Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

dinsdag 20 december 2011

Foutje!

Natuurlijk! Ik had de dame van Soele ook verteld over Stijn en Soele. Dat die combinatie niet zo lekker ligt en dat we Stijn dus niet verteld hebben dat we hierheen zouden gaan. Ze zou meewerken.
"Weet u, hij kan beter eerst een positieve ervaring hebben. Na dit bezoekje vertel ik hem waar hij is geweest." Ze begrijpt het. Soms is dat gewoon beter en krijg je je kind makkelijker mee.
Goed. We waren dus richting spelkamer. We krijgen een stoel aangeboden en Stijn kijkt zenuwachtig om zich heen. Bij het zien van al het speelgoed, wordt zijn  blik langzaam maar zeker anders: van zenuwachtig naar geinteresseerd. Als we zitten, met de koffie voor onze neus begint mevrouw het gesprek. Met een standaardvraag:
"En Stijn, weet je waarom je hier bij Soele bent?"
AAAAHHHHHHH
Dan gebeurd er van alles. Nee, Stijn ontploft niet. Stijn houdt zich een beetje in. Hij is per slot van rekening niet thuis. Maar de tranen springen in zijn ogen en zijn gezicht wordt wit van schrik. Onthutst kijkt hij mij aan. En ik lees het: verraad! Verraad! Help! Ik ben er in getrapt!
Intens verdrietig zit hij te huilen, zich totaal geen raad wetend met de situatie. Schokkende schouders en betraande ogen laten zien hoe hij van rustig naar opeens enorm boos is.
Dit alles gebeurd in een paar seconden. Ik kijk de vrouw aan. Zij mij. Verontschuldigend.
Tegelijkertijd richt ze professioneel haar blik op Stijn:
"Sorry knul, dat had ik beter anders kunnen vragen he." Prompt vertelt ze wat Soele zo al doet en dat ze geen prikjes geven. Stijn wordt wat rustiger. Hij verzet zijn tegenzin en gaat met de intaker aan het werk. Ze kletsen wat en de kaarten met emoties liggen overal op tafel. De emoties binnen deze kamer zakken wat. Allemaal komen we weer tot rust.
Dan is het tijd. Tijd voor mij om naar de wachtkamer te gaan. Daar wachten op Stijn. En dan samen met de bus naar huis.
Ik geef Stijn een zoen en veeg mijn eigen tranen nog eens af. Wat een gedoe. Wat een blunder. Maar wat pakt hij het uiteindelijk toch nog goed op. Mijn eigen knappe, stoere, prachtige kerel. Hij doet toch nog zó zijn best, na zoveel verraad. Ik ben apetrost op hem! Maar op mezelf niet. En toch. Het was de beste weg die mogelijk was. Want nu was Stijn daar waar hij zijn moest. En anders, als ik hem de hele waarheid had verteld, had ik hem nooit hier binnen gekregen.
Hm, nu ik dit zo type denk ik: van wie zou hij dat toch hebben?

4 opmerkingen:

  1. aaaaah auwh wat deed dat zeer voor mama en voor stijn. wat moet je veel door!! sterke moedige mama. en stoere moedige stijn!! tuurlijk kost dat tranen. foei akelige mevrouw. dat was geen afspraak. mama doet zo haar best!! maak zulke goede afspraken!! laat die mevrouw zo'n grote steek vallen auwh!! sterke moedige mama!! sterkte stoere stijn!! het komt goed!!petje af mama!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. wat moeten jullie door veel heen, Dat het toch ff mis ging door de verkeerde vraag.. je had het nog zo gezegt!. Gelukkig ging het daarna wel goed en hopelijk kan ze er ook wat mee.

    Supermama ben je!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ow, wat zielig hè? Fijn dat het toch lukte om het goed op te pakken.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Fijn dat hij het toch zo goed heeft opgepakt!

    BeantwoordenVerwijderen