Stijn zonder vinger?

Met dat eerst de één en een dagje later ook de twee meisjes thuis komen, sta ik weer met beide benen op de grond. Helemaal. Een afknapper eerste klas, eerlijk gezegd. Tuurlijk, ik ben erg blij dat weer thuis zijn allemaal, maar het is ook een beetje dubbel. Ze hadden best een week op kamp gemogen hoor!
Ineens ben ik weer helemaal moeder. Ik luister minstens een uur naar alle verhalen van het kamp. Eerst direct, maar de verhalen druppelen nog tot nu door. Stijn is opeens weer volledig aanwezig. Zo lief en rustig als hij was, alleen met mama, zo druk en boos is hij nu. Jesse claimt me direct weer helemaal. Zijn angst voor broer is nog lang niet weg, het gaat zelfs niet beter, alle hulpverlening ten spijt.
Zondag werkte Joost, ook al zoiets: iedereen thuis en ik alleen. Ja, nu moet ik oppassen, want nu ga ik een beetje zielig zitten doen. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Gelijk maar even vertellen dat Joost doordeweeks meer vrij is. Ook al zitten de kinderen dan meestal op school!

Zondag komt Stijn aanlopen met een doosje.
"Wat is dit en mag ik het?" De verzamlaar bij uitstek.
"Het is verf voor pergamanokaarten en nee, je mag het niet".
Uiteraard vindt hij het stanleymesje het meest interessant. Ik waarschuw hem: niet aankomen, het is loeischerp. En dat deed hij. Voor even.
Geduldig wacht hij op het goede moment. Hij weet kennelijk mijn drukste tijden...
Maandagmorgen komt-ie beneden. Vinger omhoog. Ik zie het al: stevig in de vinger gesneden. Hoe dat komt? Hij kijkt behoorlijk betrapt in elk geval! En al snel raad ik het: het stanleymesje. Nooit meer aan gedacht! Bloed zie ik niet zo veel maar de jaap is erg fors. En aan twee kanten. Dat betekent dat je het zo kunt openen, aan één puntje blijft het stukje vinger dan nog hangen. Brr, griezels!
"Nou-ou, dat kan wel eens gehecht moeten worden, jongeman."

Met dat ik het zegt trekt het bloed uit zijn gezicht en neemt een stevige wending naar zijn vinger. Opeens gulpt het aan alle kanten naar beneden.

"Helpppp! schreeuwt Stijn. Ik bibber helemaal en o! Ik zie niets meer!!

Direct til ik hem op en leg hem, met vinger, bloed en al op de bank. Gelukkig. Hij blijft bij bewustzijn. Daar viel-ie toch bijna van z'n stokkie!
Uiteindelijk  halverwege de ochtend gaat Stijn weer naar school. Met een extra grote, in verband gepakte vinger. We hoefden niet naar de huiarts, want die kan er niets aan doen.We kunnen alleen maar hopen dat het stukje aangroeit. Anders heeft-ie later een extra smalle wijsvinger...

Zo móe word ik van zulke dingen. Je bent direct alert en alle dingen die geregeld moeten worden gaan door je hoofd: hoe krijg ik de anderen op school? Stel dat ik naar de dokter moet, hoe ga ik dat doen, zonder auto? Hoe dit, hoe dat? En o ja, ik moest ook nog om 10 uur bij de tandarts zijn. Moet ik die afbellen. En o, school mailen dat-ie later komt of helemaal niet. Pffuu... Toen alles weer in orde was: kinderen op school, tandarts voorbij, kon je mij vloeren. En dat op de eerste maandagochtend na de vakantie.
Welkom terug in kinderland!