Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

dinsdag 22 juli 2014

Open kaart spelen

Hallo allemaal,


Da's even lang geleden zeg, dat ik hier geschreven heb?
De reden van deze blog, Vaste klant in etikettenland, was het moeilijke in ons gezin, in combinatie met het geheim willen houden van Stijns etiketje. Dit wilde hij echt niet weten tegen over familie en opa en oma's en zo.


Inmiddels is er veel veranderd. Veel mensen weten dat Stijn McDD heeft, Stijn zelf gaat er ook wat relaxer mee om. Hij gaat binnenkort de therapie volgen van Baas over...Bang, Blij, Bedroefd en Boos.
Ook heeft hij nu medicijnen, momenteel Risperdal. Nog niet heel lang, en andere medicijnen bouwen we momenteel af, omdat die hun werk niet voldoende deden.  Ben benieuwd...

Na de zomervakantie gaat hij naar groep 7. Wat wordt hij groot! En toch is het van binnen nog een bang, klein mannetje. Vandaar ook die therapie in combinatie met medicatie. Doordat de emoties wat gelijkwaardiger en minder heftig worden, is Stijn beter leerbaar. Na de therapie worden de medicijnen als het goed is weer afgebouwd.


Met broer Jesse gaat het niet zo geweldig. Hij gaat naar de tweede van het voortgezet en is erg aan het puberen. We zijn nu een traject met Karakter aan het opstarten, voor interne behandeling.


Met mij gaat het goed. Het is allemaal best heftig hier, maar ik voel me elke dag gedragen door God, mijn Vader en Zijn kracht voor mij houdt me op de been.


Met deze blog ga ik stoppen. Daarbij zal ik maar eerlijk zijn en open kaart spelen.
Antoinette was een pseudoniem, net als Stijn en Jesse en de anderen. Mijn tweede dochter en man hebben geen officiële diagnose, al zie ik heel veel autitrekjes, vooral bij mijn man. De verhalen die ik schreef zijn allemaal wel levensecht gebeurd en daarvan heb ik nooit iets veranderd.
Ik hoop dat jullie me dit niet kwalijk nemen, al weet ik dat het veel gebeurd in blogland.


De reden van mijn anonimiteit was dat mijn ouders meelazen met mijn 'echte' blog en dat Stijn het niet wilde weten. Inmiddels zijn mijn ouders gestopt met het meelezen, omdat ze het allemaal te heftig vinden.
Prima, dacht ik, dan ga ik nu open kaart spelen.
Jullie kunnen de rest van mijn verhaal vinden op:
www.aline-column.blogspot.com


Ik schrijf daar, ik lees niet meer mee met anderen, omdat ik daar geen energie voor heb of dat ik daar de kostbare energie niet voor op wil maken. Maar voel je welkom me te volgen in de essays van ons gezin.


Heel hartelijk dank voor de lieve reacties vaak, het meedenken en het meelezen!
Ik groet jullie allen en wens je in je persoonlijk leven en tijdens het bloggen Gods zegen en liefde toe.


Antoinette, Jesse en Stijn
ofwel:
Aline, Rob en Geert

vrijdag 7 februari 2014

Wat als je kind zich eenzaam voelt?

Stijn klaagt over eenzaamheid. Na een drukke dag met veel visite voor zijn verjaardag vond hij zijn verjaardag vooral eenzaam.
Ik begrijp hem wel een beetje: de volwassenen feliciteren en gaan daarna met elkaar aan de praat. Leeftijdgenootjes waren er op dat moment bijna niet. Dus ja...


Daarbij komt dat Stijn een altijd te groot uitzicht op iets moois heeft. Iets kan dus nooit aan zijn grote verwachtingen voldoen en bijna altijd valt alles tegen. Daarom vertel ik veel pas op het laatste moment, wat ook weer onrust geeft trouwens. Maar zijn verjaardag is hem inmiddels wel bekend, dus de verwachting begon al direct na sinterklaas.


Toch laat ik die eenzaamheid er niet bij zitten. Ik wil het zichtbaar en tastbaar maken voor hem en voor mezelf: waar voelt hij zich alleen? Wanneer zijn de lastigste momenten?
Ik ga het visueel maken, niet in de laatste plaats om voor mezelf een herinnering te hebben, zodat het bespreekbaar wordt en blijft.
Tegelijk vertel ik Stijn dat eenzaamheid een beetje bij het leven hoort. Ik voel me ook wel eens alleen, juist in een groep mensen waar je veel gezelligheid van verwacht. Verbaasd kijkt hij me aan als ik dat zo zeg. Een eyeopener voor hem!


De onderstaande eenzaamheidsmeter maakte ik:




Ik voel me eenzaam:


  • Als ik ’s morgens wakker word
  • Thuis, voordat ik naar school ga
  • Op school ’s morgens
  • Op school in de pauze
  • Thuis, tussen de middag
  • Op school ’s middags
  • Thuis, na schooltijd
  • Bij het buiten spelen
  • Als ik moet spelen zonder vriendjes
  • Als ik binnen speel met vriendjes
  • Als ik bij een vriendje speel
  • Tijdens de maaltijd
  • Na het eten
  • Als ik naar bed ga
  • Als ik op bed lig
  • Op club
  • Tijdens sport
  • ….
  • ….
Ik plakte er een smiley bij en zette er een eenzaamheidsmeter naast. Elke avond spreken we samen het A4-tje door. Stijn zet een wasknijpertje op de meter en vertelt aan de hand van de lijst, waar hij zich vandaag vooral eenzaam heeft gevoeld, waar een klein beetje, waar niet. En ik merk na hiermee een poosje bezig te zijn, dat ik me niet heel veel zorgen hoef te maken. Eigenlijk is zijn alleen-zijn op die momenten normaal: als hij boos is, als hij niet weet waarmee hij moet spelen of met wie. En als hij tikkertje doet op het plein, maar niemand hem even ziet. De meter staat meestal op 2, terwijl ik hem maakte tot 20. Zo zie je maar: iets tastbaars en iets bespreekbaar maken geeft een hoop duidelijkheid.