Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

zondag 26 augustus 2012

Woedemeter

Nog een hulpmiddel om Stijn te leren omgaan met zijn boosheid: de woedemeter.
Het hangt bij de voordeur. Zodra Stijn dan binnenkomt kan hij aangeven hoe hij zich voelt: boos, beetje boos/beetje blij, blij.
Het was even de vraag of Stijn dat wel zou kunnen: kan hij de emoties bij zichzelf herkennen?
En ja, dat gaat goed.
Omdat ik al van zijn gezicht af kan lezen hoe hij zich voelt, is het voor mij goed te zien of hij de juiste emoties aangeeft.
Nu de eerste week school voorbij is, valt me op dat Stijn elke keer de paperclib op groen zet. Ik ben verbaasd. En ja, het is ook zo. Hij is de hele week nog niet overdreven boos geweest. Sowieso niet boos uit school gekomen. En dat terwijl we er zo tegenop zagen! Want de juf staat niet heel gezellig bekend, zeg maar. Dus ik hield mijn hart vast...hoe zal het gaan.?
Vandaar ook mijn strakke programma, waar ik de vorige keer over blogte.
Aan de andere kant weet ik ook dat iedereen zijn best doet: de juf is nog vol frisse moed, de kinderen in de klas zijn nog zichzelf niet en Stijn doet natuurlijk ook gigantisch zijn best.
Dus het enige wat ik nu kan doen is alert blijven en hopen dat de woedemeter groen blijft. Ben benieuwd!

Ook nu geldt weer: ben jij ook met zo'n woedemeter geholpen? Reageer even, dan kan ik het zo mailen!

woensdag 22 augustus 2012

Ik kies voor het gezin!

Een goed voornemen neem je meestal in januari, aan het begin van een nieuw jaar. Ik niet. Ik heb nu een nieuw voornemen, wel heel heftig vind ik het zelf. Maar het moet, wil ons gezin in stand blijven. Niet dat dat van mij afhangt, maar ik heb hierin wel een verantwoordelijkheid.
Ik ben gestopt met een tal van activiteiten die ik deed buitenshuis. Omdat ik in principe fulltime moeder ben deed ik veel op scholen en voor de kerk, voor mijn omgeving enzovoort.
Maar het werkt niet. Helemaal niet gewoon. Dus heb ik bijna alles stop gezet en ik hoorde al van een andere moeder dat het goed wordt opgepakt. Heerlijk, al kreeg ik wel even een steekje. Au...

Inmiddels zijn Stijn en Jesse weer naar school, de meisjes gaan volgende week.
Mijn dagprogramma gaat er als volgt uit zien.
Op tijd op staan, dat blijf je de hele dag merken. Rustig alles klaarmaken en Stijn zijn dagprogramma geven, zwart op wit.
Met ze eten en naar school toe werken. Stijn gaat inmiddels dus alleen, even later ik breng Jesse weg of zwaai hem uit als de bus hem ophaald. Afwisselend doen we dat.
Alles even goed aan kant maken. Meestal laat ik de kleine vaat staan voor wat het is en was ik dat af als ik eten kook, maar dat is nu voorbij. Direct wegwerken die zooi! De rest van de ochtend verloopt zoals op dat moment handig is. Moeten er boodschappen komen? Dan ga ik boodschappen doen. Wachten er huishoudelijke taken? Dan doe ik die. Ook zet ik het avondeten al helemaal klaar: vlees uit de diepvries, aardappelen schillen en groente klaar maken. Voorheen deed ik dat net voor ik ga koken: terwijl iedereen thuis is dus. Niet handig! Tussendoor koffiedrinken en rond 11 uur een lange pauze. Gewoon in de stoel of zelfs op bed. Eventueel met een boek, of lekker met niets. Dat vind ik trouwens wel moeilijk hoor. Als de situatie in het gezin niet lekker verloopt kan 'niets doen' me erg veel stress geven. Dan blijft het maar malen bovenin.
Ik wil per sé een half uur/drie kwartier helemaal niets. Geen telefoon, geen computer, geen stemmen. Want als Stijn uit school komt moet ik klaar zijn. Klaar voor een boos jongetje of juist een heel blij jongetje. Klaar voor drie driftbuien of voor ruzie met anderen. Hoe het ook gaat, ik moet in elk geval klaar staan om naar hem te luisteren. Na een woedeuitbarsting of direct, als hij heel vrolijk is. En daar heb ik bergen energie voor nodig. Die ik eigenlijk te kort kom. Dus vandaar die rust vooraf.
Met dat hij weer naar school is ga ik weer de vaat wegwerken en de boel opruimen. Ik zorg er steeds voor dat het prikkelarm is hier binnen ls Stijn thuis komt. Dat betekent geen rondslingerende spullen als post, boeken en tijdschriften en speelgoed. Als alles weer netjes is ga ik weer rusten. Meestal slaap ik dan echt... Oud mens!
Om kwart voor drie komt Jesse thuis en dan moet ik weer paraat staan. Vanaf dat moment geen huishoudelijke dingen meer en geen computer of ander gedoe. Ik sta stand by voor iedereen, maar vooral voor de jongens. En als ze lief uit school komen en me niet nodig hebben heb ik altijd nog een boek, waarin ik me terug kan trekken maar tegelijkertijd heel dicht bij ben. Leest heel relaxed! :D
Om 17 uur gaan we eten, daarna spelen we verstoppertje en moet de vaat worden gedaan, stofzuigen enzovoort. O ja, en terwijl Joost eet, hij eet achteraf, luister ik naar zijn verhaal en hij naar de mijne. Qualitytime. Ook dat deed ik altijd al doende, maar nu ga ik er bewust voor zitten.
Half acht gaat de eerste naar bed, half negen de tweede en negen uur zit moe. De meisjes gaan zelf naar bed, maar regelmatig praat ik op de bedrand bij. Voor Stijn maak ik het nieuwe dagprogramma, print het uit en leg het op zijn ontbijtplek. Zo, en dan is het tijd voor bed. Welterusten!
Nu maar hopen dat ik dit vol ga houden. En als ik eens weg moet: verjaardag, gesprek Boddaert, of zoiets, dan hoop ik dat in de rest van de week weer bij te trekken. Wie weet, houden we zo Stijn op de reguliere basisschool... Want daar doe ik het voor!

woensdag 15 augustus 2012

Ben je slak, pauw of leeuw?

          

Druk geweest in de vakantie, op de dagen dat de jongens in het logeerhuis waren. Drie studieboeken gelezen en daardoor tot het inzicht gekomen dat we toch aan de platen moeten: zoveel mogelijk visueel. Met name vooor Stijn.
Hierboven zie je er één. Ik heb het gelamineerd. Paperclibs erbij, zodat de jongens aan kunnen wijzen wie ze zijn: slak, pauw of leeuw.
Normaal gesproken is Jesse de slak en Stijn de leeuw. Dat moet uiteindelijk samen komen bij de pauw.
Hoelang dat gaat duren? Op dit moment denk ik: ze komen er nooit! Maar vooruit, volhouden...
Mocht het zover zijn dan horen jullie het direct!

Fijne woensdag!

zaterdag 11 augustus 2012

Huilen om Bassie en Adriaan

Afgelopen week kocht ik voor een heel klein prijsje een DVD van Bassie en Adriaan.
Dol zijn ze op deze kerels en ik vond dat ze wel wat verdiend hadden. Ik ook trouwens. deze DVD van 180 minuten is dus 180 minuten rust voor mama...

Dacht ik...


Ze zitten als muisjes zo stil. Drie van de vier kinderen. Stijn ook. Het is spannnd, heel spannend.
Bassie en Adriaan zijn de dieven die de diamant hebben gestolen. Natuurlijk niet echt. De echte dieven hebben zich verkleed als de clown en acrobaat. En de politit trapt daarin...
En op het moment dat deze twee gaan optreden bij hun circus, ouwe dvd ja, en ze aangekondigd worden, beginnen de mensen niet te juichen, maar heel hard Boeh, boeh, boeh te roepen.
Ik hoor het aan, vanachter het aanrecht. Het gaat lang door en heel intens.
Ik spiek om het hoekje zo de kamer in. Gaat het nog goed? Geen huilende Stijn?
Niets wat me opvalt, dus...
Maar dan?

"Zit jíj te janken???!!!" hoor ik Thera vragen. Aan Stijn.
Er wordt spottend gelachen door de twee zussen. Wie jankt er nu om een film??
En ja hoor. Daar gaat de rust. Stijn springt op en schreeuwt dat iedereen hem met rust moet laten. Hij begint er op los te meppen en ik ren er naar toe om er tussen te duiken. Maar ook mij slaat hij aan de kant, zussen duiken naar achteren.
Ik vertel niets meer tegen Stijn, ik vertel tegen de meisjes dat ze nú stil moeten zijn en op moeten houden. Dat Stijn mág huilen om een film en dat ze kunnen kiezen: film afkijken of uit.
Uiteraard is de rust snel weergekeerd: ze willen alle drie de film afkijken.
Even later hoor ik geschater. Van alledrie. De boeven zijn ingerekent en Bassie en Adriaan weer terug op het toneel. Pfff, wat een opluchting.

dinsdag 7 augustus 2012

Bekeuring!

Dank jullie wel voor je reacties! Hoe ik er nu tegenaan kijk, vraagt Naomi? Nou, dat is nogal dubbel, zeg maar. Want eigenlijk wilde ik het niet zeggen. Ik ging hiermee over mijn eigen grens, ten behoeve van mijn kereltje én ter bevrediging van de nieuwsgierigheid van buur. En dat is wel een beetje jammer.
Ook al heb ik haar gezegd dat verder bijna niemand het weet, vooral omdat Stijn dat zelf niet wil, toch ben ik bang dat ze de mond voorbij praat. Dat is dus iets waar ik nu meer op ga letten, waardoor ik momenteel wat gereserveerder ben naar buur toe. En dat is jammer.
Mar goed, buur is tevreden, kan wat meer op Stijn gaan letten: of zij wel ziet dat het echt zo is. Ik ben zo bang dat ze dát gaat doen: opletten of ik wel gelijk heb. Dus ik ben helemaal niet tevreden, maar had even geen keus. De tijd zal leren of buur haar mond kan houden, of ik haar kan vertrouwen en ik me weer veilig voel haar iets te vertellen...

Buur vertelde ook het verhaal van Stijn:
Hij speelt politie. Dat doet hij graag, daarover heb ik al eens een blogje gewijd. Stijn is nu echter weer wat ouder, heeft weer wat meer 'wegervaring', letterlijk en houdt nu daarwerkelijk auto's aan. Hij kijkt of de bestuurder de gordel om heeft. Gereed met stopbord, bonnenboekje en pen houdt hij alle auto's tegen. En dat nog wel op een T-splitsing... Erg link dus.
Er zal maar iemand boos worden en doorrijden...
Met dat de chauffeur stopt biedt Stijn hem een bekeuring aan en...jawel...wacht op het geld. Echt waar! Hoe krijgt-ie het bedacht!! Hij weigert zelfs aan de kant te gaan, tot mensen hem hebben betaald.
Maar gaat uiteindelijk toch, ik heb tenminste geen geld gezien...

Er wordt stevig met Stijn en buurtje gepraat. Door een onbekende vrouw: Wat doen jullie gevaarlijk!
Door een oude man, een buurtbewoner: pas op hoor, zo rijden ze je aan! Door buur: dit doen jullie nooit meeer! En door mij. Ik heb de krant er voor gepakt. Daarin staat een stukje beschreven over jongentjes die mishandeld worden vanwege een verkeerd terecht gekomen waterballon.
"Kijk Stijn. Zo kunnen mensen reageren als er iets gebeurd wat ze niet willen. Als ze moe zijn. Als ze haast hebben. Kijk. Het staat in de krant dus het is echt gebeurd.
Of alles wat in de krant staat echt gebeurd is laten we even buiten beschouwing. Stijn leest het en...hij lacht wat. Wordt er niet koud of heet van. Dat was toch bij die jongens? Toch niets met hem te maken??
Nee hoor. Vooral is hij boos.
WAAROM MAG IK GEEN POLITIETJE MEER SPELEN?? Zucht...

donderdag 2 augustus 2012

Jaloers op zorg

Uiteindelijk toch maar even verteld:
"Hé buur, luister eens..."
Het kwam zo: Stijn speelt graag met buurtje, maar gaat tegenwoordig dus ook regelmatig naar een logeerhuis. Net als Jesse.
Na een dag bij het logeerhuis te zijn geweest, rent hij 's avonds direct naar buur. Buur is een heel goede bekende van me en me heel vertrouwd.
En buurvrouw vraagt waar Stijn die dag was, of het leuk was enzovoort.  Ze zit een beetje te vissen.
Stijn antwoord heel eerlijk, tegen zijn wil in, dat hij naar de logeeropvang was. "Net als Jesse", zo zegt hij en hij bedoelt: ik heb net als Jesse autisme.
Maar buur vat het anders op en zegt tegen man: we zullen ons kind er ook eens heen brengen, als dat zo makkelijk kan...

Stijn vertelt het thuis en ik voel me genoodzaakt nu eerlijk te gaan zeggen tegen buur dat ook hij een vorm van autisme heeft.
Allereerst is buur kwaad: "je weet het al vanaf november en zegt mij niets?"
Daarvoor waren diverse redenen: buur trekt zich het altijd zo aan, al onze zorgen. Ik wilde haar daarmee niet belasten. En zelfbescherming: je weet nooit hoe mensen reageren. En dit is niet ons eerste diagnosekindje... Het doet altijd pijn als mensen je niet begrijpen, vooral omdat de kinders bij anderen zo heel lief kunnen zijn, met name Stijn.
"Je zou er niets van snappen, denk ik, buur!"
Daarna begint buur te huilen.
"Ik zal het maar opbiechten: ik ben jaloers op jou. Op de zorg en aandacht die je krijgt. En ik weer dat het stom is, maar het is zo. Daarom lees ik je blogs niet meer. Daarom zei ik dat onze kinderen ook wel eens naar een logeeropvang mogen.
Ik begrijp haar wel: haar kinderen zijn erg puberig. Ze heeft drie pubers en de jongste van 7 doet lekker met alles mee natuurlijk. Daarbij komt dat de pubers zich heel erg afzetten tegen de ouders en dat buur het dus heel erg zwaar heeft.
Wat zou het heerlijk zijn voor haar als de kids eens wíllen logeren of hulp wíllen krijgen. Ze krijgen het aangeboden, maar ze willen het niet.
Anderzijds...Jaloers op een gezin met zoveel autisme, zoveel zorgen, zoveel structuur en gedoe?? Hoe krijg je het in je hoofd!
Morgen gaan ze met z'n allen wél een dagje naar Duinrell. Ze kunnen gaan en staan waar ze willen, zonder al te veel poespas. Dus..jaloers? Ergens snap ik er ook helemaal niets van!
Met een omhelzing nemen we afscheid, want buren zijn we, met respect voor elkaar!