Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

vrijdag 16 december 2011

Intake (2)

Goed. De gezinssituatie is besproken. Kort maar krachtig. Heftig zat. En dan maar verder gaan he. Ik weet niet of jullie wel eens op een intake zijn geweest, maar ik vind het afschuwelijk. Ze beginnen al bij de zwangerschap en gaan door tot nu. Gelukkig is Stijn pas 7 jaar. Dat scheelt weer...
Gelukkig waren er bij de zwangerschap van Stijn totaal geen bijzonderheden. En bij de bevalling ook niet. Al is het helemaal geen leuk werk, dat verhaal zal ik je besparen. Stijn brak zijn schouderbeentje of zo, maar daar heeft hij geen last van gehad. En ik vraag me af wat dat met zijn problematiek van vandaag te maken kan hebben. Maar vooruit.
We nemen alles rustig door. Gelukkig had ik al veel op papier gezet in de tijd dat ik nog twijfelde over onderzoek. Dat papier had ik samen met die ellenlange vragenlijst meegestuurd. De verhalen die jullie al gelezen hebben over rouw en afscheid komen aan bod. En het (niet) lezen en de rest van het cognitieve bespreken we uitgebreid. De vragenlijsten van school waren ronduit positief over Stijn. Dat herken ik wel ja, ook bij de dochters. Op school heel lief en aardig, thuis niet te genieten en druk. Het helemaal niet kunnen kiezen. Het grijpen naar wapens, als aardappelschilmesjes en scharen. Het bijten en ander fysiek geweld. Al die dingen worden besproken. En ik wil het niet. Ik wil niet weer terug naar al het negatieve van mijn kind. maar ik moet. Hij is nu immers superongelukkig en boosaardig. Stom woord. Boos-aardig. Gewoon boos, woest, driftig. Ik doorleef de holding die ik met hem deed en waarvoor ik complimenten krijg. Ja maar, hij wordt me nu al haast te sterk. Want voor een holding kun je wel een half uur uittrekken en zo'n 150 kilometer energie. Dat heb ik niet. Vaak komen zijn driftbuien ook op tijden dat holding gewoon niet kán. Zet ik bijvoorbeeld net een pan op het vuur, met de bak en braad. En dan, net op het moment dat de jus bijna bruin is en goed voor het vlees, breekt de boel los. Zeer zwarte jus krijg je dan. Of rode pannen, met de vlam erin. Brr. Gelukkig is er altijd nog zo iets als het gas uitdraaien, maar je begrijpt vast wel wat ik bedoel. Soms kan het gewoon niet. (Tussen haakjes: holding is: je zeer boze kind vastpakken en het stevig vasthouden. Zeggen dat je van hem houdt en vasthouden. Blijven vasthouden en blijven zeggen dat hij geliefd is. Het kind blijft vechten, maar geeft zich uiteindelijk over en komt tot rust. Stijn is hier niet zo goed in, vandaar dat half uur...)
Terug naar onze intake. We praten een uur lang. En dan ben ik ook helemaal total loss. Tot slot zegt de intaker dat ik gerust kan zijn. Stijn is zo gevoelig, die kán geen autisme hebben, want dat past niet bij kinderen met autisme. Huh? Krijg nou wat? Hier knap ik helemaal op af. Want ik reken wél op autisme. En daar heb ik ervaring genoeg mee. Met iets anders niet hoor. Dat kan ik er echt niet bij hebben, geloof ik.
Ik ben blij als ik de gang weer doorloop terug naar de wachtkamer. Onderweg komen we Stijn tegen, met papa. En terwijl ik met Stijn en de intaker naar de spelkamer loop, vlucht papa snel weer naar huis.
Maar toch ben ik trots op hem: hij heeft eindelijk een voet over de drempel gezet. Wat een overwinning!

5 opmerkingen:

  1. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een energievretende eindeloos lange gesprekken die intake's. Ik heb er een hekel aan. Al dat gevroet :(
    Je bet een kei moeder. En papa bij Soele!! Wat fijn! Daar kan je trots op zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een energie moet dat jou gekost hebben! Niet leuk.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik herken dat wel zo'n intake, maar ik moet je zegen ik vond het heel positief. Goed dat ik alles kwijt kon. Ben heel benieuwd wat er gaat volgen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. nou lees ik het nog eens over kan ik het nog niet foutloos schrijven :(

    BeantwoordenVerwijderen