Moet ik echt gaan kiezen: oudste of jongste zoon eruit?

Wat een mooie reacties de vorige keer!! Dank jullie wel!
Ergens logisch, de jongens uit elkaar te halen. Maar ik was er zelf niet opgekomen en Boddaert heeft het me ook nooit vertelt. Jammer...

De jongens horen bij elkaar. In één gezin. Samen. Maar, bedacht ik me, hoe vaak speelt een broertje van 8/9 jaar met die van elf? Altijd? Steeds weer?
Mijn broertjes, ja, die deden dat. En zijn nog steeds twee handen op één buik :-) Maar ik denk dat het vaker andersom gaat: grote broer speelt niet met kleintjes en dus gaat kleintje iets anders zoeken.
Door het autisme van de jongens gaat het hier een beetje anders. Helaas... Ze maken anders ruzie, ze spelen anders, ze hebben ieder een ander denkvlak en ook de sociaal/emotionele leeftijd is anders. Stijn is Jesse daarin voorbij.

Ik liet jullie reacties lezen door de begeleider. Zij had ook al lopen bedenken hoe ze de jongens weer los van elakar kon krijgen: ieder eigen helft. Echt waar, dat zei ze al voor ze jullie reacties las.

Maar ja. Het is makkelijker gezegd en geschreven dan gedaan natuurlijk. Stijn ging in de aanval, agressief in taalgebruik en stemgeluid:"Ja hoor! Waarom mogen we niet meer samen spelen?" Jesse was opgelucht, dat zag ik aan hem maar ging met Stijn mee: angst. Dus stond ik tegen de twee volhouders te vertellen dat ze niet meer samen kunnen spelen omdat het niet goed gaat, niet fijn is, niet gezellig lukt blabla. En zij met z'n tweeen protesteren...

Maar poot stijf gehouden. Ik merkte een stuk ontspannenheid bij Jesse, waardoor het spelen opeens heel goed ging :-) Maf hè.
Maar door de vrije dagen deze week ging het al snel weer mis. En hoewel we ze zoveel mogelijk uit elkaar zetten, barstte toch twee keer de bom. Barstten? Ontploffen! We moesten er echt met ons tweeen, Joost en ik, tegenin: de één de één, de ander de ander.
Gisterenavond lag Jesse in bed. Bij te komen van de mentale en fysieke strijd met zijn broertje.
Hij lag dood te gaan, zoals hij zei. Dat was het beste. Gewoon dood gaan, dan heb je ook geen last van stoute broertjes.
M'n hart brak! Volgens hem was het de enige oplossing, volgens mij helemaal niet.
Inmiddels is de begeleider met Stijn in de weer. Jesse heeft vrij-af: hij vermaakt zichzelf prima.
Stijn krijgt een boekje waarin de hele middag gestructureerd kan worden. Inclusief alleen en samen spelen. Nu maar hopen dat het snel beter gaat, want dit houden we niet lang meer vol.
En dan? Moet ik dan gaan kiezen wie er uit moet?? Ik denk dat ik dan voor mezelf kies: ik eruit.
Doei allemaal...