Huilend moederhart

Inmiddels is hier een turbulente tijd aangebroken. Het lijkt wel of de ruzie en angst tussen beide jongens steeds meer wordt. Stijn verzeilt steeds meer in een driftbui en ondertussen komt het toch hard aan dat hij nu naar Boddaert gaat. Hijzelf vindt het er geweldig. Net als op school is hij lief, stil en rustig. Hopelijk verandert dat snel. Dat is echt mijn wens, dat hij gaat worden als thuis: boos, druk een overheersend.  Want nu ontploft hij thuís. Niet alleen na school, ook na Boddaert en zelfs na de thuisbegeleiding. Gisteren heeft hij me letterlijk aangevallen. Ik moest mezelf stevig verdedigen en ondertussen roept Jesse dat hij hoopt dat Stijn wint… Au, au, au wat deed dat ontzettend pijn. Lichamelijk en diep van binnen. Zijn we steeds bezig om Jesse te beschermen tegen Stijn, doen we er alles aan om ze weer vriendjes te leren zijn, zegt Jesse zoiets!

Later kwam ik erop terug en wat zegt Jesse?

“Maar Stijn is veel sterker dan ik. Als ik zou zeggen dat ik voor mama was, dan had hij mij pijn gedaan”.

Ohh, gelukkig, dan kan ik er nog iets van begrip voor opbrengen. Maar verder…

Afgelopen vrijdag ging Stijn voor het eerst vanaf huis met de bus.

Komt er om kwart voor drie een busje voor rijden om Jesse thuis te brengen. En iets later, om vijf over drie rijdt er een busje voor om Stijn op te halen. Vreselijk vind ik het. Zo beroerd! Dit wil ik niet!!!  En terwijl ik met een big smile op mijn hoofd Stijn uitzwaai, hij kijkt niet eens! huilt het in mijn hart.