Feestje

Hoe grijpt dat een mens (en een kind!) aan: het overlijden van geliefden, het afscheid nemen van mensen om hen heen.
Logisch toch, dat Stijn daardoor weer veel meer aan mij ging kleven?

"Mam, ik kan niet slapen!" Met een trillipje kijkt Stijn me verdrietig aan.
"Waarom dan niet, weet je wat er aan de hand is?"
"Nee, ik kan het niet zeggen!"
Na een lange tijd puzzelen en praten, vragen stellen en raden leg ik me er bij neer.
Eenmaal weer beneden, met in mijn achterhoofd de verdrietige jongen boven, zie ik de uitnodiging.
Hoera, ik was jarig en vier een feestje!
Verdraaid! Dat is het!! Ik weer naar boven.
"Stijn, is het om het feestje?"
Opluchting en schrik zijn tegelijkertijd af te lezen van zijn moeie koppie.
"Wat gaan we daar eten? Wat gaan we daar doen?"
Ik beloof te bellen. Per slot van rekening zou hij toch echt eens moeten gaan slapen.
Na een telefoontje en Stijn alles duidelijk verteld te hebben valt hij met een iets geruster gevoel in slaap.

Zo irritant vind ik dat. Leuren bij een moeder.
"Wil je me vertellen wat je gaat doen, want Stijn kan niet slapen. En o ja, wat ga je eten? Ja, ik weet het, dit is natuurlijk een verrassing, maar weet je daar houdt Stijn niet van. Wil je het me alstjeblieft vertellen. nee, ik houd het geheim, en Stijn ook. Pannenkoeken. O geweldig! Die lust hij graag. Echt, ik zal het alleen maar tegen Stijn vertellen...Dank je wel hoor!"
Zo begripvol doe IK dan. Terwijl de rest gewoon niet snapt waarom dit lastig zou zijn. En ik tegen een muur van onbegrip stuit.
Dit gebeurt echt elk feestje en uiteindelijk had hij er niet zo veel meer. Net als spelen. Alleen bij vriendjes spelen als mama er bij bleef. Dan zat ik dar een halve middag met een bijna on bekende moeder mijn tijd te verdoen.
Maar vooruit, het was voor het goede doel. Als Stijn eenmaal maar wist waar het huis stond, hoe het er uit zag en wat hij kon spelen, dan ging het de volgende keren wel goed.
En nu, in groep vier is hij opeens zelfs een beetje populair. Al veel feestjes gehad en veel vriendjes over de vloer. Hij ook daar, tuurlijk, zo werkt dat. Om en om en niet anders.
Maar de spanning blijft wel. Hij voelt zich al groot, maar 't liefst zou hij nog even willen vragen: wat eten we en..wat gaan we doen?