Over moeilijk gedrag, onderzoeken en diagnoses binnen ons gezin.

woensdag 13 juni 2012

Opstapeling van gebeurtenissen: KNAL!!!

Zaterdag. Iedereen thuis. Joost werkt. Toch gaat het aardig. De jongens spelen redelijk samen. Af en toe gaat er wat mis en de afspraken moeten erg duidelijk zijn, maar toch. Komt het door de beloning die ik er op heb gezet? Als ze lief spelen mogen ze aan het eind van de ochtend een filmpje kijken. Het gat zo goed dat ik ze daar 's middags weer voor beloon. Heb ik zelf ook even rust, want samen spelen is wel coachen.
Wat mij totaal ontgaat is dat Jesse nog helemaal niet heeft gecomputerd. Ze kijken het filmpje op 'mijn tijd', terwijl ze zelf allemaal dertig minuten hebben. Stijn heeft dat al direct 's morgens vroeg gebruikt. Maar Jesse computert niet als Stijn er is: vanwege al het commentaar wat hij krijgt op zijn keuze. Arm joch!
Uiteraard hebben Thera en Rosanne hun tijd ook al op.
's Avonds om zeven uur dirigeer ik Thera naar de badkamer. Ze heeft eindelijk al haar klusjes er op zitten en moet nodig even schoon.
"En zo snel mogelijk, want de wasmachine moet aan als je klaar bent. En Stijn moet naar bed."
Inmiddels zit Rosanne achter de computer, die moest nog wat voor school werken. Hoe ouder ze worden, hoe meer dat moet. Stijn kijkt geinteresseerd toe en ook Jesse hangt op de bank. Hij ligt er trouwens meer als dat hij kijkt naar het scherm.
"Wanneer gaat Stijn naar bed mama?" Hij vraagt het elke vijf minuten. En nog gaat er bij mij geen lampje branden... Joost, hartstikke moe van een dag werken ligt op bed. Verjaagd van de bank door Jesse. En beter ook, anders wordt hij toch steeds gestoord door uitroepen van de kinderen. Even een half uurtje boven liggen is dan helemaal niet fout.
Om kwart over zeven vertel ik Stijn dat hij over tien minuten naar bed gaat. Vijf minuten later zeg ik hem nogmaals dat hij zo naar boven moet en nog eens vijf minuten later is het zover. Helaas: Thera is pas net onder de douche! Huh? ik ben verbaasd? Wat deed ze het afgelopen half uur? Nu kan Stijn geen tandenpoetsen. Omdat hij zo lief is laat ik hem nog maar even...
Eigenlijk moet Rosanne stoppen met de computer, ze had maar een half uurtje nodig voor school zei ze, nu is dat voorbij. Maar het is zo lekker rustig zo...
Intussen zit Jesse zich op te vreten, maar ik heb het niet in de gaten. Ik trommel op de badkamerdeur, ik doe de vaat en maak alles aan kant voor een rustige zaterdagavond. Uiteindelijk is Thera uit de badkamer. Het is nu acht uur! Stijn wil natuurlijk niet naar bed. Als je een half uur kunt rekken, kan een uur misschien ook? Ik pak hem op en til hem de trap op.
En dán opeens valt het kwartje! Jesse wil natuurlijk nog computeren!!!

Ik ren naar beneden en dirigeer Rosanne van de pc af. Ze stribbelt tegen, maar ze weet wat de afspraak is. Thera is inmiddels ook beneden en bemoeit zich er natuurlijk mee. En Jesse? Hij is helemaal klaar met ons. Opeens vliegt hij me aan en neigt naar bijten. Hij wil nú computeren!!! Joost komt verbaasd op het lawaai af en springt tussen mij en Jesse in. Hij weert zich af door Jesse te slaan. Dom natuurlijk, want eigenlijk gebeurde er nog niets. Ik had jesse zo ind e houtgreep dat hij niets kon doen. Jesse is nu woest op zijn vader en vliegt hem naar de keel. Ik zeg Jesse, nog steeds rustig... (?)  dat hij nu kan computeren. Rosanne is in geen velden of wegen meer te bekennen. Thera staat tegen ons aan te schreeuwen. Jesse krijst zijn boosheid uit en Joost stuurt mij naar boven om Stijn naar bed te gaan brengen. Jesse gaat achter de pc en ik ga naar boven. Eenmaal daar, op zolder hoor ik weer gekrijs. Grrrrr... dit gaat niet goedkomen! Ik begrijp Jesse volkomen. Echt waar. Hij heeft gewoon de hele dag op een computermoment zonder Stijn zitten wachten. Maar waarom heeft hij mij er niet even aan herinnert!!!???
Ik ren naar beneden en gooi de deur open. Met mijn arm uitgestrekt naar de trap schreeuw ik Thera en Joost toe dat ze NU weg moeten wezen.
"Jullie hebben niets gedaan maar zijn nu allebei een prikkel voor Jesse. Wegwezen, naar je kamer!!!! Voor je eigen veiligheid en voor die van Jesse!!!!" Ik  ben echt een furie!
"Maar hij is niet de baas", roept Thera!
"Nee! Ik ben de baas. Wegwezen!"

Als Joost en Thera boven zijn, allebei erg boos, Rosanne daar ook op haar kamer is en Stijn eindelijk op bed ligt sluip ik zachtjes naar beneden. Nu me bij Jesse voegen zonder een prikkel te zijn...
Het lukt. Jesse ziet me binnen komen, maa hij heeft grote schik om zijn computergedoe. Zijn tijd is al weer bijna verstreken en zodra dat zo is nodig ik hem uit voor een gesprekje op de bank.
"Weet je wat er net gebeurde?"
Nee, dat weet hij niet.
Stap voor stap leg ik hem uit wat er mis ging: Thera, die niet op tijd onder de douche ging, mama, die Stijn veel consequenter had moeten aanpakken en alvast op bed had moeten leggen. Ik had gerust na het voorlezen hem zijn tanden kunnen laten poetsen... Rosanne, die ongehoorzaam was achter de pc. Jesse, die had moeten zeggen dat hij nog wilde computeren. Papa, die niet had mogen slaan. Want, weet ik, raak je een kind met autisme onverwacht aan, en dan ook nog hard, dan gaat-ie alleen maar verder door het lint. Dus... conclusie? Allemaal een beetje fout. Opstapeling op opstapeling.

Als Jesse later rustig slaapt, hoe kán hij het?, komen Joost, Thera en Rosanne weer naar beneden. Met hen bespreek ik ook wat mis ging. Ze begrijpen het wel een beetje.
Maar vooral Joost vindt het lastig.
"Hij viel me aan, hij smeed met een boek mijn bril van mijn hoofd, als hij zo door gaat, gaat-ie het huis uit."
O nee, dat gaat niet gebeuren om zulke incidenten. Hoe lang is het nu geleden dat zoiets gebeurde? Ruim een jaar meen ik? Dus antwoord ik:
"Dan ga ik met hem mee."
Ach, we zijn allemaal kapot op van dit moment. En Joost begrijpt gewoon niet waarom hij dan geen tik moet geven: Jesse doet het toch zelf ook? Ik geef nog eens duidelijk aan dat het opstapeling van gebeurtenissen was, waarin we allemaal een beetje schuld hebben, maar ik nog het meest. Als ik consequent was geweest, dan was het allemaal niet zo gelopen. daar ben ik me zo van bewust!
Die nacht bid ik vooral. Om vergeving van en voor iedereen. Om wrok en boosheid uit het hart van Joost.
De volgende dag is het Heilig Avondmaal in onze gemeente. Joost heeft tafeldienst. Ook dat nog. Daarom bid ik extra hard. Voor rust voor hem en blijdschap, hoe dan ook.
De volgende ochtend staat iedereen blij op. De boosheid is verdwenen als het donker voor het licht. Joost is ook niet meer boos, dat zegt hij niet maar laat hij merken.
Het is alsof de dominee ervan weet: de preek slaat er helemaal op onze gebeerutenissen: op boosheid en leiding van God. Gerustgesteld en getroost mogen we allebei aangaan aan de tafel van de Heere.  En dat is alleen Zijn goedheid!

4 opmerkingen:

  1. Ja dat is best wel moeilijk!!! Fijn dat het de volgende dag allemaal weer over was.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dank je wel voor je openheid. Het klinkt heftig en dat was het ook. Het gebeurt hier ook regelmatig en ik vind dat erg moeilijk. Wat ik sterk van je vind is dat je de anderen wegstuurde omdat ze een prikkel voor Jesse waren op dat moment. Er zijn hier soms ook momenten dat het veiliger is als iedereen even afstand neemt. Ik hoop me dit te herinneren als dit nodig is. Nog bedankt voor je duwtje in de rug wat het aanvragen van PGB betreft. We gaan het toch proberen!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Joh, dat was heftig! Ja hier ook van zulke momenten. En nou maar hopen op gouden uurtjes.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat heftig zeg!! maar ik begrijp het wel, de opststapeling van prikkels, ik vind dat je erg goed hebt gereageert en ook snel begreep wat er nu mis ging!

    BeantwoordenVerwijderen