Ze wil ons niet- ze wil ons niet- ze wil ons niet

"Neenee, die mag hij niet hebben. Dit is echt niet de bedoeling, kom nou!"
Verontwaardigd staart mijn schoonmoeder me aan. Hoe krijg je het in je hoofd?

Ik dacht een leuk idee te hebben bedacht en ben samen met drie kinderen, behalve Jesse, naar schoonmoeder gefietst. Daar aangekomen tref ik de hele familie!
Ze zijn Sinterklaas aan het vieren. Zonder ons. Auauau, dat doet diep van binnen pijn!

Schoonmoeder had geen zin om de cadeautjes in te pakken, dus die lagen zomaar op tafel en iedereen mocht uitzoeken wat hij wilde. Stijn had al snel wat leuks gevonden en ook de meisjes waren blij verrast. Uiteraard wil ik wat voor Jesse meenemen, maar mijn schoonmoeder reageert verbolgen. Stel je voor!
In mijn hand heb ik een grote legodoos van de Titanic. De lego is al half afgebouwd, oma gedaan? maar dat is niet erg. Helaas steekt oma er een stokje voor.
Ik krijg voor Jesse een doosje blokjes mee, ver beneden zijn niveau.

Terwjl manlief voor oma allerlei klusjes doet, ga ik de keuken in. Even lekker soppen. Het is hard nodig. Een zooi in die keuken zeg. Allerlei keukenkastjes kijk ik na, voor ik besluit met welke ik begin. Ik tref naast de prullenbak, die in een kastje staat, een vreselijke bos haren aan. Brrr...
Dapper maar huilend maak ik schoon. En ik hoop eindelijk eens een positief woord van mijn schoonma te horen...

Daar komt ze. Ze snauwt en grauwt, alsof ze nooit anders doet. Ik geef weerwoord en dan opeens is er iets van contact. Schoonmoeder bedankt voor het schoonmaken van de kastjes.

Het is tijd om weer weg te gaan. Ik moet nodig Stijn en Jesse van de sport halen. Huilend pak ik mijn fiets en schreeuw het uit tegen mijn schoonzusje:
"Ze wilde niet dat wij er waren!!!! We mochten niet meedoen met het sinterklaasfeest!!!"

Vreemd. De fietsen van onze twee dochters staan er nog, terwijl ik weet dat ze allang weer naar huis waren. Vreemd: Stijn fietst naast me, terwijl ik hem moet gaan ophalen bij sport. Joost blijft nog bij zijn moeder, van alle ellende niets meegekregen. Zijn best doend om moeder te vriend te houden.

De hele weg naar huis huil ik tranen met tuiten: ze wil ons niet- ze wil ons niet- ze wil ons niet- ze wil ons niet- ze wil ons niet- ze wil ons niet- ze wil ons niet... Een cadans van verdiet. Ellendig, overstuur en moe kom ik thuis aan. Net op tijd om Jesse op te gaan halen.

Kabam!!! Verschrikt draai ik om. Moeizaam open ik mijn ogen. Wie stoort me in mijn nachtrust? Wie verstoort deze vreselijke droom? Opgelucht haal ik adem. En verbaasd betast ik mijn wangen. Nee, ze zijn niet nat...

Ik vraag mezelf de rest van de dag af hoe deze droom zo in mijn hoofd beland. Zo is het toch niet? Hoewel, ergens is er een kern van waarheid. Misschien ben ik er bang voor, dat ze het ooit eens zo gaat zeggen: wegwezen jullie... Ach ja, een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest, maar nooit op komt dagen. Hoop ik...