Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

dinsdag 29 januari 2013

Help ons samen spelen!

"Daar komt ze!"
Gefluister en gegiechel vanuit de kamer.
"Doen jullie zelf open?"
"NEEE!!!"
Ik glimlach, was mij handen en droog ze af. Net als ik naar de deur wil lopen rennen de jongens me voorbij. Zo linea recta naar de voordeur... Hun nieuwsgierigheid liet niet toe nog langer te wachten!

Toen Jesse  die morgen naar school ging vertelde ik hem dat vandaag de nieuwe mevrouw zou komen. Hij reageerde verrast en opgelucht: Eindelijk weer iemand die ons komt helpen.

Toen Stijn  die morgen uit school kwam vertelde ik hem dat vandaag de nieuwe mevrouw zou komen. Hij reageerde verrast en opgelucht: Eindelijk weer iemand die ons komt helpen.

Ik maakte bewust dat verschil: op de momenten dat ik het de jongens zei, was ik alleen met één zoon. Zodat ze konden reageren zoals ze wilden. Want ook al houden ze bar weinig rekening met elkaar en zijn ze daar ook niet toe in staat, ik wilde niet dat ze misschien hun opluchting zouden inhouden.
En wel ja, ze reageerden allebei precies hetzelfde. Grappig!

Ze waren opeens ook weer heel lief voor elkaar, de tijd die tussen eten en 'ze komt' in zit. Het wachten zou moeilijk zijn, verwachtte ik, maar niets was minder waar. Ze waren rustig, beetje zenuwachtig, maar ook direct goed hun best aan het doen: ze wilden samen spelen en dat lukte!
Alleen de aankondiging dat iemand ze zou komen helpen hielp al zo veel! Het was voor even gewoon genoeg.

Met dat de jongens de voordeur open gooien, kruipen ze in hun schulp. De mevrouw die binnen stapt is direct spontaan en geeft ze een hand. Jesse draait zijn hoofd weg, terwijl hij zijn naam noemt. Stijn durft iets beter. Ze ploffen op de bank en ik nodig mevrouw uit er bij te gaan zitten.
Rustig zitten ze daar. Net meiden, want ze blijven lachen.
Na een kort gesprek over van alles en nog wat, gaan we richting het doel: help ons samen spelen!
Al snel verdwijnt mevrouw met de jongens naar boven om hun kamers en speelgoed te bewonderen.
Ik geniet van hét moment en ga verder waar ik mee bezig was.

Als mevrouw weer beneden komt, alleen, de jongens spelen nog even door, zegt ze wat ze zag. Bevestiging voor mij:
"Samen overleggen. Daar niet uit komen met z'n tweeen. Uiteindelijk wat gekozen met mijn bemiddeling. En daar spelen ze dan ieder afzonderlijk mee!"
Zo herkenbaar!


Geen opmerkingen:

Een reactie posten