Jaloers op zorg

Uiteindelijk toch maar even verteld:
"Hé buur, luister eens..."
Het kwam zo: Stijn speelt graag met buurtje, maar gaat tegenwoordig dus ook regelmatig naar een logeerhuis. Net als Jesse.
Na een dag bij het logeerhuis te zijn geweest, rent hij 's avonds direct naar buur. Buur is een heel goede bekende van me en me heel vertrouwd.
En buurvrouw vraagt waar Stijn die dag was, of het leuk was enzovoort.  Ze zit een beetje te vissen.
Stijn antwoord heel eerlijk, tegen zijn wil in, dat hij naar de logeeropvang was. "Net als Jesse", zo zegt hij en hij bedoelt: ik heb net als Jesse autisme.
Maar buur vat het anders op en zegt tegen man: we zullen ons kind er ook eens heen brengen, als dat zo makkelijk kan...

Stijn vertelt het thuis en ik voel me genoodzaakt nu eerlijk te gaan zeggen tegen buur dat ook hij een vorm van autisme heeft.
Allereerst is buur kwaad: "je weet het al vanaf november en zegt mij niets?"
Daarvoor waren diverse redenen: buur trekt zich het altijd zo aan, al onze zorgen. Ik wilde haar daarmee niet belasten. En zelfbescherming: je weet nooit hoe mensen reageren. En dit is niet ons eerste diagnosekindje... Het doet altijd pijn als mensen je niet begrijpen, vooral omdat de kinders bij anderen zo heel lief kunnen zijn, met name Stijn.
"Je zou er niets van snappen, denk ik, buur!"
Daarna begint buur te huilen.
"Ik zal het maar opbiechten: ik ben jaloers op jou. Op de zorg en aandacht die je krijgt. En ik weer dat het stom is, maar het is zo. Daarom lees ik je blogs niet meer. Daarom zei ik dat onze kinderen ook wel eens naar een logeeropvang mogen.
Ik begrijp haar wel: haar kinderen zijn erg puberig. Ze heeft drie pubers en de jongste van 7 doet lekker met alles mee natuurlijk. Daarbij komt dat de pubers zich heel erg afzetten tegen de ouders en dat buur het dus heel erg zwaar heeft.
Wat zou het heerlijk zijn voor haar als de kids eens wíllen logeren of hulp wíllen krijgen. Ze krijgen het aangeboden, maar ze willen het niet.
Anderzijds...Jaloers op een gezin met zoveel autisme, zoveel zorgen, zoveel structuur en gedoe?? Hoe krijg je het in je hoofd!
Morgen gaan ze met z'n allen wél een dagje naar Duinrell. Ze kunnen gaan en staan waar ze willen, zonder al te veel poespas. Dus..jaloers? Ergens snap ik er ook helemaal niets van!
Met een omhelzing nemen we afscheid, want buren zijn we, met respect voor elkaar!