Het is...McDD

Daar ga ik dan weer. Voor de hoeveelste keer rijd ik deze weg nu al niet? En altijd alleen maar voor hulp, onderzoek en gesprekken. Bah! Je zou er toch moedeloos van worden!
En toch ga ik nu weer met een zekere verwachting. Verwachting en spanning. Wat zal het zijn? Of is het niets? Misschien gooien ze het wel allemaal op ons gezin. Kopieergedrag, weet je wel.
Gelukkig is het geen heel groot eind rijden, met een kwartiertje stevig doorgassen ben ik er. En hoef ik dus ook niet meer zo te denken.
Eenmaal binnen neem ik koffie. Dat is gewoon altijd het eerste wat ik doe hier. Al snel word ik opgehaald door C. Weet je, ik noem haar Christien. Mooie naam met een vervelende boodschap? Wie zal het zeggen?

Na een kort heen en weer gebabbel komen we al vlug ter zake. Samen met iedereen die Stijn heeft onderzocht, is een verslag gemaakt, welke Christien heeft samengevat. Ze leest het wat vluchtig door, terwijl ze ondertussen van alles uitlegd over wát ze leest. Het is goed zoals ze het doet. Snel naar de laatste pagina graag, daarop staat immers de conclusie? De diagnose! Dit lees ik later wel. Thuis. In de beschutting van mijn eigen stoel. Of desnoods onder de dekens in de beslotenheid van mijn eigen bed. Voor als het heel erg is...
We slaan de pagina's rap om en dan komt de conclusie. Ik dwing me zelf door te gaan met meelezen en niet naar de diagnosestelling te spieken. Kom op! Nog even geduld.
Dan zijn we er.

"We zijn," en Christien kijkt me meelevend aan, "we zijn tot de conclusie gekomen dat Stijn, volgens de diagnosestelling DSM IV een stoornis heeft in het Autistisch Spectrum. En wel McDD. Deze stoornis is ingedeeld in een niet nader te bepalen groep, PDD NOS, omdat de diagnose McDD nog niet voorkomt in de DSM IV.  Juist, dat is gesneden koek voor mij. De DSM IV is een Europees vastgesteld document waarin alle beperkingen en diagnoses staan, met de vereiste kenmerken. En daarin is McDD niet opgenomen.

Na een stilte van verwerken en laten verwerken vraagt Christien me of ik weet wat McDD is. Ja, dat weet ik wel. Kort vat ze het nog even voor me samen: de kinderen met McDD zijn sociaal handiger en minder autistisch dan de kinderen met klassiek autisme, maar ze hebben veel meer last van boosheid en (irreele) angsten. Nou, daarin herken ik Stijn natuurlijk wel! Ook een reden dat er niet voor Asperger is gekozen, is dat bij Stijn het taalgebruik niet buitensporig goed of opvallend is. Integendeel: hij liep zelfs lange tijd achter in zijn praten en kunnen zeggen van woorden/letters. Dus ook hierin kan ik me vinden.

Dan de belangrijke vraag: hoe nu verder?

Zij: Ouderbegeleiding?

Ik: Alstjeblieft niet zeg. Ik heb zo'n hekel aan al dat gepraat waarbij je zelf maar weer moet aanpakken..

Zij: Gesprekken met Stijn?

Ik: Mmm, ik denk het niet. En dan gooi ik gewoon mijn plannen eruit. Ik had hier natuurlijk al heeeeel veel over nagedacht.

"Ik ga Stijn opgeven bij een naschoolse, speciale opvang, waar momenteel Jesse ook zit. Daarvandaan geven ze ook ouderbegeleiding, maar we werken samen aan het doel. Zowel op de plek van opvang, als wij thuis. En ik merk aan Jesse gewoon dat dát werkt!"

Christien vindt het niet meer dan logisch.
We besluiten samen het dossier van Stijn te sluiten.
Mochten er problemen komen, dan kan het zo weer geopend worden, maar voor nú zetten we de voortgangsbehandeling stop.

Met een opgelucht gevoel rijd ik weg. Dag Soele, hopelijk tot nooit meer ziens!
Maar of we dat gaan redden?
De tijd zal het leren!