Ik begrijp hem wel een beetje: de volwassenen feliciteren en gaan daarna met elkaar aan de praat. Leeftijdgenootjes waren er op dat moment bijna niet. Dus ja...
Daarbij komt dat Stijn een altijd te groot uitzicht op iets moois heeft. Iets kan dus nooit aan zijn grote verwachtingen voldoen en bijna altijd valt alles tegen. Daarom vertel ik veel pas op het laatste moment, wat ook weer onrust geeft trouwens. Maar zijn verjaardag is hem inmiddels wel bekend, dus de verwachting begon al direct na sinterklaas.
Toch laat ik die eenzaamheid er niet bij zitten. Ik wil het zichtbaar en tastbaar maken voor hem en voor mezelf: waar voelt hij zich alleen? Wanneer zijn de lastigste momenten?
Ik ga het visueel maken, niet in de laatste plaats om voor mezelf een herinnering te hebben, zodat het bespreekbaar wordt en blijft.
Tegelijk vertel ik Stijn dat eenzaamheid een beetje bij het leven hoort. Ik voel me ook wel eens alleen, juist in een groep mensen waar je veel gezelligheid van verwacht. Verbaasd kijkt hij me aan als ik dat zo zeg. Een eyeopener voor hem!
De onderstaande eenzaamheidsmeter maakte ik:
Ik voel me eenzaam:
- Als ik ’s morgens wakker word
- Thuis, voordat ik naar school ga
- Op school ’s morgens
- Op school in de pauze
- Thuis, tussen de middag
- Op school ’s middags
- Thuis, na schooltijd
- Bij het buiten spelen
- Als ik moet spelen zonder vriendjes
- Als ik binnen speel met vriendjes
- Als ik bij een vriendje speel
- Tijdens de maaltijd
- Na het eten
- Als ik naar bed ga
- Als ik op bed lig
- Op club
- Tijdens sport
- ….
- ….
Wat maak jij er een werk van zeg! Super.
BeantwoordenVerwijderenmooi ook dat je kon zeggen; ik heb dat ook wel eens.
BeantwoordenVerwijderenMerk hier ook dat het prettig voor ze is dat ze weten ; het is niet raar of erg wat ik voel. Mooi ook de eenzaamheidsmeter!