Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

woensdag 25 september 2013

Kietelspelletje: leer te vertrouwen!

Een poosje terug zat ik met een stel vriendinnen gezellig op de bank. We deelden onze ervaringen met onze bijzondere kinderen .
Eén vriendin kwam met een spel, welke ik direct bij Stijn heb uitgeprobeerd.
Het gaat in dit spel om vertrouwen, iets wat Stijn niet zoveel heeft. Nee, ook niet in mij.

"Luister Stijn, ik ga jou kietelen".
"Neee!!!!"
"Ja, ik ga jou wel kietelen, het is een spelletje."
Angstig kijkt Stijn me aan. Hij heeft er zo'n hekel aan gekieteld te worden.
"Weet je Stijn, als je het kietelen niet meer leuk vindt, doe je je armen omhoog."
"Ja mooi niet!"
"Jawel! Armen omhoog is het stopteken. We spreken af dat als jij je armen omhoog doe, ik stop met kietelen."

Je begrijpt, armen omhoog is iets heel kwetsbaars, vooral als je gekieteld wordt.
En als je kietelen niet leuk vind, is onder de armen wel een heel vervelende plek!

Eigenlijk wil Stijn niet, maar ik zet door. Dit is namelijk niet alleen een spelletje, vooral een oefening!

Ik begin.
Direct ligt Stijn dubbel van de lach. En met een seconde of tien is hij er klaar mee.
"Stoppen!! Stoppen!!!"
Ik kietel door. Stop roepen is niet de afspraak!
Bij Stijn staat inmiddels het huilen nader dan het lachen.
Maar ik kietel door, ook al heb ik er ook geen plezier meer in.
"Kom op, doe je armen omhoog, dan stop ik!"

Eindelijk, na een minuut of twee gaan aarzelend de armen omhoog.
Ik stop direct.
Stijn is behoorlijk overstuur en wil me met alles wat voor het grijpen ligt aanvallen.
Maar ik beloon hem met veel complimentjes.
Wat knap van je dat jij je armen omhoog durfde te doen!

Elke avond doen we dit spelletje. En het gaat steeds beter!
Stijn doet het ook bij mij, als beloning.

Gisterenavond vroeg hij erom toen ik welterusten zei: "Ho! We moeten het kietelspelletje nog doen!"

Helemaal goed gaat het. Zonder huilen, direct gaan de armen omhoog als hij er klaar mee is.
Ik ben trots op hem, mijn kanjer. Nu generaliseren naar het dagelijks leven: mama is te vertrouwen.
Dat is het doel!



donderdag 12 september 2013

Huiswerk

Stijn zit nu in groep zes. En op een dag, ergens vorige week komt hij enthousiast thuis.
"Ik moet een map kopen, ma, met 23 ringetjes, voor mijn huiswerk."
O? Ik heb nog nooit iets hoeven kopen voor een basisschool...?
"Ja maar, ik vind de map van de juf niet mooi!"

Met Stijn ga ik naar een goedkope winkel en voor 1,19 hebben we een map.

Al heel snel komt hij weer thuis uit school, nu met volle map: huiswerk.
Ik sla de map geïnteresseerd open en zie een prachtig A4-tje . Heel overzichtelijk met huiswerk voor drie weken. Het is bijna niets: Elke week psalmversjes en woordjes, één keer Bijbelse geschiedenis, Aardrijkskunde en Geschiedenis.
Stijn zucht tevreden: huiswerk. Maar opeens zie ik zijn glimlach omslaan in angst. Met een pruillip begint hij: de juf heeft de papieren voor geschiedenis nog niet klaar. Hoe kán ik dat dan ooit leren??
"Ach, troost ik hem, dat hoeft ook pas over drie weken."

Stijn slaat helemaal door. Drie dagen loopt hij met de map onder zijn arm en is reuze trots op zijn huiswerk.
Maar op het moment dat ik over leren begin, schiet hij in de stress. Want mama weet het niet en doet het niet goed. De juf doet het anders en zo hoeft het niet. Nou ja, allerlei commentaar, maar leren ho maar.

Tot maandagmiddag.
"Ik ken de woordjes hoor, dus ik ga de tweede week leren.
Ik zeg dat dat mag, maar wel als ik hem eerst even overhoor.
Na al zes woordjes is Stijn er helemaal klaar mee. Hij zucht ongeduldig en is in staat de pen door de kamer te smijten. Tijd voor time-out. Eén minuut.
Daarna maken we de woordjes af. Ik kijk na. 20 fout. Da's vijf goed! En weer krijg ik de schuld.
Maar ja, eerlijk is eerlijk: de v is geen f, de s is geen z, de ij geen ei. En dat zonder dyslexie, geloof ik... :(
Stijn is in alle staten. Hij is woest en de schoolmap vliegt door de kamer, bijna op mijn hoofd.

"EN JIJ ZEI TREIN, MAAR HET IS TERREIN!!!! DE JUF DOET HET ANNNNDERSSSSS!!!!"

De rust is weg, het overzicht is weg, maar we hebben nu wel nieuwe doelen: Stijn leren plannen, leren leren. En vooral leren dat hij niet alles in één keer hoeft te kennen, dat leren er bij hoort.

"Weet je wat, zal ik voorlezen?"
"Nu?" Aarzelend kijkt hij me aan.
"Ja, nu. Dat huiswerk komt wel een keer.."
En zo is het, hij is pas negen! Leren kan altijd nog. Morgen of zo...

woensdag 4 september 2013

Vakantie voorbij en oproep tot petitie tekenen. Doe je mee??

De vakantie issss........ voorbij!
Jammer? Blij? Maakt niets uit, het is gewoon zo.

Het was hier redelijk goed te doen, mede dankzij het feit dat Jesse veel logeren was.
Daardoor hielden we het met elkaar vol. Ook Stijn was twee dagen in de week in het logeerhuis.
Zodoende zagen de jongens elkaar niet zo veel en hielden ze de weekenden met elkaar uit, al was zondags de pap vaak al weer op. Naar mate de vakantie vorderde, liep de spanning op en dat konden we merken. Vooral de laatste weekenden het was echt afzien.
Jesse wilde steeds meer rust, steeds meer met rust gelaten worden en kroop steeds verder in z'n eigen wereldje. Stijn werd steeds agressiever en vooral Jesse was daarvan de dupe.
Stijn wilde uiteraard ook steeds meer de dingen zien gebeuren zoals hij wilde. Op deze manier houdt hij zekerheid en controle over de gang van zaken, terwijl de stress over school wortel schoot. Maar ja, die school heeft hij niet in de hand, dus dan thuis maar...

Jesse kruipt weg als Stijn hem dwingt te spelen. Soms gebeurd dat als wij het niet horen/weten. Meestal merken we het wel en kappen we het meteen af.  De stress die dat voor Jesse opgeleverde was meer als voor het gaan naar een nieuwe school. Jesse is weer een heel eind terug bij af, wat betreft het opkomen voor zichzelf en het nee zeggen tegen zijn broertje.
En ja, nu de school begonnen is, is de stress heus niet direct weg. Eerst moeten ze zich allebei weer veilig weten op de school en in de klas, voor ze weer ontspannen zijn thuis. Stijn heeft daar altijd langere tijd voor nodig, dus het zal nog wel even kiezen op elkaar zijn.

Bovenstaande heeft tot gevolg dat wij als gezin niet zonder hulp kunnen. We zijn dan ook niet blij met de ontwikkelingen van de regering, al begrijp ik dat er bezuinigd moet worden. Jammer dat ze dat doen op de meest zwakken van de maatschappij. Het zal zo vervelend zijn als over een jaar of tien de instellingen bomvol zitten met overprikkelde kinderen en overbelaste ouders...
Daarom wil ik jullie vragen een petitie te tekenen tegen de beslissingen die de overheid wil nemen.
Je vindt de beslissingen en de mogelijkheid om te tekenen hier:

 Toelichting:

Per 1 jan 2015 komt er een nieuwe wet voor de jeugdzorg.
Alle zorg voor kinderen en jongeren wordt ondergebracht bij de gemeente, dus ook de zorg voor kinder- en jeugd psychiatrie.

-Waarom wordt er onderscheid gemaakt tussen lichamelijke en psychiatrische problemen?
Als een kind een been breekt, is zorg vanzelfsprekend en is er geen gemeenteambtenaar die daar over beslist.
-Er kunnen ook verschillen ontstaan tussen gemeenten. Hebben ‘rijke’ gemeenten meer geld (over) voor kinderen met psychiatrische problemen?
-Hoe groot is het risico op vertraging van zorg?
Lees meer op de site: www.petitiejeugdggz.nl
 
Alvast bedankt!!!!