Deur dicht. Wham!

Het blauw van de deur begint me te irriteren. Ik druk nog eens op de bel. Nu wat minder geduldig als daarnet.
Maar geen reactie. Dan loop ik de deur voorbij en kijk door het raam. Stijn staat binnen te wachten of ik al kom kijken, zo lijkt het. "Doe die deur nu eens open!" gebaar ik.
Een knallende zucht ontsnapt uit Stijns mond, ik zie de zucht gaan en dan uiteindelijk loopt hij toch naar de deur.

Het was een roerige woensdagochtend. Eerst gesprek op Boddaert, waar ik niet blij, maar best wel geirriteerd vandaan kwam. Niet zozeer vanwege de hulp, maar vooral vanwege het doorvragen van de gezinsbegeleider over luttele dingetjes. Dingen die het gewoon niet waard zijn om over door te gaan. Het blijft een beetje bij me hangen, op een heel vervelende manier.

Net een half uurtje thuis of ik moet weer gaan. Afspraakje met een arts. Tien over half twaalf. Ik aarzel even, maar hang dan toch een briefje op de deur.

 "Stijn, ik ben misschien wat later thuis.

    Je mag even wachten of naar tante Lydia."

 

Gelukkig maar, want het loopt weer lekker uit. Ik probeer tante nog te bellen, maar die neemt niet op. Natuurlijk de kinderen van school halen. Ik vraag de assistente even goed op te schieten en dat helpt wel. Verder berust ik maar, dit moet ook gebeuren voordat de kerstvakantie begint en Stijn weet dat het even kan duren.

 

Vijf over half 1 kom ik weer thuis. Stijn zit op de koude stoep te wachten. Hij begint te huilen als hij me ziet. Troosten? Nee! Afblijven!

"Je bent stom. Ik kan dat briefje toch niet lezen! Ik wist het toch niet. Ik begrijp er helemaal niets van!"

Juist. Ik begrijp zijn boosheid en verdriet absoluut! Maar ik begrijp niet waarom hij het briefje niet kon lezen, niet snapte. Wat was er moeilijk aan? Mijn handschrift? De boodschap zelf?

We lopen naar binnen, eh..ik loop en Stijn stampt en ik leg mijn tas en sleutels op het tafeltje in de hal. Dan loop ik weer naar buiten om wat boodschappen, die ik deed voordat ik naar de arts ging! uit de fietstas te halen.

En dan...WHAM!!!

 

Daar sta ik dan. Arm vol boodschappen. Voor een dichte deur. Door het raampje zie ik de sleutels liggen. En mijn tas. Met mobiel. Hóe lang gaat Stijn het volhouden om mij buiten te sluiten?

Gelukkig niet lang. Hij heeft ook het besef dat dit niet kan.

We praten samen even over hoe het allemaal kon gebeuren:

De afspraak stond al een poos en officieel zou Stijn naar Boddaert gaan. Maar omdat er die middag Kerstfeest was met alle kinderen van de kerk, mocht hij vrij van de naschoolse opvang.

Had ik dit eerder geweten dan had ik die afspraak natuurlijk nooit gemaakt. Maar afbellen was ook geen optie: ik moest dit jaar, en dus deze week, nog even voor controle. maar o domme mama, ik was het vergeten te zeggen die ochtend, voor hij naar school ging. In de hectiek van 'wegwezen iedereen en zorg dat je op tijd op school kom!' ging dat het meest mis. Wat jammer!

Stijn begrijpt het wel een beetje. Hij mag een beloning kiezen voor de schrik en tuurlijk kiest hij extra computertijd. Lekker hoor, daar hebben we allebei profijt van!

PS Ik zie dat ik een Award heb gekregen van 'op weg naar een pleegkindje'. Leuk zeg! Ik zal er binnenkort even op ingaan. Lees: na de vakantie. Kun je de vragen nog even op je blog zeten? Of mailen? Je hebt je blog al een heel eind opgeruimd. jammer, maar begrijpelijk!

Ws zien jullie me niet meer voordat de kinderen weer naar school gaan, dus wens ik jullie allemaal Gods zegen op het Kerstfeest en voor 2013!