Naar huis

Blij en enthousiast komt Stijn naar de wachtkamer huppelen. Zo hé, dit was echt leuk. Hij is ook moe, maar dat is niet meer dan logisch. Omdat ik net nog eens koffie had gepakt mag hij ook nog een beker drinken. En daarna vertrekken we rustig lopend naar de bus.
"En, vraag ik hem, wil je er nog wat over vertellen aan me? Of niet?" Het blijft even stil.
Dan klinkt het zacht:"Liever niet".
"Oke vent, ook prima hoor. Maar als je er over wilt kletsen zeg je het maar, dan kunnen we het altijd nog doen.
Hij wil wel nog één ding weten: "Wanneer gaan we hier weer heen?"
Ik leg hem uit dat de mensen nu eerst gaan kijken hoe ze ons het beste kunnen helpen. Daarna krijg ik een uitnodiging voor een gesprek en dan pas is het weer zijn beurt. Dus, voorlopig niet.
Een diep zucht volgt: opluchting? Of toch een beetje jammer? Terwijl ik hoop op die laatste, houd ik het toch maar op die eerste.
Samen wachten we op de bus. Terwijl de auto's langs razen turen wij de verte in. Waar blijft die bus nu?
Eindelijk! Daar komt-ie aan! Als we instappen bied ik de chauffeur het toen nog geldende strippenkaartje aan. Dan klinkt de vraag: "Is hij al ouder dan vier?", wijzend op Stijn. Nou moe! "Hij is zeven", antwoord ik wat gepikeerd. Hallo zeg. Heeft hij er geen verstand van, of lijkt Stijn nu echt zo jong? De radartjes gaan weer. Het gepieker begint weer. Stel je toch eens voor zeg. Nog een kind met autisme. Zou dat te doen zijn? Zou ik dat redden? Zouden we dat samen, als man en vrouw en als gezin wel gaan redden?
Stop! roep ik mijn gedachten een halt.
Geen zorgen voor de dag van morgen. Heeft elke dag niet genoeg om je zorgen te maken? Eerst maar eens naar huis. En dan rustig afwachten! Wachten op de brief. Op een uitnodiging voor een gesprek. Om te horen wat anderen hebben besloten. Zó frustrerend!