Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

dinsdag 15 januari 2013

Als ik je van de trap af duw, ben je snel beneden.

Het wordt niks. Helemaal niks. Ik heb de moed opgegeven dat het tussen nu en afzienbare tijd beter gaat tussen ons twee jongens. De broertjes. Kain en Abel lijken ze af en toe wel.
Vooral door de decembermaand werd Stijn weer nog dominanter. Houvast? Controlehouden over? Zoiets denk ik. Jesse kruipt dan spontaan weer in zijn schulpje en we zijn weer zo een stap of tien achteruit.

Gisteren escaleerde de boel.
Tien over half zes. We hadden net het eten op. Jesse wilde een spelletje doen met Joost, maar Joost vond eerst dat hij even lekker moest uitrusten. Van zijn vrije middag?
"Zes uur, Jesse, doe ik met jou een spelletje". Ik kon Joost niet op andere gedachten brengen, dus gaf ik de jongens wat tips om te spelen: lego, ds, eh... Ze spelen met zó weinig!
Tuurlijk wil Stijn met Jesse spelen, maar Jesse weigert. Hij gaat zitten wachten tot het zes uur is. En vervelend dat hij werd! Iedereen had er last van, ook Joost, die languit op de bank lag.
Uiteindelijk werd het stil in de kamer. Ik spiekte om het hoekje van de keuken, waar ik de vaat deed en zag de jongens niet meer.
Zo maar even boven kijken dan, besluit ik.

Met dat ik het had bedacht hoor ik een ijzige gil. Door merg en been. Afschuwelijk.
Ik storm de keuken uit, kamer door naar de trap. Daar hangt Stijn. Hij houdt zichzelf stevig vast aan  de leuning, maar hangt verder een beetje in het luchtledige.
Ik pak hem vast en zeg dat hij rustig kan worden en los kan laten. Maar mooi niet. Stijn klemt zich vast aan mij én aan de leuning. Met moeite krijg ik hem beneden: hij hing boven de derde traptrede, dus we moesten nog een meter of wat. Intussen was Joost me voorbij geschoten naar Jesse, maar dat heb ik niet eens gemerkt.
Jesse staat met Joost verbaasd naar Stijn te kijken. Alsof hij niet bevat wat er allemaal gebeurd.
Voorzichtig leg ik Stijn op de bank. Hij mankeert gelukkig niets, maar z'n hart gaat als een gek tekeer en hij is helemaal overstuur.
Met moeite krijg ik het verhaal eruit: Jesse duwde hem van de trap af.
Reden? Stijn heeft geen idee...
Dan komt Jesse binnen lopen. Ik gebied hem op de stoel vlakbij te gaan zitten. Nu mag hij zijn verhaal doen.
"Ik was gewoon bang dat Stijn me weer kwamen storen en dat hij mij bespioneerde."
Hij bevestig verder dat Stijn niets deed, alleen dat hij er bang voor was.
En wat is de meest snelle manier om van die angst af te komen? Precies: object verwijderen. In dit geval werd Stijn dus van de zoldertrap afgetrokken en zo de andere trap naar beneden geduwd. Weg wezen!!

Dat het zo goed is afgelopen, dat is absoluut een wonder. Dat Stijn kon blijven hangen en niet beneden knockout werd gevonden of gebroken of...
Ik waarschuwde Jesse goed. Dit mag natuurlijk nooit meer gebeuren!
Jesse snapt het niet. Stijn moest toch weg?
Dan maar in details: als Stijn naar het zikenhuis had gemoeten of zelfs niet meer zou leven, zou je niet meer thuis mogen wonen. Dan komt de kinderpolitie, en ja ik ben heel serieus en bedoel BJZ, en haalt je hier weg. Dan ben je een gevaar voor jezelf en anderen.

"Ohhhh..."
Verschrikt en verdrietig kijkt Jesse me aan. Hij staat op de vierde tree van onderen en laat zich pardoes in mijn armen vallen.
"Zo heb ik het nooit bedoelt mama!"
Bijna liggen we samen in de gang, plat op de rug. Zijn spontane sprong in mijn armen nekt me bijna.
Twee keer dus de hand van God over ons heen gevoelt. Dubbel wonder.

4 opmerkingen:

  1. Heftig hè, Goed dat je het zo aangepakt hebt!
    Petje af.

    Zeker een wonder!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ach die kerels ook. Dat is ook best wat hoor allemaal. Soms is het ook best moeilijk voor die jongens om precies te zeggen wat ze bedoelen lijkt een hardhandig optreden het beste. Fijn dat het dubbelgoed is afgelopen!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heftig allemaal zeg! gelukkig is het goed afgelopen

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik ga maar eens wat vaker bij jou lezen, één en al herkenning....

    BeantwoordenVerwijderen