Na intensieve dagen met gezin en familie, zijn we de laatste
jaren beland in een eenzame 1 januari. Bah, bah en nog eens bah!!!!
Ik kan je niet goed vertellen wat er door me heen gaat, maar
ik herinner me die laatste keer dat we bij m’n vriendin kwamen. Zij een grote
pan soep klaar, want we zouden het Nieuwjaarzeggen combineren met een kleine
maaltijd. Onze Jesse echter vond het daar niet fijn en wilde al heel snel weer
naar huis. Vriendin bleef teleurgesteld achter, met soep, wij gingen
teleurgesteld weg. Einde bericht.
En zo ging het met alle bezoekjes. Nergens hield Jesse het
vol, of de anderen niet met Jesse. In elk geval is het nu dus zo dat ik alleen
zit met de kinderen, nergens ben uitgenodigd en niemand heb uitgenodigd. Ze
komen toch niet, is mijn vooroordeel.
Natuurlijk ben ik vanmorgen naar de kerk gegaan om Nieuwjaar
te zeggen. De dienst ging niet door voor mij. Omdat Jesse nooit mee gaat, blijf
ik nu thuis. Dochters gingen wel, terwijl Joost moest werken. En terwijl ik
rond half negen bedacht dat ik er uit moest voor de meiden, stond een zo’n
puber plotseling in mijn kamer. Grote lamp ging aan en ik werd uit bed
gesommeerd. Alsof ik de onwillige puber zou zijn… Lekker start van het nieuwe
jaar. Kon er nog wel bij na een oudejaarsdag vol ruzie over vuurwerk…
In de kerk geef ik iedereen met veel blijdschap een hand.
Wat heerlijk om ze weer te zien in goede gezondheid! Wat een zegen. Ben ik
klaar, dan rest me niets anders dan kopjes op te ruimen. Iedereen staat te
praten en ik voel me niet geroepen hun, in hun vast heel goede gesprekken te
storen. Risico van later komen: de rest was er immers al? En pas als ik naar
huis loop, is er iemand die me vraagt waar mijn man is. Dat ik niet in de kerk
was, maar thuis bij Jesse wordt al voor zo vanzelfsprekend aangenomen, dat die
vraag niet eens klinkt. Of hoe dat voor me is…
Eenmaal weer thuis, valt de eenzaamheid op me als een zware
dikke deken. De een achter de Ipod, de ander de tablet, weer een ander de
computer. Wie ziet mij nog??? Wie heeft me nodig?? Niemand belt of komt even
langs. Ik bel niemand, wat hebben ze aan zo’n huilebalk als ik nu ben?? Ook
geen vrienden voor de kinderen. Die hebben ze niet, of alleen via facebook. Zo
zwijmel ik mezelf in zelfbeklag en zelfmedelijden.
Zal er niemand aan me denken? Al de mensen die ik als
vrienden beschouw, hebben zoveel andere, lees: belangrijkere, vrienden voor me
staan!
Zo meteen wel naar familie. Handig afgesproken: de ene kant
spreekt af vanaf half vijf, de ander tussen vier en vijf. Alsof de hele dag al
vol zou zijn…
Au,-’t is-me wat!
Wat als onze kinderen geen autisme zouden hebben? Een
normaal netwerk van vrienden? En wij onze vrienden gewoon hadden kunnen houden?
Wat als…ja wat?
Nou ja, in elk geval wens ik jullie een goed 2014. Maar
omdat ik heel erg met de dag leef, er komt waarschijnlijk een nog moeilijker
jaar aan, voor nu een fijne dag!
pff Antoinete ik herken dit zo onzettend weet je dat. Met Zoon met etiketje en dochter zonder ben je nergens welkom. Dochter wel hoor en ik ook wel maar Zoon niet en als alleenstaande mam heb je dan geen keus.
BeantwoordenVerwijderenHet is iets wat groeit.....
Ik heb nog steeds niet de traditie gevonden die bij ons past waardoor ik het gevoel heb dat ik wel fijn het nieuwe jaar in glij. Liefste ging ikmet dec in winterslaap.....
gelukkig is het n januarie, kunnen we weer normaal doen ;)
ik wens jou een gelukkig, gezegend 2014.
gr Bibje
Dat valt niet mee!
BeantwoordenVerwijderenIk wens jullie God's hulp, kracht en liefde toe voor het nieuwe jaar.
Hartelijke groet,
Carolien
Het is niet altijd makkelijk. Ik wens jou en je gezin een gezegend nieuwjaar toe en besef dat je er niet alleen voor staat.
BeantwoordenVerwijderenHoe herkenbaar is je verhaal ! Zelf heb ik er enkele jaren over gedaan om te snappen dat mijn zus en haar autistisch kind er niet voor kozen om zomaar terug huiswaarts te vertrekken terwijl ik nog maar net alle taarten (waar ik veel werk aan gehad had) op de tafel zette. Ook meermaals gehad dat er weken op voorhand afgesproken was en dat er de ochtend van het bezoek of zelfs tot een uur voor ik hen verwachtte, plots telefoon kwam, dat het niet zou lukken om te komen wegens haar kind. Ik heb me er blauw aan geërgerd, en gefoeterd omdat ik telkens heel veel werk gedaan had om een gezellige, lekkere en uitgebreide feesttafel te hebben en zij zomaar weg ging. Pas na enkele jaren besefte ik dat ze er echt niet voor koos om zomaar niet af te komen, en dat ze het zelf heel erg vond maar het omwille van haar kind deed. Stilaan groeide het besef en nu schaam ik me eigenlijk wel dat ik me zo boos maakte, dat ik er geen begrip voor had, omdat ik niet wist wat het betekende een autistisch kind te hebben.
BeantwoordenVerwijderenNu besef ik het helaas -tot eigen scha en schande- wel: mijn eigen kinderen hebben ook allemaal het etiketje van autistisch spectrum gekregen en nu besef ik meer dan ooit dat het voor jou, en voor mijn zus en alle mensen met autistische kinderen heel zwaar is en dat het begrip van de buitenwereld soms heel erg klein is.
Ik wens je dan ook doorzettingsvermogen en geduld om iedere dag opnieuw te beginnen en ondanks alles het mooie in je kinderen te mogen (blijven) zien. Want uiteindelijk, hoe zwaar het ook voor jou en je man is, ze kunnen er helaas zelf niets aan doen, ze hebben er niet voor gekozen om autisitsch te zijn. Maar dat het moeilijk is als ouders om vol te houden, door alle onbegrip en afwijzen, door sociaal uitgestoten te worden door de buitenwereld, dat staat als een paal boven water.
Hou alstublieft vol, ik bid om zegen en gemoedsrust voor jou.
hartelijke groeten,
sneksniltje