Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

woensdag 11 april 2012

Intake Boddaert

Opluchting. Dat is de grootste emotie die ik voel, als ik de deur uitstap in de richting van mijn fiets. Klaar met het gesprek wil ik twee dingen: juichen en huilen. Het is me nog om het even welke emotie er wint. Maar in principe zijn ze allebei gelijk: opluchting!
Het team van Boddaert zat al klaar voor de koffie en ons praatje over Stijn. Direct maar even begonnen over de ruzie's tussen de jongens. Over de angst van Jesse ten opzichte van Stijn en over Stijns zelfbepalende gedrag, welke waarschijnlijk ook uit angst voort komt. Al snel wordt besloten daar per direct thuisbegeleiding op te zetten. En inderdaad: gisteren zijn we begonnen. Daarover later meer.
Verder bespraken we de doelen die nodig zijn voor Stijn om te leren en nog meer te leren over wat nu een juiste houding is, wat een emotie met je doet en zo.
En eten. Dat is een doel. Want hij eet zo goed als niets. Geen aardappelen, geen groenten, geen fruit, geen vlees of soms een beetje. Wel brood gelukkig. Maar op Boddaert krijgen ze twee keer warm eten aangeboden, dus vandaar dat doel. Leer hem eten!!
Ander doel is het leren regulieren van de emoties. Het van niets naar knalboos of superblij is niet altijd handig... Het leren over zichzelf en omgaan emt anderen is ook grote noodzaak. Want ook daaraan schort het behoorlijk.
Als dit allemaal besproken is staat het volgende punt op de agenda: wanneer over gaan tot plaatsing?
De gespreksleider oppert voorzichtig: er is vanaf NU plek.
Wow! Ik val bijna flauw. Echt. Ik schrik me wezenloos en snel daarna voel ik een blijdschap op me af komen als een hogesnelheidstrein. Oei! Over emoties gesproken.
Er zitten natuurlijk wel wat kantekeningen bij: Stijn komt dan wel in een andere groep als de autigroep. Dat hoort bij de nieuwe verordeningen van hogerhand: meer door elkaar: minder wachtlijsten. Misschien...
Ik vind het prima. Ik vind alles prima. Ga maar. Doe maar. Doe maar NU!
Nou ja, zo gek is het ook weer niet.
Om een kennisdatum te prikken laat ik ook even mijn nuchtere verstand, voorzover nog aanwezig, meetellen. Volgende week is een neefje jarig. Daar moet Stijn eigenlijk wel mee naar toe, want familie weet nog van niets. Dus spreken we een dagje later af: vrijdag de 13e.

En ja, dan toch ook maar even een mailtje de ronde doen. Want om Stijn nu vanwege familie in de straat, elke keer te gaan brengen en halen, dat wordt me te gek. Ik laat hem gewoon met het busje gaan, zodra hij gewend is. Daar moet de straat dan maar aan wennen. Vragen erover, straat? Kom maar op!
O help. Ik voel me nu al in de verdediging schieten. Zal wat worden!

2 opmerkingen:

  1. WOW dat is idd snel zeg !
    mar wel erg fijn dat er nu zo snel toch al plek is ! maar kan me je emotie en gevoelens erg goed voorstellen! succes erme !
    ennuhh niet in de verdediging schieten hoor, is echt niet nodig (maar k snap t wel, ik doe t zelf ook :-()

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een knuffel van mij. Wat fijn zeg!

    BeantwoordenVerwijderen