Vrijheid, blijheid?

"Ik wil nu eindelijk eens alleen naar school!"

De uitspraak van Stijn zet me aan het denken. Houd ik hem te lang vast? Laat ik hem niet voldoende los voor wat op zijn leeftijd wenselijk is? Hij is de jongste!

Maar nee, de zussen gaan ook pas sinds groep vijf alleen. Stijn zit in groep vier, dus...

Anderzijds, hij doet het heel erg goed. En het zou voor mij een stuk makkelijker zijn. Jesse, waar ik ook nog mee mee fiets, moet een heel andere kant op. En zo fiets ik dagelijks van hort naar her. En weer terug.

Aarzelend beloof ik Stijn dat ik er over na zal denken.

Een paar dagen later wijs ik hem de weg die hij fietsen moet als hij alleen wil. Alleen maar met verkeerslichten. Niet dat dat veel uit maakt...er rijden zoveel auto's door rood...
"Dus je moet altijd goed uitkijken, hoor!"
Stijn kijkt me aan of ik het kind ben. Hoe kan ik zo dom zijn om te denken dat hij niet uitkijkt???

Maandagmiddag gaat hij voor het eerst alleen van school naar huis. Uiteraard heb ik de juf een mailtje gestuurd met dit feit:"Stijn  komt alleen. Dus juf, als hij niet komt, bel me dan direct!!!"

Het gaat goed. Stijn komt thuis, fiets weer naar school en is duidelijk blij en enthousiast over de vrijheid die ik hem toevertrouw.
Dinsdag echter komt hij heel niet thuis. Ik word al een beetje ongerust als het vijf minuten later is dan ik hem verwacht. Ik loop nog net niet als een wilde kat heen en weer van raam naar raam. Ik heb de school nog niet gebeld maar denk er wel over na. Tegelijkertijd vermaan ik mezelf: kom op zeg. Wat is nu vijf minuten?
Dan gaat de telefoon. Mijn zus. Of ik wel weet dat Stijn bij haar is. Nee, daar weet ik dus niets van.
"Ja, hij zei al dat jij wist dat hij een andere weg zou fietsen, maar ik denk, ik bel je toch even."
Ergens klopt er iets in het verhaal. Hij zou inderdaad met een klasgenootje meefietsen, tot daar waar de wegen zich kruisen. Dat het een andere route was als ik verplicht had, wist ik niet. Dat een bezoekje aan zus er bij hoorde, wist ik ook niet.
Drie kwartier later komt Stijn vrolijk aanfietsen. Met een blik van'Yes, ik heb mijn vrijheid geproeft', komt-ie binnen stuiteren. Enthousiast over wat hij nu toch voor elkaar heeft gekregen.
Oké jongen, hier moet ik nog eens over praten met je. Dit mag je nooooit meer doen! Niet zonder dat ik het weet.  Tante woont vlak bij school, je hoeft niet eens een weg over, maar toch wil ik weten waar je zit, oké.
Dit is natuurlijk weer helemaal dom in Stijns ogen. Kom zeg, maak niet zo'n ophef. Wat maakt het uit???

Nu ben ik weer aan zet. Maar ik weet het niet. De verantwoordelijkheid van alleen fietsen kan hij aan, maar tegelijkertijd duikt hij zo over al mijn grenzen. Dus toch maar een strak plan maken: gehoorzamen of ik fiets weer mee. Maar ja, eigenlijk geniet ik ook wel van de nieuw verworden vrijheid....