Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

woensdag 27 februari 2013

Afscheid nemen

Twee weken geleden dat ik geblogd heb! Zulke volle dagen gehad! En dan natuurlijk de voorjaarsvakantie. Dus...
Maar ik ben er weer.
Ik zal deze blog maar even gebruiken om bij te praten, :-)

Stijn heeft afscheid genomen van Boddaert. 14 februari. Wat een heerlijk idee! Voor hem, voor mij. Ik was het echt zat. Al die gesprekken en steeds dat gezeur over van alles en nog wat. En dan dat busje...
Dat was dan ook wat Stijn verzuchtte: hoef ik gelukkig nooooooit meer op de bus te wachten of hem te zoeken.
Die week eerder, 7 februari ging het ook mis, maar toen van twee kanten. Ik dacht dat Stijn naar Boddaert ging, maar ivm afbouwen was dat niet de bedoeling. Zij vergaten de bus af te zeggen. Geen probleem deze keer dus. Al keek de leiding wel raar op toen Stijn binnen kwam stappen. Haha. Dubbel foutje, maar wel een heel leuk foutje.

Het afscheid ging goed. Stijn was niet heel erg emotioneel of zo, al vond hij het wel lastig sommige van de kinderen niet meer te zullen zien. Hij kreeg een prachtig boek mee, met alle dingen van de afgelopen negen maanden erin opgeschreven, geplakt en getekend. En een dvd-tje met alle foto's. Erg leuk! Hij trakteerde op tompoezen. Ik had ze door midden gesneden, zodat het betaalbaar bleef. Iedereen genoot met volle teugen. Tot slot gingen we afscheid nemen. Wat betekent dat? Gek doen! Op de fiets en dan rondjes rijden rond een perkje. Steeds maar weer. Hierin sloeg Stijn helemaal door. Waar twee keer de regel is, ging Stijn wel twintig keer. En ik er achter aan. Om duizelig van te worden!
En nu? Nu is er alleen op de woensdagmiddag begeleiding. Eens in de week gaat Stijn nog naar het 'Ik ben speciaal-programma', maar dan ben ik drukker mee als dat ik er profijt van heb. Gelukkig is dat ook niet het doel! En daarna even rust. Gewoon even niets moeten voor Stijn. Lastiger voor ons: veel vrije tijd, maar wel even noodzakelijk voor hem. Het was een intensieve periode!

woensdag 13 februari 2013

Wat is het toch oneerlijk verdeeld

Het leven is soms zo oneerlijk verdeeld, vinden jullie ook niet?
Je hoort van oorlog, aardbevingen en nog veel meer ellende. Seksuele intimidatie tot verkrachtingen. ziekten als kanker of iets chronisch slaan toe. Kinderen worden uit huis geplaatst, omdat iemand vind dat de ouders niet voor het kind kunnen zorgen. Anderen staan met open armen het kindje op te wachten. (Wat een liefde!!!) Zo oneerlijk, zo vol verdriet is het leven. Het kan je terneerslaan en depressief maken. Het kan je verbitteren of verharden.

En dan zit ik hier, thuis. Lekker warm achter het pc-tje. Spelend kind naast me, want Stijn voelde zich niet erg lekker vandaag. Gek, altijd op woensdag... als zijn eigen juf er niet is. Dat ga ik toch maar eens wat beter in de gaten houden. Stel je voor dat ik hem ga belonen voor spijbelgedrag... Terwijl andere kinderen graag naar school zouden willen maar niet kunnen omdat ze eenvoudig weg geen geld hebben en keihard moeten werken.
Maar goed, Stijn zit hier dus lekker te spelen met wat speelgoed. Hij kon kiezen uit tig verschillende soorten, ook dat is een immens verschil.

Regelmatig zit ik te mopperen op hoe lastig het hier allemaal is en hoe zwaar... terwijl mijn kinderen niet eens leukemie hebben, of epilepsie of...
Vanmorgen stonden we op tijd op. We zochten kleren uit, we kozen voor wat warms. Aan tafel konden we kiezen of we brood namen of cruesli, hagelslag of kaas, melk of vers geperste sinaasappelsap. Daarna naar school, op de fiets of met de auto? Mopperend dat het zo koud is en dat 'ik nu alweer naar school moet'. Of zelfs er voor kiezend: "Blijf jij vandaag maar een dagje thuis"...
Eenmaal thuis kan ik een badkamer schoonmaken, eenvoudigweg omdat ik die heb! Ik neem koffie en ook nu kan ik weer kiezen: cappuccino, latte of ice-coffee???

En dan belt mijn vriendin: "ik kan zo niet op de koffie komen. Problemen met kind. Weet niet hoelang ik hem nog thuis kan houden. Bel andere keer voor afspraak. Nu gesprek met BJZ..."

Wat is het toch oneerlijk verdeeld. Waar de één alles heeft, heeft een ander soms geen kans om keuzes te maken. Maken anderen de keuze voor je.
Ik kan maar één ding voor mijn vriendin doen, of nee, twee eigenlijk: als je een uitlaatklep nodig heb, kom gerust een bakkie troost halen. En: ik bid voor je. En heel intens heb ik dat gedaan.
Want al is alles oneerlijk verdeeld, toch weet ik dat God alles in de hand houdt en Hij er ook voor JOU wil zijn!

donderdag 7 februari 2013

Eindresultaat behandeling: maar één doel bereikt...

"Goed, we zijn er allemaal, dus we zullen maar snel beginnen."
Al roerend in de koffie luister ik naar de behandelcoordinator van Boddaert.
Juf heeft geen verslag gekregen, omdat het concept is. Lekker goed voorbereiden kon ze dus niet, maar vooruit. Ik heb het wel helemaal zitten lezen. Joost ook. En allebei vroegen we ons af of ze het wel over onze Stijn hadden...

Doel 1: Stijn ontwikkelt een goed eetpatroon.
Was zo ja. Tot ze op Boddaert stopten met warm eten op de groep. Twee weken later was het helemaal weg.
Resultaat: Geen verandering

Doel 2: Stijn kan zijn emoties benoemen en op adequate wijze uiten.
Klopt, maar daar is pas de laatste weken intensief aan gewerkt. Toen mentor opeens bedacht dat ze te veel werkte volgens eigen groepregels, in plaats van naar ouders te luisteren.
Komt misschien ook doordat het op de groep wel goed gaat met dit doel.
Resultaat: vooruitgang, maar het zal een lastig punt blijven voor hem.

Doel 3: Stijn kan op gepaste wijze sociale contacten aangaan en onderhouden
Vorige week wilde hj een vriendje vragen, maar is er niet toe gekomen: hij durfde niet. Bang om 'nee' te horen? Bellen wilde hij ook niet. Juf gaat de volgende keer bij zoiets helpen. Het sociale contact met Jesse als grote broer valt ook nog lang niet mee. Op de groep gaat het wel goed >> veilige omgeving natuurlijk.
Resultaat: Geen vooruitgang

Doel 4: Stijn kan zichzelf vermaken.
Op de groep gaat het prima. Hij speelt veel alleen omdat die tijd gestructureerd is. Thuis vraagt Stijn altijd iemand mee te spelen. Als wij als ouders dat niet kunnen/willen of als Jesse er niet is of geen zin heeft doet hij niets dan klieren en vervelend zijn.
Resultaat: geen vooruitgang.

Doel 5: Ouders ervaren minder belasting in de thuissituatie
Uiteraard is Stijn op veel dingen wel tot leren gekomen. Er is niet meer zoveel agressie thuis en hij weet dat hij over zijn emoties mag praten. Het kunnen ligt echter nog niet in zijn vermogen, dat is leeftijd en autisme... Wel weten we nu hoe Stijn in elkaar zit, een beetje. Ik begrijp hem beter en weet waar ik op in moet springen. We zijn goed geholpen, vooral de laatste periode, toen de groep ging luisteren naar onze vraag.
Resultaat: ach, vooruit dan maar, het zal nooit perfect worden, toch? Doel bereikt.

Wat ik hiervan geleerd heb? Dat Stijn een kameleon is. Of is het een andere persoonlijkheid? Nou dat hoop ik niet... In elk geval is hij daar op Boddaert een totaal ander kind als thuis. Op school is hij weer anders. Hoewel hij inmiddels wat meer zichzelf wordt, vooral als er een stagejuf voor de klas staat, die minder streng is... jammer? Ja! want nu hebben ze veel midner aan hem kunnen werken als we hadden gehoopt. Gelukkig gaat het 'ik ben speciaal-programma' nog even door, zodat hij leert wat autisme inhoudt en hoe het bij hem allemaal werkt. Hierover een andere keer meer.

Met een lach neem ik afscheid. Klaar hier! Nooit geen gesprekken meer hier, heerlijk! Hoe nu verder? Met de begeleider die ik vorige week heb geintroduceerd op dit blog. En zij gaat niet zeuren over gesprekjes dit of dat. Zij begeleidt de jognens en ik mag zelf aangeven wanneer ik een gesprek zou willen. Nou, wat mij betreft slaan we dat helemaal over. Ik ben er klaar mee!