De kracht van het gezin met autisme (1)

Huilend stap ik op mijn fiets. Ik moet weg vandaag, maar de lol is er al helemaal vanaf. Vanmorgenvroeg was Jesse al om 6.15 uur wakker om in paniek naar mij  toe te rennen: mama, niet weggaan vandaag, niet weggaan! Maar ik ga toch. Ik voel me hard, gewetenloos, gemeen en een ontaarde moeder. Maar ik ga. Ik heb er voor betaald en ik ga hiervan leren. Maar o jongens, wat is het moeilijk.

Gelukkig kan ik nu melden dat de kinderen met de oppas een heel fijne dag hebben gehad. De vreemde ogen van de oppas dwongen Stijn tot kalmte en Jesse ziet hierin de oplossing: laat de oppas maar hier komen wonen, samen met julie. Dan kunnen we Stijn wel aan!

Als ik een uurtje later neerplof op de daarvoor aangewezen stoelen, gelukkig kon ik meerijden, wordt de dag pas echt interessant. Ik kan de thuissituatie niet van me afkrijgen, maar kan wel heel veel nuttige tips opschrijven. Ik weiger mijn mobiel aan te zetten. Niet doen, An, niet doen! Ik zit een eind van huis, dus ik kan toch  niets beginnen.

Waar ik ben? Ik ben op een studiedag over autisme. En ik wil jullie daar graag meer over laten weten. De aantekeningen die ik voor mezelf maakte komen vast goed van pas. Want zo zeg, wat heb ik een stel goede dingen gehoord!

Het thema van de dag was: de kracht van het gezin met autisme. Het referaat werd gehouden door Ella Lobregt, gezinsbegeleider en meer bij het Leo Kannerhuis. Zij noemde het thema liever: de veerkracht van het gezin met autisme. Daar had ze ook wel gelijk in: die is bij mij immers bijna verdwenen? Hóe komt dat ooit weer goed??

Na haar referaat was er een intensief interview met een gezin. Wat maakten ze mee? Hoe houden ze het vol? Deze vragen en meer werden hen gesteld en ik moet zeggen: het was behoorlijk confronterend en heftig.

Na een forum, waarin er vragen vanuit de zaal konden worden gesteld, was er een lunch.

Het middagprogramma bestond uit twee workshops. Ik volgde er één over netwerken. Hoe maak je nu een netwerk om je kind en je gezin heen? En een workshop over de weg naar volwassenheid.

Toen ik weer thuis aan kwam fietsen had ik het idee een week weg geweest te zijn. Zo intensief, zo veel nieuws gehoord, zo fijn met elkaar. Poeh!
De verrassing was enorm toen bleek dat de oppas al patat gegeten had met de kinderen. En dat ze zo lief geweest waren natuurlijk. Dat was geweldig! Maar met dat de oppas verdween, verdween de rust ook. Dat was weer even slikken. Jesse claimt me helemaal en loopt me voortdurend na. Ik boven, hij boven, ik buiten, hij buiten. Gisteren, zondag, toen de situatie weer was zoals ik vorige week beschreef en Stijn daar ook ongelooflijk verdrietig van werd, kon ik toepassen wat ik geleerd had. En de erkenning die ik Stijn daarmee gaf:
Je bent boos omdat je bang bent, want je wilt niet dat ze jouw plannetjes verstoren en je wilt dat jij kan bepalen...blablabla, dat gaf zo veel rust bij hem, zoveel begrip bij mij, zoveel erkenning bij Stijn en heel veel verdriet. Want weet je, ten diepste wilt hij dit ook helemaal niet.

Gelukkig zat zaterdag bij de post een uitnodiging voor een eerste gesprek met de naschoolse opvang: Stijn mag al snel komen! Wat heerlijk.

De volgende blog zal de samenvatting bevatten van het referaat. Ben je al nieuwsgierig naar de dag, dan hier nog wat site's.
Op de eerste site vind je het referaat, tussen nu en binnenkort. De tweede site gaat over netwerken bouwen:
http://www.helpendehanden.nl/
http://www.eigen-kracht.nl/