Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

dinsdag 26 maart 2013

Wie heeft een oplossing voor ons probleem???

"Mama! Hij mag hier niet!"
Ik zucht maar eens diep.
Een inbreker bij Jesse in zijn legokasteel...
"Stijn, wegwezen daar. Naar je eigen kasteel"!
"Haha, lacht Stijn en op zo'n arrogant toontje zegt hij dan:
"Het was helemaal geen dief, het was een politie...".

Zo sjaggerijnig word ik hiervan. Altijd strijd, altijd Jesse onderuit halen. Steeds maar weer slimmer willen (en kunnen!) zijn dan grote broer. Grrr... En dan niet steeds hetzelfde kind afvallen als ouder. Ze hebben allebei die beperking van invoelen en praten zo ontzettend langs elkaar op!

"O sorry! roept Jesse uit.
Timide vraagt hij:"Wil je me vergeven?"
"Huh, dat zal ik nog wel eens even bekijken", antwoord Stijn hooghartig.
Jesse kruipt bijna. "Wanneer wil je me dan vergeven?"
Onderdaniger kan haast niet, zo'n stemmetje als hij opzet.
Stijn speelt met hem. Zo overduidelijk. Ik sta er bij en kijk er naar.
Stijn reageert niet op mijn berispingen. Jesse wil per sé vergeving voor het aanzien van dief in plaats van politie. Ze kunnen het allebei helemaal niet loslaten en blijven hangen in vergeving en 'ik zal nog wel eens zien'.
Stijn voelt zich steds groter als machthebber. Jesse voelt zich steeds kleiner en banger.
Intussen is Jesse zelfs in tranen en Stijn heeft schik.
"Nog vier minuutjes, dan zal ik zeggen of ik je vergeef..."

De bel is voor mij de oplossing van dit lastige gedoe. De begeleider is gearriveerd. Blij toe.
In de gang leg ik uit wat nu het spel is.

Eenmaal weer in de kamer vraag ik hoe het er nu met die vergeving voorstaat.
"Het is weer goed mam! Opluchting straalt van Jesse's gezicht. Stijn wilde me vergeven".
Nou, dat is hem geraden ook.

Inmiddels is Jesse Stijn behoorlijk zat. Het naar de pijpen van zijn broertje dansen kost hem megaveel energie. Het samen spelen met begeleider loopt keer op keer uit op ruzie en uiteindlijk kiest Jesse ervoor weg te lopen tijdens het buiten spelen.
Voor hem nog de enige optie.

Boddaert wist het niet meer. De begeleider weet het niet meer. Wij ook niet. Hoe krijgen we de jongens uit elkaar en ook weer bij elkaar? Stijn eist van Jesse met hem te spelen, Jesse wil per sé niet.

Iemand een tip? Van harte welkom. Heeeel graag zelfs...

5 opmerkingen:

  1. Ik weet het niet. Mijn zoon van 14 mag met broertje van 8 spelen. met de playmobil. Als hij overheerst is het gelijk klaar. Dan stuur ik hem naar zijn kamer zodat hij weet dat ik het niet accepteer. Hij mag beperkt spelen. Niet elke dag. Vooral het gevoel dat hij ouder is telt mee bij hem, dat hij zich daarbij neerlegt. We hebben ook uitgelegd dat het voor broertjes hersenontwikkeling beter is dat hij regelmatig alleen speelt :-)

    Stijn eist het. Missch belonen als hij 'verplicht' een keer niet van he mag spelen. Met extra computertijd ofzo? Moeilijk.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lijkt me ook erg moeilijk als je hier in zit. Je vraagd raad. Moet ik het eerlijk zeggen? Voorlopig zou ik ze strikt uit elkaar houden. Niet met elkaar spelen. Wie weet na verloop van tijd dat je heel voorzichtig met 5 min. weer kunt beginnen. Maar ik zou een extra lange tijd uit elkaar kiezen. En dan denk ik echt niet aan een maand. Maar langer. Aan tafel enzo komen ze elkaar toch tegen dus vervreemde doen ze echt niet van elkaar. Maar spelen.... Nee! Maar het is advies he jij vraagt het! Kheb respect voor alles wat jij doet ;))

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat Jedidja schrijft is ook mooi. Naar de kamer als ze gaan over heersen. Maar weet niet of dat werkt bij jouw zoon.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wow, dat is een vraag zeg... moeilijk als je het spel van je kinderen ziet, hoe grijp je in. Wat is wel goed en wat niet.

    Eigenlijk lijkt het wel of ze elkaars tegenpolen zijn. En er speelt een soort van (wed)strijd tussen oudere broer en jongere broer. De jongere wil de oudere "inhalen" of zoiets, terwijl dat gewoon nooit kan. Hij kan niet de "oudere" worden.

    Ook hebben ze dingen gemeen en dat is dat ze allebei communicatief de ander niet kunnen "lezen" en dan automatisch vol in de rol gaan van onderdanige en machthebber... en hierin zijn ze niet elkaars gelijke... De onderdanige vindt het daardoor ook vréselijk en de machthebber geniet.

    Eigenlijk zouden ze alleen maar samen mogen spelen als ze niet in die rol kunnen schieten. Dus geen wedstrijdjes, spelletjes om te kunnen winnen. Ook niet met kastelen en poppetjes waarin er een rollenspel ontstaat die uitmond in ongelijkheid.

    Dat zouden ze wel kunnen leren, maar ik denk dat ze dan eerst meer over zichzelf zouden moeten snappen en anderen beter moeten kunnen "lezen".

    Jesse zou weerbaarder moeten worden gemaakt en moeten begrijpen hoe zijn broer hem ziet. Eigenlijk lijkt Stijn jaloers op Jesse te zijn, omdat hij de oudste is (denk ik hoor, kan er naast zitten). Stijn moet leren dat de jongste zijn prima is en dat het geen wedstrijd tussen hem en Jesse zou moeten zijn, want het is een feit (de jongste zijn)... geen wedstrijd.

    Waarom vind hij het niet leuk of waarom vindt hij het erg om de jongste te zijn en waarom wil hij persé slimmer zijn en winnen? (Nu zijn jongens vaak competitief ingesteld, maar dit is wel het andere uiterste, hij rust blijkbaar nooit in de buurt van Jesse, die vervolgens in de buurt van Stijn nooit ontspannen kan zijn).

    Ik denk dat er apart aan allebei de jongens gewerkt moet worden. En proberen het samenspelen maar even aan de wilgen te hangen.

    Soms kúnnen broers/zussen gewoon niet met elkaar spelen. Het gaat pas klikken of het lukt pas/of gaat pas gezellig als ze járen ouder zijn en soms... de uitzondering, lukt het gewoon nooit. Het blijven twee individuen... die heel verschillend zijn en door hun beperking wordt dat eigenlijk versterkt.

    Als Boddaert het niet meer weet en de begeleider ook niet... Misschien moet er een fris iemand naar ze kijken of misschien... moet je accepteren dat die twee nooit twee gezellige broertjes worden met vier handen op een buik... althans niet nu...

    Poeh... ik kan me voorstellen dat je geregeld zit te piekeren, want je wilt voor allebei dat ze het naar hun zin hebben en natuurlijk dat het in huis ook gezellig is. Ik hoop dat je iets aan mijn getikkelateur heb, maar ieder geval je hebt het even van je af kunnen tikken en ik hoop dat ik je verhaal een beetje heb begrepen... Het gevoel dat iemand je begrijpt of probeert te begrijpen helpt (in mijn hersenpan althans) altijd wel een beetje.

    Heel veel groetjes, Puck

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een gedoe zo , ingewikkelt ook ! Kan me heel erg goed voorstellen dat dit enorm veel energie kost!
    Ik heb hier ook 2 broers met PDD-nos , die totaal niet met elkaar overweg kunnen. Samen spelen mag hier ook echt alleen als het ook goed gaat, als dat niet lukt word er niet samen gespeeld.
    Zoals Jane ook schrijft, ze vervreemden niet van elkaar, ze wonen tenslotte in 1 huis. Mijn gevoel is (in ons geval), hoe meer ze ieder hun eigen dingen kunnen doen, hoe meer ruimte en energie ze hebben om soms (soms!) wel zomaar even samen te spelen.
    Maar dat is niet vaak en ook nooit lang, maar dat hoeft voor ons ook niet. Dat ze als broers redelijk normaal met elkaar omgaan vind ik dan weer belangrijker dan samen spelen.

    BeantwoordenVerwijderen