Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

zaterdag 5 januari 2013

Moeder-en dochterverhoudingen

Dat de verhoudingingen in families altijd wel gevoelig liggen, daar ben ik me van bewust. Vaak heb je toch een bepaalde aantal genen van de een en een betere klik met de ander. Zo vergaat het ook mij. Ik hang veel meer naar mijn vader, dan naar moeder. Ze leven allebei gelukkig nog en in goede gezondheid. Dat is iets om dankbaar voor te zijn. Maar met pa kan ik beter praten, meer lachen. Ben ik bij ma, dan is het ook prima, maar we zoeken elkaar doorgaans niet op.

Waarom doet het dan toch zo'n pijn als ma alweer met mijn zus naar dorp is? Waarom doet het zo veel meer pijn dan dat mijn schoonma met haar dochter gaat? Tja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan: ergens voelt het verbondenheid.

Zaterdagmiddag. Jesse is nog logeren, Joost en Thera werken en Stijn is thuis met Roselinde. Ze maken het zich gezellig: languit op de bank met een DS.
Op mijn vraag of ze zin hebben om mee te gaan naar de markt, schudden ze allebei hun hoofd. Prima, dan kunnen ze samen wel even thuis blijven. Ik hoop zo weer terug te zijn.
Eenmaal weer thuis, is nichtje binnen komen waaien. Ze geeft me een pakketje, van oma. Als we het lusten mogen we het opeten.
"Want wij lusten het niet."
En dom hè, ik ga vragen.
"O, was oma bij jullie? Of was je moeder bij oma?"
"Nee, oma is net bij ons geweest en is nu met mama naar dorp."

Ach nee zeg, niet alweer! Al die jaren dat zus getrouwd is gaan ze regelmatig samen koffie drinken bij een leuk tentje. Zwager is zaterdags altijd thuis, dus met de kinderen is het geen probleem. Joost is meestal werken zaterdags, al heel ons huwelijk, dus kan ma me niet meevragen. Logisch. Maar toch knaagt er wat. Sterker nog, de tranen springen me in de ogen bij het antwoord van mijn nichtje.
Waarom denken ze er niet aan dat Joost wel werken is, maar dat de kinderen groter worden? En al die afgelopen maanden, dat Joost juist wel vrij had op zaterdag, en dat wisten ze! Al die zaterdagen hebben ze me nooit gevraagd.

Ik weet het, het is een beetje kinderachtig om hierover in de stress te schieten, om die tranen te laten gaan. Het is kinderachtig dat ik de jaloezie in mijn hart nog voed ook. En ik spreek mezelf vermanend toe: ben je nu helemaal An! Hierdoor laat je toch niet de rest van de zaterdag verpesten??
Maar gewoon het idee, dat ik hier thuis zit en zij gezellig samen met een bak koffie, maakt dat ik me intens verdrietig en alleen voel. De hele zaterdagmiddag. Daarom maar even bloggen nu, misschien lucht dat wat op. En ach, het is al bijna 17 uur. Zo komen de anderen thuis en ben ik weer helemaal blij. En de koffie is daarginter ook al wel op, dus waar zeur ik eigenlijk over! Lekker aanstellerig hè, dit blogje.

3 opmerkingen:

  1. Helemaal niet aanstellerig! Bovendien zal het de enen keer ook wel harder bij je binnenkomen dan de andere keer.
    Misschien kun je haar zelf eens uitnodigen om mee te gaan?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dit is ook mijn mening. En af en toe moet je dingen die je dwars zitten gewoon eens kwijt!

      Verwijderen
  2. Hoi,

    't is wel herkenbaar hoor, ik denk dat iedereen in een gezin een andere rol heeft. En soms doet dat pijn.

    Vind het een goed idee van Rian om zelf je moeder eens uit te nodigen. Misschien is er wel iets waar jullie beiden van houden, een gezamenlijke interesse? Een tentoonstelling, muziekavond, museum ofzo?

    Groeten van Marijke

    BeantwoordenVerwijderen