Voordat ik verder ga met het verhaal over de diagnose van Stijn wens ik jullie eerst, vanaf deze plaats, een heel goed 2012. Dat het maar een prachtig jaar mag worden, met veel liefde en blijdschap!!

Begin juli, we waren nog net niet op vakantie, kwam er een telefoontje van Soele. Ze wilden een afspraak maken voor een vervolggesprek. Met ouders, zonder Stijn.

Omdat we maar een weekje weg zouden gaan konden we lekker vlot afspreken: maandag 18 juli om negen uur.
Omdat dit natuurlijk midden in de zomervakantie viel, bleef Joost thuis bij de kinderen.
Ik zie ontzettend tegen het gesprek op. Wat zal er komen? Wat zal het advies zijn en... hoe verder?
Uiteraard heb ik dus al barstende hoofdpijn voor dat ik aankom op de plaats van bestemming. Een diepe pijn vanuit de schouders kroop zondag al omhoog en bereikt nu pas het hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk.
De pijnstillers helpen deze keer totaal niet. Is dat omdat ik zo gespannen als een veertje ben?

Snel parkeer ik de auto en open de deur. Ik stap uit en doe de deur dicht en op slot. Zo. Vooruit!
In de wachtkamer plaatsgenomen wacht ik onrustig op mijn gesprekspartner. En als ze daar eenmaal is en mij voorgaat naar haar kamer, staat het huilen mij nader dan het lachen. Snikkend vertel ik haar dat ik zo gespannen ben en dat het helemaal niet goed gaat met Stijn. Ze luistert geduldig. Dat en een sloot koffie geeft me wat meer rust. Kom op! Tijd om over te gaan naar het doel van dit gesprek.

Samen nemen we het verslag door van de twee gesprekken: die ene met mij in deze kamer, de andere met Stijn in de spelkamer. Nogmaals biedt ze haar excuses aan over het feit dat ze Stijn vertelde dat we bij Soele zaten... Daar kunnen we nu wel een beetje om lachen.
Al haar bevindingen zijn inmiddels besproken in het team van psychiaters en andere knappe mensen. Ook de begeleider van de andere kinderen zat erbij, waardoor het beeeld van ons gezin bij meer mensen helder is.
Wat niet helder is, is de problematiek van Stijn. Soele adviseert nog meerder onderzoeken te doen. Een psychiatrisch onderzoek, psychologisch onderzoek en een intelligentieonderzoek. Daar stem ik van ahrte mee in.
Ze denken bij Stijn aan diverse dingen: ADHD, ODD en gedragsproblemen, lees ASS, maar ook depressiviteit. Daar schrik ik enorm van. Kijk ADHD en ASS kan ik heus nog wel handelen. Daar hebben we als gezin al zoveel ervaring mee. Maar wat moet ik met depressiviteit? Dat er óók nog bij, dat is me haast teveel.
Maarrr, we geven de moed nog niet op. Dit zijn zomaar gedachten van het team, welke eerst door intensieve onderzoeken aangewezen moeten worden.
Alle schalen, competitieschalen, syndroomschalen, DSM-georienteerde schalen en sociale problemen, het wordt voornamelijk allemaal aangeduid als 'klinisch'. Soms een beetje op de grens van subklinisch/klinisch, maar toch een vrij hoge score dus. Alleen op school niet. Op school gaat alles: normaal.

Met een handdruk nemen we afscheid. Het zit er weer op. Met een hoop duidelijkheid maar tegelijkertijd nog meer om me zorgen over te maken, rijd ik naar huis. Het is weer wachten. Wachten op de oproep voor de onderzoeken. Hopelijk wordt ons geduld niet heel erg op de proef gesteld.