Alleen thuis

Vorige week hadden we zomaar opeens Stijn alleen thuis. Niet de hele week natuurlijk, maar wel een aantal keren. Vooral Jesse en Thera waren veel weg. Het was heel bijzonder. Want toen ervoeren wij hetzelfde als Boddaert: wat een rustig lief joch! Niet altijd, er was heus wel eens wat, hij was best wel eens boos, maar toch. Dus ergens zit er een gelijk in het feit dat Stijn van hieruit prikkels ervaart en erg moet opboxen tegen de oudere kinderen.
En als ik dan eens in gedachten naga, hoe het komt dat Stijn zoveel rustiger was, dan weet ik al snel het antwoord: we gingen heel erg in zijn spel mee. En in zijn verlangens. En in zijn behoeften. En vaak ook in zijn eisen. We hoefden verder met niemand rekening te houden, dus wat lette ons?
Wel bij een aantal dingen duidelijk gezegd dat het een uitzondering is, dingen die normaal niet kunnen en nu opeens wel, waren alleen mogelijk omdat hij even enigst kind was.
Zo aan het einde van de week werd het weer wat drukker in huis en dat konden we weer snel merken: Stijn was weer agressiever en sneller boos, soms om niets.
Ach, 't was voor hem ook lekker en dat het dan nu weer wennen is, vind ik helemaal niet gek. Moet ik zelf ook wel weer even. Gelukkig is nu weer een jochie uit de buurt thuis van vakantie, zodat hij weer een maatje heeft. Dus nu zijn de rollen omgekeerd: iedereen weer thuis, behalve Stijn! En ja hoor, da's ook lekker!