Schelden? Begrijpen? Nee hoor!

"Mam! Nu meekomen!!!"

Verbaasd kijk ik naar Jesse. Hij was lekker boven aan het spelen, op die prachtig opgeruimde zolder, samen met Stijn. Maar als ik nu naar hem kijk zie ik zijn gezicht verkrampt van angst. Dikke tranen rollen over zijn wangen en z'n koppie is helemaal rood.

"Kerel, wat is er gebeurd?!"vraag ik verschrikt.

"Stijn heeft me uitgescholden!"
Verdrietig kruipt hij bij me op schoot. Vertellen kan hij niet. Dat is te moeilijk,. Alleen de kern: Stijn heeft me uitgescholden. Wat Stijn gezegd heeft?
"Dat is een heel lelijk woord. Dat mag ik niet zeggen!"klinkt het hulpeloos.
Nee, daar heeft hij gelijk in. Leleijke dingen mag je niet zeggen.
"Maar nu wel, verzeker ik hem. Want dan kan ik met Stijn praten en jullie helpen."
Maar nee, dat geeft paniek. Zo'n lelijk woord zeggen, foei! Hoe haalt mama het in haar hoofd en hem dát te laten doen!

"Kom we gaan naar boven".
Maar eenmaal boven wil Jesse alleen naar zijn eigen kamer, niet naar zolder. Daar gaat hij intens verdrietig liggen huilen en klampt zich helemaal aan me vast. Ik hoor zijn hersens kraken als hij op zoek gaat naar een oplossing.

"Stijn heeft geen respect. Stijn moet hier weg. Als je hem nu niet heel snel weg doet, ga ik weg. Doe hem weg mama! DOE HEM WEG!!!!!
Helaas voor Jesse, maar dit is geen optie.

"Ik ga met hem praten".

Maar nee, dat gaat hem niet worden. Nog vaster klampt Jesse zich aan me vast. Hij is echt doodsbang.

Ik begrijp het wel. Hij weet hoe Stijn is. En nu hij heeft 'geklikt' gaat Stijn dat echt niet nemen. Die pakt hem terug. Zeker weten.

Hier kom ik aan op een moeilijk punt. Ik moet mijn ene zoon beschermen tegen de ander, terwijl ik ook de ander moet gaan vragen wat er is gebeurd. Zodat ik  wat meer een realistisch beeld krijg.
Uiteindelijk maak ik me voorzichtig los van Jesse. Vinger voor vinger, en nog eens, en nog eens...
Rustig praat ik op hem in en beloof hem, na het praten even een eindje te gaan wandelen. Zonder Stijn. Even weg uit de situatie is nu de enige oplossing. En het kan op zich wel, ook al kost het me, samen met dit vastklampen, zeker wel anderhalf uur.
Eindelijk wordt Jesse wat rustiger en kan ik hem alleen laten, liggend in bed, onder een dikke deken. Want stel dat Stijn hem vindt.

Ik naar boven. Op mijn vraag wat er was gebeurd antwoordt Stijn behoorlijk nonchalant. Zo van, kom je daar n u nog voor. Mens, dat was een half uur geleden.

"Ik legde mijn spel uit en Jesse begreep het niet. Hij begrijpt me nooit mama, ik word echt gek van hem...
Nog even en Jesse moet er ook uit. Gaan ze samen het huis uit, samen een ander huis zoeken. Gezellig, samen!
Stijn Jesse uitgescholden? Echt niet! Hm, ik ken mijn kind. En weet heus wel dat Stijn veel meer verbaal is als Jesse. Ik begrijp ook wel dat Jesse Stijn nooit snapt. Ik snap zelf namelijk ook nooit zijn uitleg van al de zelfgemaakte spelletjes. Maar ik waak er voor dat te zeggen.
"Het komt door zijn autisme, Stijn, dat Jesse je niet snapt".

Als ik later met Jesse naar de Mac wandel, voor een ijsje van vijftig cent, leg ik hem uit wat Stijn mij vertelde.

"Het komt door zijn autisme, Jesse, dat Stijn niet zo goed kan uitleggen".

"Ooohhh. Dus hij kan er niets aan doen??"

Eh...
Handig he, autisme...