veel één op één met hem gedaan. Zo heb ik een uur met hem gebowld. Gelukkig won hij ternauwernood, waardoor hij net níet boos werd.
Vanaf donderdag ging het beter, terwijl we vrijdag onze spullen konden pakken en naar huis konden gaan.
De rest van de vakantie zijn zowel Jesse als Stijn om beurten bij het logeerhuis: zo veel mogelijk bij elkaar vandaan is de rustigste manier... Gelukkig kan dit, dankzij PGB.

zaterdag 14 juli 2012

Thuis is de plaats waar je thuis bent

Gelukkig gaat Stijn nog steeds naar Boddaert. Maar ook daar gaat het niet zoals het hoort. Stijn is er ontzettend lief. De jufs vragen zich vertwijfeld af wat hij bij hen in de groep doet! Welke doelen ze hem moeten leren? En vooral: waarom het daar zo gaat en thuis zo niet!
Ik voel me er erg vervelend onder. Is het nu echt zo dat het aan thuis ligt? Suggereren zij dat? Of is het mijn kloekgevoel, die al het negatieve op zichzelf betrekt? In elk geval kost het me liters energie. Die ik al niet heb. Elke dag weer. Zo tegen de klok van school-is-uit-tijd krijg ik buikpijn en voel ik me helemaal niet opgewassen tegen het feit dat Stijn thuis komt. Weer minuten, kwartieren, uren vullen met zo'n gefrustreerd en boos joch. Ik word alleen al doodmoe bij het idee, dat zometeen het geklier weer los breekt. Want als Stijn binnen komt en het gaat een beetje, dan zijn er altijd nog een stel andere kinderen die door reactie op reactie de boel weer verknallen. Dingen waar Stijn niet tegenop gewassen is, waar hij boos van wordt.
Maar goed, terug naar Boddaert. Pas was ik er even en moest wachten voor een gesprekje met een juf. En dan zie ik ze bezig. De kinderen, de jufs.

Stijn hangt zijn jas aan zijn kapstok en ruimt zijn spullen op in zijn kluisje, zijn DS bijvoorbeeld. Hij loopt naar de zithoek en ploft op de bank. Hij kijkt in de fruitschaal. Hm... niets van zijn gading. Dan vraagt of hij op de andere groep een kiwi mag halen. Hij vraagt het heel zachtjes, heel kalm. Dat mag en hij loopt rustig naar de andere groep. Eenmaal terug eet hij de kiwi en vraagt dan, fluistert bijna bij de juf haar oor, of hij met de klei mag spelen. Ook dat mag. Hij pakt de bak klei en gaat naar de werkplek om te gaan maken wat hij in zijn hoofd heeft.
Een aantal dingen vallen me op: ondanks de andere kinderen eist Stijn geen aandacht. Hij gaat kalm en rustig zijn eigen gaan, vraagt stil wat hij mag doen en is inderdaad een heel lief kereltje. Hij is absoluut zichzelf nog niet. En volgens Boddaert duurt dat wel erg lang, voor hij wel zichzelf wordt. Zichzelf? Hoe hij thuis zou doen? Hij stormt binnen, rent naar de voorraadkast en pakt wat lekkers. Daar is de eerste confrontatie al: dat vraag je aan mij! Zijn jas en schoenen liggen zo dat je er al snel over heen struikelt: confrontatie nummer twee: opruimen!
Hij zou de bak klei pakken en gaan kleien ja. Hij neemt misschien wel direct de placemat en anders zal ik hem dat moeten zeggen. Dat zou correctie betekenen, wat hij niet kan hebben, van ons. Daar op Boddaert is dat niet nodig, het is een duidelijke regel dat bij klei een placemat hoort. Hij krijgt geen reacties van de andere kinderen. Volgens mij hoorden die hem niet eens. Terwijl thuis de rest ook wat uit de kast wil snoepen en Jesse bijvoorbeeld direct mee zou willen doen met de klei. Of, nog erger, Stijn zou alleen willen kleien als ik mee zou doen. Hij zou mij verplichten mee te doen: confrontatie drie. Of niet, afhankelijk van hoe de middag loopt, hoe laat ik moet eten koken enzovoort...
Ja, ik zie wel verschillen. Tegelijkertijd zie ik geen mogelijkheden om mijn huis zo om te bouwen als Boddaert het heeft. Ik kan toch geen juf worden (altijd paraat voor de kinderen) en mijn kinderen als leerling aannemen? Zou betekenen dat ze op de afgesproken tijd weer weggaan. En ik ook! Hmmm, geen slecht plan!!
Maar zonder gekheid: Dát is het verschil denk ik: ik ben er altijd, de juffen eventjes. Waar kun je dan beter je frustraties eruit gooien dan daar waar je thuis bent??

donderdag 5 juli 2012

Uitslag CITO verscheurd...

Het gaat niet goed. Het gaat helemaal niet goed. Stijn is de hele dag helemaal door de dolle heen zodra hij thuis is. Hij is ook erg moe, maar goed dat het bijna vakantie is, voor hem dan. Zelf zie ik er erg tegenop.
Zes weken allemaal thuis, poe hé!

Elke ochtend voordat Stijn thuis komt uit school moet ik eerst plat. Doe ik dat niet, dan kan ik het tussendemiddaguurtje niet aan. Al direct bij binnenkomst zie ik dat het fout zit, bijna steeds. En zo niet, dan wel één minuut later. Maandag heeft hij het hele uur boven in de badkamer gezeten. Hij is nu niet meer alleen thuis met mij om een broodje te eten, want zus is ook al vrij: VO, die zijn altijd wat eerder. Hij kan het niet verkroppen. Is het de aandacht? Is het haar bemoeienis? In elk geval missen we allebei, maar hij vooral het alleen zijn met mama. Zometeen gaan we samen ergens poffertjes eten: even geen foute lunch!
Elke dag, na het middageten, als Stijn weer naar school is ga ik echt plat, helemaal onderuit in mijn bed: bijkomen en energie op doen voor de middag. Want ja, wie weet wat dan komt?
Stijn en Jesse willen nog steeds niet samen, dus als ze allemaal thuis zijn vanaf half vier, zijn de poppen aan het dansen. Ik ben dan de hele tijd bezig met ze, als moeder, als opvoeder, als rechter en politieagent. Gewoon de hele tijd!

Gisteren kwam Stijn om kwart voor vijf en de energie was om kwart over vijf weer helemaal weg. Ik had dan al wel veel gedaan en, omdat het woensdagmiddag was en Jesse thuis was, had ik niet gerust. Ik was met het eten bezig en de telefoon ging toen Stijn thuis kwam. Direct de telefoon neergelegd en hem opgevangen. Maar o, hij had zijn rapport. Met een negen voor rekenen en een 8 voor taal een prachtig rapport. Bij het rapport zat echter een enveloppe voor 'de ouders van Stijn'. Hij had hem helaas zelf open gemaakt.
Ik wist wat er in stond. Ik had zelf met de jufs bedacht dat we deze Leerlingvolgsysteemuitslagen in een enveloppe gingen stoppen: de uitslag was ronduit slecht. Voornamelijk rood: D D E, alles voor taal en begerijpend lezen. Alleen voor rekenen blauw: A+!! Maar dat zag Stijn niet. Hij zag enkel het rode.
En in plaats dat ik met hem die toets kon doorspreken, was hij er zelf al aan begonnen. Woest was-t-ie. Niets was meer veilig en zusjes en Jesse vlogen aan de kant. Als een donderende wolk stoof hij van links naar rechts, van gekkigheid niet wetend wat te doen. O wat voelde hij zich slecht! Hij zag de mooie cijfers op het rapport niet eens meer!
Gelukkig ben ik niet bang voor onweer :-) maar ik had ook niet zoveel energie om deze bui aan te pakken. Ik weet zeker dat niemand de energie zou hebben! Uiteindelijk, heel erg lang later, had ik hem overtuigd dat de toets niet uitmaakt. Dat het een momentopname is. Dat alleen zijn rapport belangrijk is. En toen deed hij wat ik hem adviseerde: hij verscheurde het toetsuislagenblad en las zijn rapport. Toets weg, letterlijk en figuurlijk uit het hoofd.  Rust...
De restjes die ik nog vond, in de papierbak

Papa, opa en oma prezen zijn rapport en een stralende Stijn nam het rapportengeld in ontvangst. Jammer dat ik alles door een was zag. De vermoeidheid steeg ten top en de bui was niet meer te houden. Het barstte in alle hevigheid los en duurde een lange avond. Bij mij dan. Gelukkig scheen achter mijn bui Stijns zonnetje!