Thuis is de plaats waar je thuis bent

Gelukkig gaat Stijn nog steeds naar Boddaert. Maar ook daar gaat het niet zoals het hoort. Stijn is er ontzettend lief. De jufs vragen zich vertwijfeld af wat hij bij hen in de groep doet! Welke doelen ze hem moeten leren? En vooral: waarom het daar zo gaat en thuis zo niet!
Ik voel me er erg vervelend onder. Is het nu echt zo dat het aan thuis ligt? Suggereren zij dat? Of is het mijn kloekgevoel, die al het negatieve op zichzelf betrekt? In elk geval kost het me liters energie. Die ik al niet heb. Elke dag weer. Zo tegen de klok van school-is-uit-tijd krijg ik buikpijn en voel ik me helemaal niet opgewassen tegen het feit dat Stijn thuis komt. Weer minuten, kwartieren, uren vullen met zo'n gefrustreerd en boos joch. Ik word alleen al doodmoe bij het idee, dat zometeen het geklier weer los breekt. Want als Stijn binnen komt en het gaat een beetje, dan zijn er altijd nog een stel andere kinderen die door reactie op reactie de boel weer verknallen. Dingen waar Stijn niet tegenop gewassen is, waar hij boos van wordt.
Maar goed, terug naar Boddaert. Pas was ik er even en moest wachten voor een gesprekje met een juf. En dan zie ik ze bezig. De kinderen, de jufs.

Stijn hangt zijn jas aan zijn kapstok en ruimt zijn spullen op in zijn kluisje, zijn DS bijvoorbeeld. Hij loopt naar de zithoek en ploft op de bank. Hij kijkt in de fruitschaal. Hm... niets van zijn gading. Dan vraagt of hij op de andere groep een kiwi mag halen. Hij vraagt het heel zachtjes, heel kalm. Dat mag en hij loopt rustig naar de andere groep. Eenmaal terug eet hij de kiwi en vraagt dan, fluistert bijna bij de juf haar oor, of hij met de klei mag spelen. Ook dat mag. Hij pakt de bak klei en gaat naar de werkplek om te gaan maken wat hij in zijn hoofd heeft.

Een aantal dingen vallen me op: ondanks de andere kinderen eist Stijn geen aandacht. Hij gaat kalm en rustig zijn eigen gaan, vraagt stil wat hij mag doen en is inderdaad een heel lief kereltje. Hij is absoluut zichzelf nog niet. En volgens Boddaert duurt dat wel erg lang, voor hij wel zichzelf wordt. Zichzelf? Hoe hij thuis zou doen? Hij stormt binnen, rent naar de voorraadkast en pakt wat lekkers. Daar is de eerste confrontatie al: dat vraag je aan mij! Zijn jas en schoenen liggen zo dat je er al snel over heen struikelt: confrontatie nummer twee: opruimen!
Hij zou de bak klei pakken en gaan kleien ja. Hij neemt misschien wel direct de placemat en anders zal ik hem dat moeten zeggen. Dat zou correctie betekenen, wat hij niet kan hebben, van ons. Daar op Boddaert is dat niet nodig, het is een duidelijke regel dat bij klei een placemat hoort. Hij krijgt geen reacties van de andere kinderen. Volgens mij hoorden die hem niet eens. Terwijl thuis de rest ook wat uit de kast wil snoepen en Jesse bijvoorbeeld direct mee zou willen doen met de klei. Of, nog erger, Stijn zou alleen willen kleien als ik mee zou doen. Hij zou mij verplichten mee te doen: confrontatie drie. Of niet, afhankelijk van hoe de middag loopt, hoe laat ik moet eten koken enzovoort...
Ja, ik zie wel verschillen. Tegelijkertijd zie ik geen mogelijkheden om mijn huis zo om te bouwen als Boddaert het heeft. Ik kan toch geen juf worden (altijd paraat voor de kinderen) en mijn kinderen als leerling aannemen? Zou betekenen dat ze op de afgesproken tijd weer weggaan. En ik ook! Hmmm, geen slecht plan!!
Maar zonder gekheid: Dát is het verschil denk ik: ik ben er altijd, de juffen eventjes. Waar kun je dan beter je frustraties eruit gooien dan daar waar je thuis bent??