Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

vrijdag 10 mei 2013

Gevaarlijke ringetjes: retour aub

De vakantie zorgde ervoor dat ik langer weg was dan gewoonlijk. We hadden een tamelijk relaxe vakantie: de jongens gingen om de beurt een dag naar het logeerhuis.
Zo zagen ze elkaar weinig, alleen de avonden, en hadden wij steeds een kindje minder. Ook lekker.Toen ook de zussen nog een paar dagen op kamp gingen was het helemaal rustig. En ik genoot ervan.

Ik zit momenteel niet erg lekker in mij vel. Alle spanning rond de jongens doen de das om. Het steeds alert zijn als ze samen zijn, elke keer opletten of het wel eerlijk gaat en de boze buien opvangen op momenten dat het net even niet handig is, breekt behoorlijk op. Ook dat is een reden van wat langer weg zijn geweest.

Twee dagen waren de jongens samen in het logeerhuis. Ik hoor jullie zuchten: heerlijk. En zo is het. Maar wees alstjeblieft niet jaloers! Ik had het graag anders gewild: een vakantie waarin we kunnen genieten van elkaar bijvoorbeeld. Gewoon eens een dagje ongepland op stap. Ontspannen met elkaar omgaan, noem maar op.

Maar goed, de jongens waren samen in het logeerhuis en ook daar merken ze nu eindelijk ook iets van Stijns gedrag: hij gaat de baas spelen. Nee, niet over de anderen, maar over Jesse natuurlijk. Dat is veiliger. "Dus, zo zei de eigenaar, "hebben we dat snel gestopt."  Hoe? Geen idee. Gelukkig, dat vreemde ogen  nog genoeg afdwingen voor Stijn om zich te gedragen.

Tot ik een mailtje krijg van de baas. Stijn heeft koperen ringetjes gemaakt. Samen met andere jongens had hij daar veel schik in. Vooral toen de gedachte kwam dat je hiermee wel heel makkelijk iemand kon pijnigen. De juiste bewoordingen gaf de baas niet door, ik wil ze niet weten ook! Hij had met Stijn afgesproken dat de ringetjes in het logeerhuis blijven. Maar Stijn had ze toch meegenomen. "Het zou dus maar zo kunnen dat hij iets gaat uitproberen op zus of jou," zo schreef de eigenaar. Of ik de ringetjes af wil pakken of eventueel wil verdonkeremanen en ze terug wil geven.
Ik koos voor het laatste.

Stijn had niet meer naar de ringetjes omgekeken, dus dat kwam mooi uit, ze lagen voor het grijpen. Pas als de ringetjes weer zijn op de plek waar ze horen, ga ik er over met hem in gesprek. Zwak? Misschien wel. Maar het scheelt een hoop energie en heissa, want teruggeven kan ik dan niet meer. Handig toch?

Ik herken het verhaal al wel. Stijn wilde als welkom thuis met me boksen. Vuist tegen vuist weet je wel. Ik zag dat er iets niet klopte. Hij keek zo ondeugend. En ja hoor, ring tussen de vingers, met uitstekels mijn kant op. Gelukkig deed ik niet al te enthousiast...



1 opmerking:

  1. Gisteren gelezen. Je blog raakt me heel diep. Gek hè? Moeder zijn van speciale kinderen is een vak apart. We hebben echt Jezus nodig en Zijn Geest om het vol te houden. En om de leuke dingen te blijven zien.

    BeantwoordenVerwijderen