Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

woensdag 17 oktober 2012

Over bijten en bloot

Juf mailt. Stijn is gebeten door een ander kind, in de kleedkamer bij het sporten.
Direct gaan bij mij alle alarmlichten aan. Stijn is fout! Dat is het eerste wat ik denk. Want: hij is niet naar me toegekomen met een zielig verhaal over hoe hard hij gebeten is. Zielig het plekje laten zien en me smeken om rechtvaardigheid. Helemaal niet!
Dus mail ik juf terug. "Zoiets doet een kind niet zomaar. Dus vertel: wat is er aan vooraf gegaan?"
Nooit gedacht dat ze het volgende terug zou mailen. Ik aarzel om het te vertellen. Ik weet ook niet een oorzaak, maar het gevolg was overduidelijk.
Stijn had in de kleedkamer een jongen bevolen z'n plasser te laten zien. En gelukkig! In plaats van dat dat arme joch het deed, viel hij Stijn aan door in zijn been te bijten. En geloof me: ik had het ook gedaan!

Ik ben er echt even heel geschokt van geweest. Mijn kind doet dit??? Hoe haalt hij het in zijn hoofd! En dat terwijl hijzelf zo kuis is als een eh.... ja als wat? Al met z'n tweede jaar mocht ik niets meer zien en nu zal hij eens effe...
Ik heb zo met het joch te doen. Stijn heeft hem al eerder eens iets minachtends toegesmeten, in woordgebruik. Ik kan me zo voorstellen dat school voor hem minder fijn begint te worden. Ik schaam me ook ontzettend tegenover die moeder. En stiekem ben ik blij dat ik niet meer zo vaak op school kom. Dat ik haar niet meer zie en ik haar niet meer hoef te groeten. Liever buig ik beschaamd mijn hoofd. Wat denkt ze als ze me ziet fietsen? "Daar heb je d'r. De moeder van die pestkop??" Zoiets zal het zeker zijn.

Ik praat met Stijn. Is hij bang voor een jogen uit zijn klas? Wordt hij hiertoe gedwongen? Heeft iemand het hem gezegd, dat hij dit moest vragen? Ik hoop het zo, maar Stijn ontkent. Waarom hij zoiets dan vraagt? Stijn haalt wat onverschillig zijn schouders op. "Houd er over op!"  Maar 's avonds vraag ik hem er weer wat over: "Wat had je gedaan als hij je z'n broek had laten zakken? Ach ik zie het al helemaal voor me. Zo'n jochie met de broek omlaag en al de klasgenoten er om heen. Stijn daar minachtend tegenaan kijken natuurlijk, want oh, dat kan hij zo goed! Brrr... "
Stijn ontploft.'Waarom begin je er nu weer over!!!"
"Omdat ik er heel verdrietig van ben, dat jij zoiets doet".
Dat is de druppel. Dat wilde Stijn nu net niet horen. Boos stampt hij op zijn kamer heen en weer en uit zijn frustraties alsof hij het slachtoffer is. Gelukkig: het raakt hem toch!

Volgens de juf is het niet op een zichzelf staande gebeurtenis. Het schijnt nogal hot item te zijn in de kleedkamer van de boys. Ze heeft me beloofd er bij te blijven de volgende keer. Goed juf!

En dan nog het raadsel van de fietsleutel:
De fietssleutel is terecht. Lag opeens weer in het bakje voor fietssleutels. Vreemd...
Juf weet hier ook niets van. Ik hoopte dat zij hem gevonden had, maar nee. Zal er dan toch ergens iemand lopen die Stijn aan het stangen is? Toch iemand waar hij bang voor is, zo bang dat hij het niet durft te zeggen? Dan zou ik het aan hem merken??

Ik weet het niet. Er speelt in elk geval wel wat bij de jongens in de klas. Gelukkig zit de juf er met de neus bovenop. Ik inmiddels ook. Een ding hoop ik: dat Stijn zich niet ontwikkelt als de pester van de klas. Om zo de controle te krijgen over zijn eigen leven en dat van anderen. Maar het is zeker wel een mogelijkheid. Brrrr...

3 opmerkingen:

  1. Ik kan me voorstellen dat je er verdrietig van wordt en het gedrag van Stijn ook niet kan plaatsen, waardoor je er van alles van denkt, of zoekt waar het hem in zit.

    Wonderlijk, maar wel fijn dat de sleutel weer terrecht is.

    Een groep jongens is lastig te doorgronden, want ze zeggen minder/vertellen minder makkelijk dan meisjes (dat merk ik althans op school).

    Ik hoop dat snel weer rust in de groep is (ook voor de juf)...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. wooww heftig zeg ! Maar wel super goed dat je het met hem en met de juf bespreekt , hoe lastig ook.
    Kun je dit niet voorleggen bij bijv. boddeart.Onze ervaring is dat mensen die veel met dit soort kinderen werken , zoveel ervaring hebben en het vaak meer begrijpen hoe het tot zulke dingen komt , en dat maakt het vaak ook weer makkelijker 'te behandelen' Maar sterke in elk geval, hopelijk komt er echt snel rust in de groep, want dat is echt , zeker voor deze kinderen, zooo lastig!

    BeantwoordenVerwijderen