Wie heeft een oplossing voor ons probleem???

"Mama! Hij mag hier niet!"
Ik zucht maar eens diep.
Een inbreker bij Jesse in zijn legokasteel...
"Stijn, wegwezen daar. Naar je eigen kasteel"!
"Haha, lacht Stijn en op zo'n arrogant toontje zegt hij dan:
"Het was helemaal geen dief, het was een politie...".

Zo sjaggerijnig word ik hiervan. Altijd strijd, altijd Jesse onderuit halen. Steeds maar weer slimmer willen (en kunnen!) zijn dan grote broer. Grrr... En dan niet steeds hetzelfde kind afvallen als ouder. Ze hebben allebei die beperking van invoelen en praten zo ontzettend langs elkaar op!

"O sorry! roept Jesse uit.
Timide vraagt hij:"Wil je me vergeven?"
"Huh, dat zal ik nog wel eens even bekijken", antwoord Stijn hooghartig.
Jesse kruipt bijna. "Wanneer wil je me dan vergeven?"
Onderdaniger kan haast niet, zo'n stemmetje als hij opzet.
Stijn speelt met hem. Zo overduidelijk. Ik sta er bij en kijk er naar.
Stijn reageert niet op mijn berispingen. Jesse wil per sé vergeving voor het aanzien van dief in plaats van politie. Ze kunnen het allebei helemaal niet loslaten en blijven hangen in vergeving en 'ik zal nog wel eens zien'.
Stijn voelt zich steds groter als machthebber. Jesse voelt zich steeds kleiner en banger.
Intussen is Jesse zelfs in tranen en Stijn heeft schik.
"Nog vier minuutjes, dan zal ik zeggen of ik je vergeef..."

De bel is voor mij de oplossing van dit lastige gedoe. De begeleider is gearriveerd. Blij toe.
In de gang leg ik uit wat nu het spel is.

Eenmaal weer in de kamer vraag ik hoe het er nu met die vergeving voorstaat.
"Het is weer goed mam! Opluchting straalt van Jesse's gezicht. Stijn wilde me vergeven".
Nou, dat is hem geraden ook.

Inmiddels is Jesse Stijn behoorlijk zat. Het naar de pijpen van zijn broertje dansen kost hem megaveel energie. Het samen spelen met begeleider loopt keer op keer uit op ruzie en uiteindlijk kiest Jesse ervoor weg te lopen tijdens het buiten spelen.
Voor hem nog de enige optie.

Boddaert wist het niet meer. De begeleider weet het niet meer. Wij ook niet. Hoe krijgen we de jongens uit elkaar en ook weer bij elkaar? Stijn eist van Jesse met hem te spelen, Jesse wil per sé niet.

Iemand een tip? Van harte welkom. Heeeel graag zelfs...

Ze wil ons niet- ze wil ons niet- ze wil ons niet

"Neenee, die mag hij niet hebben. Dit is echt niet de bedoeling, kom nou!"
Verontwaardigd staart mijn schoonmoeder me aan. Hoe krijg je het in je hoofd?

Ik dacht een leuk idee te hebben bedacht en ben samen met drie kinderen, behalve Jesse, naar schoonmoeder gefietst. Daar aangekomen tref ik de hele familie!
Ze zijn Sinterklaas aan het vieren. Zonder ons. Auauau, dat doet diep van binnen pijn!

Schoonmoeder had geen zin om de cadeautjes in te pakken, dus die lagen zomaar op tafel en iedereen mocht uitzoeken wat hij wilde. Stijn had al snel wat leuks gevonden en ook de meisjes waren blij verrast. Uiteraard wil ik wat voor Jesse meenemen, maar mijn schoonmoeder reageert verbolgen. Stel je voor!
In mijn hand heb ik een grote legodoos van de Titanic. De lego is al half afgebouwd, oma gedaan? maar dat is niet erg. Helaas steekt oma er een stokje voor.
Ik krijg voor Jesse een doosje blokjes mee, ver beneden zijn niveau.

Terwjl manlief voor oma allerlei klusjes doet, ga ik de keuken in. Even lekker soppen. Het is hard nodig. Een zooi in die keuken zeg. Allerlei keukenkastjes kijk ik na, voor ik besluit met welke ik begin. Ik tref naast de prullenbak, die in een kastje staat, een vreselijke bos haren aan. Brrr...
Dapper maar huilend maak ik schoon. En ik hoop eindelijk eens een positief woord van mijn schoonma te horen...

Daar komt ze. Ze snauwt en grauwt, alsof ze nooit anders doet. Ik geef weerwoord en dan opeens is er iets van contact. Schoonmoeder bedankt voor het schoonmaken van de kastjes.

Het is tijd om weer weg te gaan. Ik moet nodig Stijn en Jesse van de sport halen. Huilend pak ik mijn fiets en schreeuw het uit tegen mijn schoonzusje:
"Ze wilde niet dat wij er waren!!!! We mochten niet meedoen met het sinterklaasfeest!!!"

Vreemd. De fietsen van onze twee dochters staan er nog, terwijl ik weet dat ze allang weer naar huis waren. Vreemd: Stijn fietst naast me, terwijl ik hem moet gaan ophalen bij sport. Joost blijft nog bij zijn moeder, van alle ellende niets meegekregen. Zijn best doend om moeder te vriend te houden.

De hele weg naar huis huil ik tranen met tuiten: ze wil ons niet- ze wil ons niet- ze wil ons niet- ze wil ons niet- ze wil ons niet- ze wil ons niet- ze wil ons niet... Een cadans van verdiet. Ellendig, overstuur en moe kom ik thuis aan. Net op tijd om Jesse op te gaan halen.

Kabam!!! Verschrikt draai ik om. Moeizaam open ik mijn ogen. Wie stoort me in mijn nachtrust? Wie verstoort deze vreselijke droom? Opgelucht haal ik adem. En verbaasd betast ik mijn wangen. Nee, ze zijn niet nat...

Ik vraag mezelf de rest van de dag af hoe deze droom zo in mijn hoofd beland. Zo is het toch niet? Hoewel, ergens is er een kern van waarheid. Misschien ben ik er bang voor, dat ze het ooit eens zo gaat zeggen: wegwezen jullie... Ach ja, een mens lijdt dikwijls het meest door het lijden dat hij vreest, maar nooit op komt dagen. Hoop ik...

Ik ben speciaal: de buitenkant

Wekelijks breng ik Stijn nu nog naar Boddaert terug voor het 'Ik ben speciaal'-programma.
Gisteren kwam de begeleider hier, dat was relaxed! Normaal moet ik kwartier heen, terug, heen, terug om Stijn te brengen en weer op te halen. Meestal op tijden waarin ik druk ben met eten koken enzo. Niet ideaal dus.
Eigenlijk had het al klaar moeten zijn, maar Boddaert, de mentor was het vergeten in te zetten...

Het 'Ik ben speciaal'-programma is opgezet door  Peter Vermeulen. Voor autismekenners een, ik zeg het met respect, oude rot in het vak. Belgie is mede door hem een stuk verder als wij hier in Nederland op autismegebied.

Het programma zit erg goed in elkaar. Het werkt van buiten naar binnen, dat wil zeggen dat de begeleider met het kind begint met  hoe een mens er van buiten uit ziet. Wat is er verschillend? Ogen, kleur haar, kleren, verschil jongen/meisje. Hoe zie je nu wie wie is enzovoort. Langzamerhand gaat het naar: wie ben ik? Hoe zie ik er uit, wat maakt mij bijzonder? Hoe herkennen mensen mij?

Uniek

Z'n handschrift is miserabel...

vergelijking met anderen

Hand gecopieerd, in plaats van vingerafdruk

Stijn vindt het eerg leuk om dit te doen en door te spreken. Het heeft gelukkig echt zijn interesse, waardoor het makkelijk gaat. Volgende keer de binnenkant.