Wat er na een mentorbezoek gebeurde

Maandag kwam weer de mentor observeren. En weer moesten we concluderen dat Stijn dan zo ontzettend zijn best doet, dat er niets of misschien weinig aan de hand is.
Het kostte me wel moeite om Stijn en Jesse aan het splen te krijgen. Minstens tien minuten hebben we zitten overleggen en praten over wat ze zouden kunnenn gaan doen.
"Als jullie niet snel iets bedenken ga ik eten koken en moet je het zelf oplossen."
Uiteindelijk gingen ze eerst een kwartiertje boven spelen, daarna een kwartiertje benenden met de lego. Mentor blijft beneden en belooft met mij boven te komen kijken, over een minuut of tien. Als ik niet ga kijken gaat het spelen vaak al veel sneller mis, dus vandaar dat ik altijd afspreek te komen kijken of het goed gaat.
En ja hoor, het ging prima,ze speelden levend stratego met de knuffels... Hoe verzinnen ze het hè!

Zodra dat de mentor weg is gaan we eten. Ik zie dat de jongens aan een spelletje echte stratego begonnen zijn, maar zonder gedoe stoppen ze er mee, schermen hun spel af (stel je voor dat er één spiekt) en komen eten. De hele maaltijd is Stijn  onrustig: eet nu do-or, ik wil spelen. De enige die dus niet dooreet is hij...

Na het eten gaan ze verder met het favoriete spel, maar al snel barst de bom. En goed ook. Wat een KNAL!
Wat blijkt? Stijn gaat verliezen, ziet hij. Jesse is aan de winnende hand. Dat is niet eerlijk! Hij moet winnen! Voor we het goed en wel door hebben vliegen maarschalken, verkenners, bommen en mineurs ons om de oren. Met grof geweld door middel van geschoeide voeten, handen en tanden valt Stijn op Jesse aan. Joost en ik duiken er tussen, maar kunnen Stijn amper houden.
Uiteindelijk heb ik Stijn op de bank en houd hem in de holdinggreep. Maar hij wrikt zich los en valt weer aan. Jesse is inmiddels door me aan de tafel gedirigeerd met een knutsel, waar hij mee begint, ondertussen alles alert in de gaten houdend. Nou ja, ik zal verder details jullie besparen. Laat ik dit zeggen: het was heftig genoeg.
Stijn kwam een beetje tot rust op een zelf gekozen plek: gewoon de bank in de kamer. De reacties naar elkaar gaan over en weer en elke keer weer belandt Stijn in een woedeaanval. Minstens een half uur zijn we bezig de jongens uit elkaar te houden en rustig te krijgen.

Dan , zomaar opeens, uit het niets, pakt Stijn knutselspullen en maakt een rijmkwartet: 4 kaartjes met poep, soep, enzovoort. Vier kaartjes met wol, mol, sol en kol. Hij komt naar me toe en wil kwartetten Ach ja, waarom ook niet. Een beetje goed maken? Aandacht nodig? Positieve aandacht?
We kwartetten en met een minuut heeft Stijn beide kwartetten gewonnen. En hiermee is de rust weergekeerd.
Hèhè!